หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3593

“เจ้าสำนักไห่ พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?” เจ้าสำนักหยางถามด้วยเสียงทุ่มต่ำ

“เราจะทำอะไรได้อีกล่ะ...”

ไห่ต้าฟู่มองเจ้าสำนักหลัวที่อยู่ไม่ไกลอย่างเกรงกลัว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

แต่ถึงกระนั้น ลึกลงไปในดวงตาของไห่ต้าฟู่ ความไม่พอใจอันรุนแรงได้ฝังรากลึกลงแล้ว ในเวลานี้ความบาดหมางระหว่างห้าสำนักใหญ่ได้ก่อตัวขึ้นแล้ว

“เราจะยืนดูอยู่เฉยๆ แล้วปล่อยให้เฉินผิงจากไปงั้นรึ? นั่นมันบรรณาการร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารเชียวนะ!” เจ้าสำนักหยางพูดอย่างไม่พอใจ

“อย่าห่วงไปเลย เขาหนีไปไหนไม่รอดหรอก ในเมื่อเราไม่สามารถจัดการเองได้ ก็ให้คนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทน ถึงตอนนั้นแล้วเราค่อยรับส่วนแบ่งผลประโยชน์ดีกว่า!” เมื่อไห่ต้าฟู่พูดจบ เขาดึงหยกสื่อสารออกมาแล้วกดตราบนนั้นทันที

ไห่ต้าฟู่กระจายข่าวที่เฉินผิงได้ออกจากห้าสำนักใหญ่ไปแล้ว

ในขณะนั้น เฉินผิงซึ่งอยู่บนท้องถนนยังคงไม่รู้ว่าข่าวเรื่องที่อยู่ของเขาได้รั่วไหลออกไปเสียแล้ว

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพูดกับเฉินผิงว่า “คุณเฉิน ตอนนี้คุณควรล่วงหน้าไปก่อนเถอะ อย่าเป็นห่วงพวกเราเลย เราจะค่อยๆ เดินไป”

พวกเขาทั้งหมดต่างได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นการเคลื่อนไหวของพวกเขาจึงเชื่องช้า พวกเขารู้ดีว่าจะยิ่งเป็นการถ่วงเฉินผิงให้ช้าลง หากเขายังคอยเดินนำอยู่เช่นนี้ หากพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับผู้ใดก็ตามที่หมายแย่งชิงบรรณาการร้อยปีอันล้ำค่าของสมาพันธ์ผนึกมารเข้า พวกเขาคงต้องจบเห่เป็นแน่!

“ใช่แล้ว คุณเฉิน คุณควรล่วงหน้าไปก่อน อย่าเป็นห่วงพวกเราเลย” หลัวโชไห่กล่าวกับเฉินผิงเช่นเดียวกัน

เฉินผิงพูดขึ้น “พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมจะไม่ยอมทิ้งพวกคุณไว้เด็ดขาด ภูเขาเทียนโหมวกว้างใหญ่ก็จริง แต่ก็มีผู้คนอาศัยอยู่ไม่มากนัก เราคงไม่เจอคนอื่นได้ง่ายนัก ไว้เราไปถึงเมืองฝานเฉิงแล้ว ผมจะรักษาอาการบาดเจ็บให้พวกคุณเอง”

เป็นไปไม่ได้เลยที่เฉินผิงจะยอมจากไปเพียงลำพัง

หลังจากที่เฉินผิงนำกลุ่มของเขาเดินทางออกมาได้ระยะหนึ่ง จู่ๆ ก็ปรากฏร่างของคนจำนวนหลายสิบคนขนาบมาจากด้านข้างอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงและพรรคพวกต่างก็รู้สึกตึงเครียดทันที

“คุณเฉิน คุณรีบล่วงหน้าไปก่อนเถอะ อย่างแย่ที่สุด ผมจะเสียสละชีวิตเพื่อถ่วงเวลาคนพวกนี้ไว้เอง”

เมื่อเห็นกลุ่มคนที่มุ่งหน้าตรงมาหาพวกเขา ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้ไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน

“คุณกำลังตามหาใครรึ?” หลัวโชไห่เอ่ยถาม

หูต้าจ้องมองเฉินผิงด้วยรอยยิ้มเย็นชาก่อนจะพูดว่า “แน่นอน ผมกำลังตามหาเขาอยู่ ด้วยบรรณาการร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมาร ทำให้เขาแทบจะไม่ต่างอะไรกับทรัพย์สมบัติที่เดินได้!”

หลัวโชไห่ขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจอย่างยิ่ง เขาไม่คาดคิดเลยว่าคนกลุ่มนี้จะตามล่าเฉินผิงจริงๆ

เมื่อเห็นดังนั้น ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็รีบก้าวออกมาทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและพูดขึ้นว่า “พวกแกคิดว่ามีความสามารถพองั้นเหรอ พวกแกเคยตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเองบ้างหรือเปล่า? ถ้าไม่อยากตายก็ไปซะ! อย่ามายั่วโมโหฉันดีกว่า”

ด้วยชื่อเสียงของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานที่แผ่ไปรอบเขตภูเขาเทียนโหมว เขาย่อมต้องดูถูกคนเหล่านั้นเป็นธรรมดา

“คุณเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกันเหรอ ผู้อาวุโสโหมว!” หูต้าหัวเราะอย่างเสียงดัง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เกรงกลัวผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแม้แต่น้อย

“ในเมื่อแกรู้ว่าฉันเป็นใคร ทำไมยังไม่รีบไปอีก แกอยากให้ฉันต้องลงมือจริงๆ อย่างนั้นสินะ?” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแสร้งพูดด้วยท่าทีสงบขณะระงับรัศมีพลังที่กำลังปั่นป่วนเพราะการบาดเจ็บ

หูต้ากล่าวด้วยสีหน้าล่อเลียนว่า “ผู้อาวุโสโหมว คุณนี่ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย คุณได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ ดูท่าแล้วคงไม่ใช่น้อยๆ เลยนะเนี่ย จริงมั้ย เลิกแสร้งทำเป็นกล้าหาญได้แล้ว ถ้าผมกล้าพอจะมาที่นี่ คุณคิดจริงๆ หรือว่าผมจะกลัวคุณ?”