หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3610

เมื่อพูดถึงความเร็วของการไหลของเวลาแล้ว มีหลายครั้งที่คนเรามองว่าเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันช่วงเวลาอื่นๆ ดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างเชื่องช้า

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นการรับรู้ถึงเวลาที่ผ่านไป แต่ก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น การที่จะสามารถรับรู้กระแสของเวลาได้ทุกที่ทุกเวลานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

“เวลาไม่เคยหยุดนิ่ง การไหลของเวลาให้ความรู้สึกเหมือนเดิมเสมอ เราจะรับรู้ได้ยังไงว่ามันเร็วหรือช้า”

เฉินผิงขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาดูกลุ้มใจอย่างยิ่ง

หากเขาไม่สามารถรับรู้ถึงเวลาที่ผ่านไปได้ การจะใช้งานของวิเศษกาลเวลาคงแทบเป็นไปไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการย้อนเวลากลับไป

เพื่อหาคำตอบว่าพวกที่กวาดล้างหุบเขาวิญญาณโลหิตเป็นใคร พวกเขาได้แต่พึ่งของวิเศษกาลเวลาที่เฉินผิงครอบครอง

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด เขาจึงเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปข้างนอกเงียบๆ

นอกหน้าต่างมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง ภายใต้แสงจันทร์สว่าง เงาของต้นไม้ทอดเข้าไปในห้องของเฉินผิง

เฉินผิงจ้องมองที่เงาต้นไม้ใหญ่ภายในห้อง ใบไม้แต่ละใบชัดเจนราวกับเวลากลางวัน

เฉินผิงมองดูเงียบๆ และไม่นานก็เริ่มตกสู่ภวังค์

ในไม่ช้า เขาก็ค้นพบว่าท่ามกลางเงาใบไม้เหล่านี้ มีอยู่ใบหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

เงาของใบไม้เปลี่ยนจากใบอ่อนที่ดูบอบบางจนกลายเป็นใบที่โตเต็มที่

เฉินผิงรีบหันไปมองต้นไม้ใหญ่ เขาเห็นว่ากิ่งหนึ่งมีใบไม้งอกออกมาอย่างต่อเนื่อง

เขาสังเกตวัฏจักรของใบไม้ทีละใบ จากเดิมที่เป็นใบอ่อนใบเล็กจนเติบใหญ่เต็มที่ และท้ายที่สุดก็เหี่ยวแห้งและหลุดร่วง

ใบไม้บนกิ่งไม้นี้ติดอยู่ในวงจรที่ไม่รู้จบ

ขณะที่สังเกตการเปลี่ยนแปลงของใบไม้ ทันใดนั้นดูเหมือนเฉินผิงจะเข้าใจในเวลาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

แสงแดดส่องลงบนใบหน้าของเฉินผิง

นาฬิกาในมือของเฉินผิงเริ่มเปล่งแสงเรืองรอง เข็มนาฬิกาหมุนกลับหลังด้วยความเร็วอันน่าประหลาดใจ

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาเข้าสู่วังวนแห่งกาลเวลา และถูกดึงเข้าไปอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าเวลาหยุดลง เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เขาต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าตัวเองลอยอยู่เหนือหุบเขาวิญญาณโลหิต

“คุณเฉิน คุณเฉิน…”

เฉินผิงรู้สึกว่ามีคนเรียกเขา

เขารู้สึกว่าวิญญาณถูกดึงกลับอย่างรวดเร็วและกลับสู่ร่างของเขาทันที

ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองยังอยู่ในห้อง หลัวโชไห่ หลัวซี และจิ้นตงร้องเรียกเขา

“คุณหลัว...”

เมื่อเห็นว่าเป็นหลัวโชไห่ เฉินผิงก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ถ้ามีคนโจมตีเขาตอนนี้ เขาคงหลบไม่พ้นแน่ๆ

หลัวโชไห่ถามด้วยความรู้สึกสับสน “คุณเฉิน คุณเป็นอะไรไป? คุณนิ่งไปเลย”

“ผม...”

เฉินผิงลังเล ไม่แน่ใจว่าเขาควรเปิดเผยความจริงกับหลัวโชไห่ดีไหม