หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3607

“พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ ถ้ามีใครบังเอิญมาเจอพวกเราเข้าคงต้องลำบากเป็นแน่” เฉิงปู้ฉีกล่าว

พวกเขาทั้งหมดต่างได้รับบาดเจ็บ และเฉินผิงเองก็กรำศึกการต่อสู้มาอย่างต่อเนื่อง หากมีศัตรูเข้ามาอาจยิ่งทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อน

“ตกลง ไปกันเถอะ…” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพยักหน้าเห็นด้วย

เฉินผิงพร้อมคนที่เหลือออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองฝานเฉิงอีกครั้ง แต่ทว่าเมื่อพวกเขาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ต้องพบกับฝูงชนจำนวนหลายร้อยคนที่ตรงเข้ามา

พวกเขาหวังว่าคนเหล่านี้จะไม่รู้ว่าเฉินผิงคือใคร และคงจะเป็นการดีที่สุดถ้าพวกเขาสามารถผ่านคนกลุ่มนี้ไปได้

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่คนกลุ่มนี้เข้ามาใกล้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปทันที

ทุกคนต้องประหลาดใจ เมื่อผู้นำกลุ่มดังกล่าวไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นผู้อาวุโสลู่ซือจากเมืองเย่เฉิง

ที่ด้านหลังของเขานั้นมีฝูงชนจำนวนมากกว่าร้อยคนที่ติดตามมา พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหลากหลายประเภท ไม่เหมือนมาจากตระกูลใดตระกูลหนึ่งหรือตระกูลใหญ่โต

เมื่อเห็นเฉินผิง ลู่ซือก็พูดเย้ยหยันทันที “ไอ้หนู ฉันอยากรู้นักว่าแกจะวิ่งหนีไปได้ถึงเมื่อไหร่... พวกเรา ชายหนุ่มคนนี้ชื่อเฉินผิง ใครก็ตามที่สามารถฆ่าเขาได้ก็สามารถเอาตัวเขาไปแลกกับบรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมารได้เลย…”

เพียงประโยคเดียวจากลู่ซือก็ทำให้เกิดเสียงโห่ร้องดังกึกก้องจากผู้คนหลายร้อยคนที่อยู่ด้านหลังเขา

ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความโลภ พวกเขาปรารถนาจะรีบรุดไปข้างหน้าและสังหารเฉินผิงในทันที

เฉินผิงและพรรคพวกกำลังเผชิญหน้ากับผู้คนจำนวนหลายร้อยคน ใบหน้าของพวกเขาแต่ละคนซีดเผือดราวกับกำลังจ้องมองความตายก็ไม่ปาน

แม้แต่เฉินผิงก็สูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาไปเช่นกัน

แม้ว่าเฉินผิงจะเหนือกว่าพวกเขา แต่เขาจะทำอะไรได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากจำนวนหลายร้อยคนเช่นนี้?

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงและคนอื่นๆ หน้าถอดสีและไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้ใด ลู่ซือก็กล่าวพร้อมพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา “วันนี้ ฉันจะล้างแค้นให้ผู้นำตระกูลของเรา”

เมื่อพูดจบลู่ซือก็โบกมือของเขา เหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานนับร้อยคนก็รีบวิ่งตรงไปยังเฉินผิงพร้อมส่งเสียงโห่ร้องดังกึกก้องทันที

ทันทีที่พวกเขาเคลื่อนไหว จู่ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ที่ดังขึ้นมาจากระยะไกล

ทันใดนั้นแผ่นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ราวกับมีฝูงม้าจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังวิ่งผ่าน

ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างเป็นลาง เกิดแรงกดดันอันแปลกประหลาดที่ไม่อาจจับต้องได้บีบแน่นที่หัวใจของทุกคนอย่างรุนแรง

ฝุ่นและควันฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งแผ่นดินราวกับคลื่นลมจากมหาสมุทร

ประมุขวานรมองลู่ซืออย่างดูถูกเหยียดหยาม “แล้วถ้าเราจะเป็นปรปักษ์กับสมาพันธ์ผนึกมารล่ะ? เจ้าเป็นแค่ผู้อาวุโสตระกูลเย่เท่านั้น แม้แต่ผู้นำตระกูลของเจ้ายังเป็นแค่ผู้นำสาขาย่อยของสมาพันธ์ผนึกมาร เขาไม่ได้เป็นตัวแทนของทั้งสมาพันธ์สักหน่อย ถ้าเจ้ารู้ตัวก็ควรรีบไปซะ หากขืนเจ้ายังรบกวนท่านหัวเฟิ่งล่ะก็ ข้าจะจัดการกับเจ้าซะ”

“แก...”

ลู่ซือโกรธมากจนหน้าของเขาแดงก่ำ

“หัวเฟิ่ง พวกท่านทุกคนควรไปได้แล้ว พวกเราจะรับมือที่นี่เอง” ประมุขมารพันหน้ากล่าวกับฟัวเฟิ่ง

“ตกลง พวกเจ้าก็ระวังตัวด้วยนะ” หัวเฟิ่งพยักหน้า ก่อนจะหันไปหาเฉินผิง “นายท่าน ไปกันเถอะ...”

เฉินผิงพยักหน้าก่อนจะเดินตามหัวเฟิ่งและคนที่เหลือแล้วจากไป

ลู่ซือและเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานหลายร้อยคนได้แต่สับสน เนื่องจากการปรากฏตัวของสมาชิกเผ่าอสูร พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

“เราจะไม่ยอมปล่อยให้บรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมารหลุดลอยไปได้อย่างแน่นอน เราต้องยอมเสี่ยงทุกอย่าง...”

ใครบางคนไม่อาจทนยอมจำนนต่อสิ่งล่อใจได้จึงลงมือต่อต้านเฉินผิง