หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3588

“เจ้าสำนักไห่ หากผู้อื่นเลือกที่จะลงมือ นั่นก็เป็นการตัดสินใจของพวกเขา พวกเราไม่ควรเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” เจ้าสำนักหลัวกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

แม้ว่าเขาตั้งใจที่จะไม่ช่วยเฉินผิง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เลือกที่จะไม่ทำร้ายชายหนุ่มเช่นกัน

ถึงอย่างไร ห้าสำนักใหญ่ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องหรือความผูกพันทางสายเลือดกับเฉินผิง จึงทำให้เจ้าสำนักหลัวไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซงแต่อย่างใด

“เจ้าสำนักหลัว พวกเรา—” ไห่ต้าฟู้กำลังจะพูด แต่ก็ถูกขัดจังหวะ

“พอได้แล้ว” เจ้าสำนักหลัวพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว ทันทีที่เฉินผิงและพรรคพวกออกจากดินแดนของเราในวันพรุ่งนี้ เราจะปิดประตูสำนักทันที จนกว่าจะถึงเวลานั้น ห้ามใครเข้าหรือออกทั้งสิ้น” เขาโบกมือเพื่อสรุปการตัดสินใจ

เมื่อเห็นจุดยืนอันเด็ดเดี่ยวของเจ้าสำนักหลัว คนที่เหลือก็ได้แต่นิ่งเงียบ โดยรู้ดีว่าเป็นการไม่เหมาะสมหากยังขืนโต้แย้งเขาอีก

ภายในห้าสำนักใหญ่ คำพูดของเจ้าสำนักหลัวถือเป็นกฎสูงสุด

ขณะที่ทุกคนแยกย้ายออกจากห้องโถง ดวงตาของไห่ต้าฟู้ก็ยังคงเต็มไปด้วยความโลภ

โอกาสที่สมาพันธ์ผนึกมารเสนอมานั้นเย้ายวนเกินกว่าที่จะถูกมองข้ามได้

อีกทางด้านหนึ่ง ภายในห้องของเฉินผิง จู่ๆ ไป๋เฉียนก็ตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “เฉินผิง ตื่น ตื่นเร็ว...” เธอร้องรียกและเขย่าตัวเฉินผิงให้ตื่นจากการหลับใหล

“มันดึกมากแล้วคุณยังไม่นอนอีกเหรอ?” เฉินผิงบ่นอย่างงัวเงีย “ตอนนี้มั่นเพิ่งจะกี่โมงเอง ขอผมนอนต่ออีกหน่อยละกัน” เฉินผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงงุนงง

ความต้องการอันแน่วแน่ของไป๋เฉียนเริ่มส่งผลกระทบต่อเขา และเขารู้สึกขอบคุณที่ หัวเฟิ่งเอาแต่เล่นอยู่กับอสูรญาณทิพย์จึงไม่ได้มารบกวนเขาเพิ่มอีกคน

เฉินผิงถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่า “คุณก็ได้รับข้อความจากสมาพันธ์ผนึกมารด้วยงั้นเหรอ?”

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานส่ายศีรษะ แต่จู่ๆ จี้อวิ๋นก็พูดแทรกว่า “ผมได้ยินครับ คุณเฉิน มันราวกับว่ามีคนมาพูดอยู่ในหัวของผมเลย ผมจึงลุกขึ้นและออกมาเดินตรวจสอบดูรอบๆ และได้เห็นว่าห้องโถงหลักของหาสำนักใหญ่ยังคงคึกคักอยู่แม้จะดึกดื่นป่านนี้แล้วก็ตาม เมื่อคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับคำสั่งสังหาร ผมจึงรีบไปแจ้งผู้อาวุโสโหมวซานและเจ้าสำนักหลัวทันทีครับ”

“เราต้องรีบไปแล้ว” จี้อวิ๋นเร่งเร้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

หัวเฟิ่งอุ้มอสูรญาณทิพย์เดินออกมาจากห้องที่อยู่ถัดไป โดยไม่รู้เรื่องคำประกาศสังหารใดๆ ที่เกิดขึ้น

“ตกลง ถึงเวลาต้องไปแล้ว” เฉินผิงสรุป โดยยอมรับว่าแม้แต่ห้าสำนักใหญ่ก็อาจอ่อนไหวและยอมละทิ้งหลักการของพวกเขาเมื่อต้องเผชิญกับแรงจูงใจที่ไม่อาจต้านทานได้

แท้จริงแล้ว การใช้รางวัลอันยิ่งใหญ่มาเป็นสิ่งล่อใจนั้น มีศักยภาพเพียงพอที่จะผลักดันให้ผู้คนไปสู่การใช้ความรุนแรงได้