หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3584

“หยุดนะ ห้ามลงมือเด็ดขาด...” เสียงของเฉิงปู้ฉีดังขึ้นอย่างเร่งรีบท่ามกลางบรรยากาศความขัดแย้งอันตึงเครียด โดยหวังจะคลี่คลายสถานการณ์ที่กำลังทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ

เขารีบเดินไปตรงกึ่งกลางระหว่างทั้งสองฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันความสนใจไปที่ไห่ต้าฟู่ เฉิงปู้ฉีพูดด้วยน้ำเสียงอย่างมีชั้นเชิงว่า “ท่านเจ้าสำนักไห่ เรามาจัดการเรื่องนี้กันอย่างสงบเถอะ คุณช่วยอธิบายหน่อยได้มั้ยว่าทำไมคุณถึงมีท่าทีแข็งกร้าวกับคุณเฉินทันทีที่เขามาถึง คุณเฉินเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกคุณทุกคนไม่ใช่หรือ?”

“ไร้สาระสิ้นดี” ไห่ต้าฟู่ตะคอกกลับ “แปลกหน้าอะไร เขาเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบต่อการตายของเบญจเอกอุ ตอนนี้เขากล้าที่มาปรากฏตัวถึงหน้าประตูของห้าสำนักใหญ่ เขากำลังเย้ยหยันเราใช่หรือเปล่า เขาคิดว่าห้าสำนักใหญ่ไร้การป้องกันอย่างนั้นสินะ?”

คำพูดของไห่ต้าฟู่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดรุนแรง ความโกรธของเขาปรากฏชัดในอากาศ

เฉิงปู้ฉีรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัดกับข้อกล่าวหาเหล่านี้ เขาอดไม่ได้ที่จะแสดงความประหลาดใจออกมา “พวกเบญจเอกอุถูกเขาสังหารอย่างงั้นรึ?”

ท่ามกลางการสนทนาอันร้อนแรง ใบหน้าของไป๋เฉียนบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ก่อนที่เธอจะพูดออกมาอย่างโกรธเคืองว่า “นี่มันช่างไรเหตุผลสิ้นดี เจ้าคิดว่าใครกันที่ต้องรับผิดชอบต่อการตายของเบญจเอกอุ?”

“ถ้าเจ้าต้องการการต่อสู้ ก็พูดมาเลย แต่จงอย่าได้กล่าวอ้างสิ่งที่ไม่มีมูลความจริง” เธอกล่าวต่อ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความคับแค้นใจและขุ่นเคือง

ไห่ต้าฟู่ชี้นิ้วไปที่ไป๋เฉียนพร้อมกล่าวหาอย่างไม่ลดละ “ราชินีจิ้งจอก อย่าสร้างปัญหาหน่อยเลย คุณเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเบญจเอกอุเหมือนกัน…”

ความคับแค้นใจของไป๋เฉียนยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นจนกลายเป็นความร้อนรน “เจ้าพูดไร้สาระอะไร! ไหนล่ะหลักฐาน?”

บรรยากาศความตึงเครียดภายในห้องยิ่งทวีคูณ เฉิงปู้ฉีพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ก่อนจะหันไปหาเจ้าสำนักหลัว “ท่านเจ้าสำนักหลัว คุณช่วยให้ความกระจ่างเรื่องนี้หน่อยได้หรือไม่ ผมอยู่กับคุณเฉินมาโดยตลอด และผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำร้ายลูกชายของคุณ และด้วยความสัตย์จริง หากพิจารณาถึงความสามารถของคุณเฉินในตอนนี้ ดูเหมือนว่า มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เขาจะสามารถเอาชนะเบญจเอกอุได้ จริงหรือไม่?”

“ลำพังเขาเพียงคนเดียวคงไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ เว้นแต่สามราชาและสี่ประมุขจะเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย นั่นคงจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง” เจ้าสำนักหลัวผู้ซึ่งเฝ้าดูอย่างเงียบๆ พูดขึ้น ตอนนี้สีหน้าของเขาเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความวิตกกังวล

“ทำไมคุณเฉินจะต้องมุ่งเป้าไปที่เบญจเอกอุด้วยล่ะ ท่านเจ้าสำนักหลัว คุณไม่ใช่คนที่กล่าวหาใครโดยไม่มีข้อพิสูจน์ที่เป็นรูปธรรมใช่มั้ย?”

เฉิงปู้ฉีพยายามโตแย้งโดยเชื่อว่าเฉินผิงไม่ใช่ผู้ที่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำดังกล่าว

“คุณต้องการหลักฐานงั้นรึ?” เจ้าสำนักหลัวตอบโต้ด้วยน้ำเสียงเฉียบคมพร้อมทั้งหยิบถุงใส่สิ่งของออกมา “ลองดูนี่สิ ถุงใส่ของนี้เป็นของเบญจเอกอุ และหล่นมาจากตัวของเฉินผิง เราทุกคนเป็นพยานได้ มันสามารถถูกปลอมขึ้นมาได้อย่างงั้นรึ?”

เฉิงปู้ฉียังคงต่อสู้กับความไม่เชื่อและหันไปหาเฉินผิง “ของสิ่งนี้หล่นมาจากตัวคุณเฉินจริงๆ หรือเปล่า?”

เฉินผิงซึ่งเฝ้ามองเหตุการณ์กำลังเกิดขึ้นอยู่อย่างเงียบๆ เขาขมวดคิ้วและมองดูถุงใส่ของนี้อย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดกับเจ้าสำนักหลัวว่า “ใครเป็นคนบอกคุณว่าผมฆ่าเบญจเอกอุ ใช่ฉีเป่ยเจี๋ยหรือเปล่า?”