หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3590

“ช่างประมาทและโง่เขลาซะจริงๆ…” เจ้าสำนักหยางกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เพียงเขาสะบัดข้อมือเบาๆ รัศมีอันทรงพลังก็ระเบิดออกมาทันที

พลังอันท่วมท้นนี้ส่งให้จี้อวิ๋นและหัวเฟิ่งลอยกระเด็นไปในอากาศ ร่างของคนทั้งสองถูกพลังอันมหาศาลของเจ้าสำนักหยางซัดจนลอยไปอย่างไร้ทางช่วย

ทั้งสองกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง กระอักเลือดสีแดงฉานออกมา พวกเขาอาการบาดเจ็บสาหัส ภาพอันน่าสยดสยองที่ปรากฏบ่งบอกถึงสถานการณ์ที่ย่ำแย่ของพวกเขา

จี้อวิ๋นพยายามจะลุกขึ้นยืนอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ต้องพบว่าตนเองไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิง

ในฐานะระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปด เจ้าสำนักหยางจึงมีพละกำลังอันมหาศาล เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแล้ว จี้อวิ๋นและหัวเฟิ่งไม่ต่างอะไรกับมดตัวหนึ่งเท่านั้น

การปรากฏตัวของเจ้าสำนักหยางสร้างความหวาดกลัวอันรุนแรงให้จี้อวิ๋นและหัวเฟิ่ง

สีหน้าของจี้อวิ๋นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง ราวกับเป็นการตอกย้ำถึงความไร้พลังของเขาในการเผชิญกับความแข็งแกร่งของเจ้าสำนักหยาง

ด้านข้างนั้น เฉินผิงสังเกตเห็นคนทั้งสองได้รับบาดเจ็บด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

ราวกับว่าเขายอมรับชะตากรรมของตนเอง ยอมรับเงาแห่งความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา เขารู้สึกเจ็บปวดใจและตระหนักดีว่าเขาไม่สามารถช่วยจี้อวิ๋นและหัวเฟิ่งจากชะตากรรมของพวกเขาได้

“พวกคุณทั้งคู่กลัวความตายหรือเปล่า?” เฉินผิงถามขึ้น โดยจ้องมองไปที่เพื่อนทั้งสองของเขา

“กลัวเหรอ? ผมอยู่ภายใต้คำชี้แนะของคุณมาโดยตลอด ผมได้ปลดปล่อยทุกความกังวลออกไปจนหมดสิ้นแล้ว” จี้อวิ๋นตอบอย่างมุ่งมั่น “การสละชีวิตเพื่อคุณถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”

ในสายตาของจี้อวิ๋นแล้ว เฉินผิงเป็นเสมือนดั่งเทพเจ้า ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความชอบธรรมและแสงสว่าง แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับสอง แต่ในหัวใจของจี้อวิ๋นก็ยังคงให้ความนับถือต่อเฉินผิงอย่างไม่มีเปลี่ยนแปลง

“นายท่าน ความภักดีของฉันเป็นของท่านเสมอ ถ้าเราโชคดีพอที่จะรักษาวิญญาณของเราไว้ได้แม้เพียงเศษเสี้ยว ฉันก็ยังอยากขออยู่เคียงข้างท่านอยู่ดี” หัวเฟิ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าริมฝีปากของเธอยังมีเลือดไหลออกมาก็ตาม

เฉินผิงมองดูเพื่อนผู้ซื่อสัตย์ของเขาและหัวเราะออกมา

อย่างไรก็ตาม เสียงหัวเราะนั้นกลับเต็มไปด้วยปรารถนาอันลึกซึ้งแห่งความอาฆาตแค้นที่ปิดซ่อนไว้

ร่างกายของเขาเริ่มเปล่งแสงสีทองส่องประกายออกมา แสงนั้นปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของเขาขณะที่เขาใช้พลังร่างเกราะทองคำ

ผู้ทุกข์ยากขั้นที่สองสามารถปลดปล่อยรัศมีพลังอันมหาศาลเช่นนี้ได้ยังไงกัน นี่มันเทียบได้กับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกเลยด้วยซ้ำ

แต่ถึงกระนั้น เหตุการณ์ที่พลิกผันนี้กลับเพิ่มความกดดันให้กับหลัวโชไห่และผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน

อีกทางด้านหนึ่ง การต่อสู้อันดุเดือดระหว่างผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานและไห่ต้าฟู่กำลังทวีความรุนแรงขึ้น ในขณะที่หลัวโชไห่ก็ยังวุ่นวายอยู่กับเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานจำนวนมากของสำนักเทียนไห่

ทั้งคู่ตระหนักถึงสถานการณ์ของเฉินผิงแต่ยังคงติดพันกับการต่อสู้ของตนเอง

“หึ ช่างใจกล้าเสียจริงๆ เป็นแค่ผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดแต่กล้าที่จะสู้กับผม” เจ้าสำนักหยางพูดเย้ยหยัน พร้อมกับคว้าแส้ยาวของไป๋เฉียนไว้ในมืออย่างน่าประหลาดใจ

ทันใดนั้นก็ปรากฏหมอกสีขาวลอยออกมา ก่อนที่มันจะเคลื่อนที่ไปตามแส้ตรงเข้าหาไป๋เฉียน

เธอพยายามปัดเป่าหมอกทันที แต่พวกมันรวดเร็วมาก เพียงไม่นานหมอกสีขาวมาถึงดวงตาของเธอ พลังเยือกแข็งเริ่มก่อตัวบนแขนก่อนจะแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว

“นี่มันพลังปราณเย็น...” เฉินผิงรู้ดีถึงสถานการณ์อันกดดันนี้ จึงเตรียมเข้าแทรกแซงโดยหวังจะใช้เพลิงปีศาจโจมตีเพื่อช่วยไป๋เฉียน

“ไปซะ! ไม่ต้องห่วงข้า ข้าไม่เป็นไร รีบไปเดี๋ยวนี้!” ไป๋เฉียนตะโกนใส่เฉินผิง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ดีว่าหากยังขืนมัวแต่ลังเลต่อไป อาจเกิดอันตรายร้ายแรงขึ้นกับทุกคนได้ จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องให้เฉินผิงรีบหนีไปจากที่นี่