หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3615

เฉินผิงถือนาฬิกาไว้ในมือ ทันใดนั้นนาฬิกาก็เปล่งแสงจางๆ ออกมาปกคลุมหลัวโชไห่และเฉิงจิงฮุ่ย

หลัวโชไห่และเฉิงจิงฮุ่ยไม่ทันใด้ตอบสนอง รู้สึกราวกับว่าปราณสัมผัสของพวกเขาถูกพลังมหาศาลดูดกลืน

หลังจากนั้นในทันใด พวกเขาก็พบว่าตัวเองกำลังหมุนไปมาไม่จบไม่สิ้นในวังวนแห่งกาลเวลา ทั้งสองรู้สึกเวียนหัวและสับสน

หลังจากที่วังวนหยุดหมุน พวกเขาก็ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองกำลังลอยอยู่เหนือหุบเขาวิญญาณโลหิต

ทั้งสองสบตากัน แต่ก็ไม่รับรู้ตัวตนของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

พวกเขาสัมผัสอีกฝ่ายได้ แต่กลับมองไม่เห็นกัน

เนื่องจากจิตสำนึกของพวกเขาถูกดึงออกไปและหวนกลับสู่อดีต พวกเขาจึงมองไม่เห็นอะไรเลย

ในขณะนั้น กำลังเกิดการนองเลือดในหุบเขาวิญญาณโลหิต

หลัวโชไห่เห็นว่าเฉิงจิงฮุ่ยพร้อมกับศิษย์ของหุบเขาวิญญาณเลือดกำลังสังหารคนของหุบเขาวิญญาณโลหิตอย่างไร้ปรานี

เนื่องจากเฉิงจิงฮุ่ยเป็นผู้ทุกข์ยากระดับแปด จึงไม่มีใครในหุบเขาวิญญาณโลหิตสามารถขัดขวางเขาได้

ขณะที่หลัวโชไห่มองดูศิษย์ของเขาถูกเข่นฆ่าและตายไปทีละคนต่อหน้าต่อตา ร่างของเขาก็สั่นเทา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“เฉิงจิงฮุ่ย แกมันปีศาจ! ฉันจะฆ่าแก! หยุดนะ! หยุดได้แล้ว! ทุกคนหยุด!” หลัวโชไห่คำราม

กระนั้นก็ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเขา

ภาพที่เขาเห็นได้เกิดขึ้นไปแล้ว จึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

หลัวโชไห่กำหมัดแน่น ความรู้สึกสิ้นหวังขณะเฝ้ามองศิษย์ของเขาถูกสังหารต่อหน้าต่อตานั้นหนักหนาจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก

ในทางกลับกัน เฉิงจิงฮุ่ยจ้องมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่าเฉินผิงใช้วิธีใดที่ทำให้พวกเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

เขาเคยได้ยินเรื่องของของวิเศษกาลเวลาที่สามารถส่งวิญญาณของคนๆ หนึ่งหรือสิ่งที่คล้ายกันกลับไปในอดีต ทำให้พวกเขามองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้วได้

หรือว่าเราจะย้อนเวลากลับมาในตอนที่กำลังเกิดเหตุสังหารหมู่ในหุบเขาวิญญาณโลหิต?

ในขณะนั้น ในห้องโถงใหญ่ของหุบเขาวิญญาณเลือด ทุกคนจ้องมองไปที่หลัวโชไห่และเฉิงจิงฮุ่ย ชายทั้งสองยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ไม่แม้แต่จะกระพริบตา