ในขณะนั้น เย่เฟิงกำลังฟังเสียงน้ำกระเพื่อม เริ่มเสียสมาธิและฟุ้งซ่านจนลืมดูดกลืนรัศมีจากบ่อศักดิ์สิทธิ์
ขณะที่เย่เฟิงรู้สึกสับสนและทำอะไรไม่ถูก ร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏออกมา
เมื่อเย่เฟิงเห็นร่างของเฉินผิง เขาก็ประหลาดใจมาก
เขาตระหนักว่าเขาไม่รู้จักชายคนนี้เลย และดูเหมือนว่าคนๆ นี้จะไม่ได้มาจากตระกูลเย่เช่นกัน
“คุณเป็นใคร? บุกเข้ามาในบ่อศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเราได้ยังไง?” เย่เฟิงถามเฉินผิง
เมื่อเห็นเย่เฟิง เฉินผิงก็ประหลาดใจเล็กน้อย เขานึกว่าอีกฝ่ายลงไปถึงก้นบ่อแล้ว แต่ที่น่าประหลาดใจคือเย่เฟิงยังไปไม่ถึงจุดนั้น
ขณะที่เฉินผิงกำลังจะพูด สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นลูกประคำอัคคีศักดิ์สิทธิ์ในมือของเย่เฟิง ทันใดนั้นเฉินผิงก็เข้าใจว่าทำไมเย่เฟิงถึงลงมาในบ่อศักดิ์สิทธิ์ได้ลึกขนาดนี้ เขามีของวิเศษนี่เอง
เจ่อเยี่ยนพูดผ่านทางจิตกับเฉินผิงอย่างตื่นเต้น “คุณเฉิน นั่นคือลูกประคำอัคคีศักดิ์สิทธิ์ สมบัติล้ำค่าจากมารอเวจี ด้วยลูกประคำอัคคีศักดิ์สิทธิ์นี้ เพลิงปีศาจในตัวคุณจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก ไม่นึกเลยว่าลูกประคำอัคคีศักดิ์สิทธิ์ของมารอเวจีจะมาอยู่ในมือของชายคนนี้!”
ในฐานะผู้ใช้วิชามารที่มีเชื้อสายมารอเวจี ไม่แปลกที่เจ่อเยี่ยนจะจำลูกประคำอัคคีศักดิ์สิทธิ์ได้
ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าของมารอเวจี ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมตระกูลเย่ถึงมีผู้ใช้วิชามารที่มีเชื้อสายมารอเวจี พวกเขาคงมาเพื่อลูกประคำอัคคีศักดิ์สิทธิ์
“ดูเหมือนว่ามารอเวจีก็ต้องการที่จะคบคิดกับสมาพันธ์ผนึกมารเช่นกัน” เฉินผิงกล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา
เจ่อเยี่ยนวิเคราะห์โดยกล่าวว่า “เป็นเวลาหลายปีมาแล้วที่มารอเวจีอาศัยอยู่ในแดนอุดรวิทูร คุณต้องเข้าใจว่าดินแดนอันหนาวเหน็บไม่เหมาะเอาเสียเลยสำหรับการบำเพ็ญเพียรของพวกเราที่มีเชื้อสายมารอเวจี ยังไงก็ตาม เพื่อหลบเลี่ยงการจับกุมและถูกฆ่า มารอเวจีจึงมักจะซ่อนตัวอยู่ในแดนอุดรวิทูรเพื่อความปลอดภัย พอมองย้อนกลับไปแล้ว ดูเหมือนว่ามารอเวจีต้องการที่จะร่วมมือกับสมาพันธ์ผนึกมารเพื่อจะได้ไปจากแดนอุดรวิทูร”
แม้ว่าเจ่อเยี่ยนจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่เขาก็รู้เรื่องความเคลื่อนไหวของเชื้อสายมารอเวจีเป็นอย่างดี
“เห็นด้วย” เขากล่าว “อิทธิพลของสมาพันธ์ผนึกมารแผ่ขยายไปทั่วอาณาจักรนิรันดร์ นี่คือยุครุ่งเรืองของพวกเขา ไม่แปลกที่มารอเวจีต้องการร่วมมือกับพวกเขา” เฉินผิงพยักหน้าเห็นด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...