หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3582

หลายชั่วโมงต่อมา กับพวกได้มาถึงยอดเขาแห่งหนึ่ง

ที่ด้านล่างของเนินเขามีบ้านเรือนที่ปลูกสร้างอยู่กันอย่างกระจัดกระจาย เมื่อมองทีแรกดูเหมือนว่าพวกเขาจะสร้างบ้านกันอย่างไม่มีแบบแผน แต่เมื่อมองดูให้ดีๆ แล้ว ก็ต้องพบว่าบ้านเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นตามหลักการของธาตุทั้งห้าและแผนผังแปดทิศอย่างน่าประหลาดใจ

บ้านเรือนเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นให้มีลักษณะเป็นวงกลม โดยมีอาคารหนึ่งตั้งอยู่ตรงจุดศูนย์กลาง ซึ่งนี่คือจุดที่ทั้งห้าสำนักใหญ่จัดการประชุมร่วมกัน

“คุณเฉิน นี่คือที่อยู่อาศัยของห้าสำนักใหญ่ พวกเขาคือสำนักเทียนเฉิง สำนักเทียนไห่ สำนักเทียนหลัว สำนักเทียนเยว่และสำนักเทียนหยาง ในบรรดาพวกเขาทั้งห้าสำนัก ผู้นำของสำนักเทียนหลัวนั้นถือว่าเป็นผู้ที่มีความสำคัญมากที่สุด นอกจากนี้ ผู้นำของสำนักเทียนไห่นามว่าไห่ต้าฟู่ยังเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องของความโหดเหี้ยม เดิมทีห้าสำนักใหญ่นั้นมีต้นกำเนิดมาจากบรรพบุรุษคนเดียวกัน ก่อนจะค่อยๆ พัฒนาจนกลายมาเป็นห้าสำนักใหญ่อย่างที่เรารู้จักกันในปัจจุบัน แต่เมื่อมีภัยหรือเกิดเรื่องใดๆ ห้าสำนักใหญ่จะร่วมมือกันเป็นหนึ่ง ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาเป็นปึกแผ่นเสมือนดั่งเป็นสำนักเดียว หากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหุบเขาวิญญาณโลหิตเป็นฝีมือของห้าสำนักใหญ่จริงๆ ผมหวังว่าคุณเฉิงจะไม่ทำอะไรบ่มบ่าม ไม่เช่นนั้น ผมเกรงว่าพวกเราคงไม่สามารถหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาได้” เฉิงปู้ฉีที่ติดตามเฉินผิงมาด้วยกล่าวแนะนำห้าสำนักใหญ่

“เข้าใจแล้วครับ!” เฉินผิงพยักหน้า โดยตระหนักดีว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่กลุ่มเล็กๆ ของพวกเขาจะต่อกรกับห้าสำนักใหญ่ได้

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเข้าใจ เฉิงปู้ฉีก็พาเฉินผิงและคนอื่นๆ ลงจากยอดเขาและมุ่งหน้าไปยังห้าสำนักใหญ่

ทั้งห้าสำนักใหญ่นั้นมีวงแหวนอาคมตอบปกป้องคุ้มครอง คล้ายกับโล่พลังบางอย่างที่จับต้องได้และสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

อีกด้านหนึ่งของวงแหวนอาคม มีทางเข้าเพียงทางเดียวที่นำไปสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ภายในของสำนัก

แต่ทว่าตรงหน้าทางเข้านั้นก็มีศิษย์ของสำนักจำนวนหลายสิบคนเฝ้าระวังอยู่

“ใครกันที่กล้าบุกรุกอาณาเขตของห้าสำนักใหญ่?” ศิษย์คนหนึ่งตะโกนขึ้น

ดินแดนอันรกร้างนี้ได้ถูกยึดครองโดยห้าสำนักใหญ่ หลังจากพวกเขาสถาปนาสำนักขึ้นแล้ว พื้นที่ดังกล่าวก็กลายเป็นดินแดนส่วนตัวของพวกเขาซึ่งไม่อนุญาตให้ผู้ใดบุกรุกเข้ามา

ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งห้าสำนักใหญ่ล้วนมีพลังที่แข็งแกร่งมาก ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดกล้ามายั่วยุพวกเขา