หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3606

หูต้าก็เข้าสู่จุติภูมิของเฉินผิงด้วยเช่นกัน

หูต้าได้แต่จ้องมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าจุติภูมิของเฉินผิงจะเป็นจักรวาลจริงๆ

ครั้งหนึ่งเขาเคยเข้าไปในจุติภูมิของหูเอ้อร์ ซึ่งเป็นทะเลสาบและมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่ทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา

เขาคิดว่าจุติภูมิที่เขาได้เห็นครั้งนั้นกว้างใหญ่ไพศาลมากแล้ว

แต่จุติภูมิของหูเอ้อร์นั้น ไม่อาจเทียบได้กับของเฉินผิงเลยแม้แต่น้อย

“พื้นที่จุติภูมิของเขาช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน นี่มันเหลือเชื่อมากๆ” หูต้าอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

หูเอ้อร์ถือโอกาสนี้ร้องขอร่างกายของเฉินผิง “หูต้า ขอร่างกายนี้ให้ฉันเถอะนะ ด้วยพื้นที่จุติภูมิที่กว้างใหญ่เช่นนี้ ฉันจะสามารถใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างเต็มที่ นายยังไม่เข้าใจเรื่องของการจุติ ดังนั้นต่อให้นายได้ร่างนี้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์กับนายเท่าไหร่หรอก”

หูต้านิ่งเงียบไป แท้จริงแล้วเขาเองก็ชื่นชอบกายเนื้อของเฉินผิงเช่นกัน มันมีความแข็งแกร่งที่น่าเหลือเชื่อ

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่เข้าใจเรื่องการจุติ ดังนั้นจุติภูมินี้จึงไม่มีประโยชน์สำหรับเขา

ขณะที่หูต้าไม่รู้จะตอบอย่างไรดี จู่ๆ เสียงของเฉินผิงก็ดังขึ้นมาจากทุกทิศทางอย่างน่าประหลาดใจ

“ร่างกายของผมไม่ใช่สิ่งที่ใครจะมายึดครองไปได้ตามใจชอบหรอกนะ คุณคิดจริงๆ หรือว่าคุณจะสามารถทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้?”

น้ำเสียงของเฉินผิงเต็มไปด้วยการเหน็บแนมอย่างมาก

“บัดซบ ไอ้หนูนี่ยังมีปราณสัมผัสหลงเหลืออยู่ เขายังไม่ถูกครองร่างอย่างเต็มที่ พวกเราต้องทำลายทะเลจิตสำนึกของเขาก่อน”

หูต้าพร้อมด้วยหูเอ้อร์ได้ออกจากจุติภูมิและเข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง

ขณะที่สองพี่น้องแซ่หูกำลังจะโจมตีทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง จู่ๆ ก็มีแสงสีทองส่องสว่างขึ้นภายในทะเลจิตสำนึกของชายหนุ่ม

เป็นคัมภีร์ทองต้าหลัวที่เปล่งแสงประกายสีทองออกมา แสงดังกล่าวส่องไปยังสองพี่น้องแซ่หู ส่งผลให้ทั่วทั้งร่างกายของพวกเขาเกิดความรู้สึกเจ็บปวด ราวกับว่าแสงสีทองนั่นกำลังละลายพวกเขา

“พวกนายสองคนช่างโง่เขลาจริงๆ ที่ประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปแบบนั้น พวกนายกล้าดียังไงถึงได้ต้องการร่างของคุณเฉิน?”

เจ่อเยี่ยนค่อยๆ ปรากฏตัวจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง

“มีคนอื่นอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขาด้วยงั้นหรือ แล้วแสงสีทองนี้มันคืออะไรกัน? มันทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน” หูเอ้อร์อุทาน

เมื่อเห็นว่าค่ายกลหายไปแล้ว ทุกคนต่างรีบวิ่งเข้าไปทันที

“เฉินผิง เจ้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

“คุณเฉิน คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”

“นายท่าน ฉันกลัวมากๆ เลย...”

ไป๋เฉียนและหัวเฟิ่งต่างรู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

ยังไงเสีย เฉินผิงนั้นเพิ่งบรรลุเข้าสู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สองเพียงไม่นาน แล้วเขาจะสามารถต่อกรกับร่างสีแดงได้อย่างไร?

“ผมไม่เป็นไร”

เฉินผิงยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยื่นยันต์ค่ายกลให้หลัวโชไห่แล้วพูดว่า “คุณหลัว หุบเขาวิญญาณโลหิตต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส และความแข็งแกร่งของคุณถูกทำลายลงไปมาก ผมขอมอบยันต์ค่ายกลนี้ให้กับคุณ ด้วยแผ่นยันต์นี้คุณจะสามารถสรรหาสาวกและฟื้นฟูหุบเขาวิญญาณโลหิตขึ้นใหม่ได้”

หลัวโชไห่หยิบแผ่นจารึกด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี