หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3572

ที่ก้นบ่อศักดิ์สิทธิ์ เฉินผิงยังคงใช้จิตตวิสุทธิต่อไป โดยดูดกลืนและสกัดพลังภายในศิลากั้นฟ้าอย่างต่อเนื่อง

ชายคนนั้นทำหน้าเคร่งเครียด แต่เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเฉินผิงอยู่นอกม่านแสง

ขณะที่เฉินผิงลดความระมัดระวังและจดจ่อกับการบำเพ็ญเพียร เสียงน้ำกระเพื่อมเหนือศีรษะก็ฉุดให้เขากลับสู่ความเป็นจริงในทันที

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหลียนเฉิง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างดุร้ายและว่ายเข้ามาหาเฉินผิง

ดวงตาของเย่เหลียนเฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดง ราวกับว่าเขาถูกมารสิงสู่

เฉินผิงรู้ว่าปราณสัมผัสของเย่เหลียนเฉิงถูกครอบงำ

เย่เหลียนเฉิงครอบครองแก่นพลังยุทธ์สามอันจากเชื้อสายของมารอเวจี ซึ่งสามารถต้านทานปราณเย็นของบ่อศักดิ์สิทธิ์ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาดำลึกลงไป ปราณเย็นก็หายไปจากบ่อศักดิ์สิทธิ์แล้ว ถูกแทนที่ด้วยแรงกดดันมหาศาล

เย่เหลียนเฉิงผู้มีพลังของผู้ทุกข์ยากระดับเก้าไม่มีปัญหาในการต้านแรงกดดัน อย่างไรก็ตาม เขามองข้ามผลกระทบของบ่อศักดิ์สิทธิ์ที่มีต่อปราณสัมผัสของเขา

ดังนั้นแล้ว เย่เหลียนเฉิงในขณะนั้นจึงดูเหมือนจะเสียสติไปแล้วและพุ่งเข้าหาเฉินผิง

เย่เหลียนเฉิงปลดปล่อยพลังทั้งหมดของผู้ทุกข์ยากระดับเก้าออกมาไม่หยุดหย่อน

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่สนใจว่าบ่อศักดิ์สิทธิ์จะถูกทำลายหรือไม่ ปราณสัมผัสของเขาเสียหาย และสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือการฆ่าเฉินผิง เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย

เมื่อเห็นเย่เหลียนเฉิงที่บ้าคลั่ง เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว พร้อมกับโคจรพลังทั้งหมดในร่างกายของเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ทุกข์ยากระดับเก้า เฉินผิงไม่กล้าประมาทหรือชะล่าใจแม้แต่น้อย

เฉินผิงรู้ดีว่าการที่เขาจะฆ่าเย่เหลียนเฉิงด้วยตัวคนเดียวนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้น เฉินผิงจึงหันไปจ้องมองม่านแสง

ในเวลานั้น เย่เหลียนเฉิงยังคงไม่รู้ว่าม่านแสงคืออะไร และเขาก็ไม่รู้เรื่องศิลากั้นฟ้าเช่นกัน ดังนั้น ตราบใดที่เฉินผิงหลอกล่อให้เย่เหลียนเฉิงหันไปสนใจศิลากั้นฟ้า นั่นก็น่าจะเพียงพอ

“ไอ้สารเลว เอาลูกประคำศักดิ์สิทธิ์ของฉันคืนมา…” เย่เหลียนเฉิงคำรามด้วยความโกรธ หมัดของเขาถาโถมใส่เฉินผิง

เฉินผิงใช้พลังเต็มที่เพื่อรับมือ ร่างกายของเขาถอยกรูดอย่างต่อเนื่องภายใต้กำปั้นที่เย่เหลียนเฉิงปล่อยออกมาไม่หยุด

ต่อจากนั้น แสงเจิดจ้าที่ออกมาจากศิลากั้นฟ้าก็ดึงดูดความสนใจของเย่เหลียนเฉิงเช่นกัน

“นั่นคือศิลากั้นฟ้า เหตุผลที่บ่อศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้สามารถฟื้นฟูสายเลือดของคนๆ หนึ่งได้นั้นเป็นเพราะศิลากั้นฟ้า คุณจะเอาศิลากั้นฟ้าไปก็ได้ ถ้าแบบนั้นลูกชายของคุณก็ไม่จำเป็นต้องลงมาที่บ่อศักดิ์สิทธิ์เพื่อฟื้นฟูสายเลือด” เฉินผิงพูดกับเย่เหลียนเฉิง

เย่เหลียนเฉิงยืนนิ่งด้วยความงุนงง ไม่แสดงอาการบ้าคลั่งเหมือนเมื่อครู่อีก ดูเหมือนว่าปราณสัมผัสของเขากำลังกลับมาอย่างช้าๆ

เย่เหลียนเฉิงเหลือบมองเฉินผิง แววตาของเขาเผยความเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง

“นี่แกพยายามหลอกฉันเหรอ?” จิตใจของเย่เหลียนเฉิงกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เฉินผิงทำหน้าเหนื่อยหน่าย แสร้งทำเป็นไม่รู้ขณะที่เขาถามว่า “หลอกยังไง?”

“แกอยู่ที่ก้นบ่อนี้มาระยะหนึ่งแล้ว ทำไมแกถึงไม่เอาศิลากั้นฟ้าไปล่ะ? ศิลากั้นฟ้าถูกปกป้องเป็นอย่างดี นี่แกคิดจะยืมมือคนอื่นทำเรื่องสกปรกใช่ไหม?”

เย่เหลียนเฉิงมองเห็นเจตนาของเฉินผิง!

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ “ที่ผมไม่ได้ยึดมันมาเพราะผมไม่สามารถเอาชนะเสี้ยววิญญาณได้ พลังของผมอยู่ที่ผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ แต่ก็ยังเกินความสามารถของผม คุณที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเก้าคงจะไม่กลัวเสี้ยววิญญาณหรอกใช่ไหม?”