หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3620

เมื่อได้ยินคำพูดของหลัวโชไห่ เหล่าศิษย์ของหุบเขาวิญญาณเลือดต่างก็ชะงัก คิดว่าพวกเขาคงจะได้ยินผิดไป

พวกเขาเชื่อว่าถึงหลัวโชไห่จะไม่ฆ่าพวกเขา เขาก็คงจะทำให้พวกเขาพิการแล้วปล่อยพวกเขาไปตามยถากรรม

คาดไม่ถึงเลยว่าหลัวโชไห่วางแผนที่จะพาพวกเขาไปที่หุบเขาวิญญาณโลหิต

“ขอบคุณคุณหลัวมาก ฉันยินดีที่จะติดตามคุณไปจนตาย…”

ผู้อาวุโสแห่งหุบเขาวิญญาณเลือดตอบตกลงเป็นคนแรก เขาคุกเข่าลงทันทีต่อหน้าหลัวโชไห่ก่อนให้คำมั่นว่าจะภักดี

เมื่อเห็นอย่างนั้น ศิษย์คนอื่นๆ ของหุบเขาวิญญาณเลือดก็คุกเข่าลงทีละคนด้วยความยำเกรง

คนเหล่านี้เต็มใจติดตามหลัวโชไห่ไปที่หุบเขาวิญญาณโลหิต

ถึงยังไงหุบเขาวิญญาณโลหิตก็เป็นหนทางที่ถูกต้อง หุบเขาวิญญาณเลือดคือสิ่งที่เฉิงจิงฮุ่ยสร้างขึ้นหลังจากที่เขาแยกตัวออกมา

“เอาล่ะ... ทุกคนยืนขึ้นเถอะ”

หลัวโชไห่ยกมือขึ้น จากนั้นศิษย์ของหุบเขาวิญญาณเลือดทุกคนก็ลุกขึ้นยืน

“คุณเฉิน ขอบคุณมากที่ปล่อยให้ผมล้างแค้นแทนศิษย์ของหุบเขาวิญญาณโลหิต บุญคุณที่หุบเขาวิญญาณโลหิตติดค้างคุณนั้นนับไม่ถ้วน ชาตินี้เราคงตอบแทนไม่หมด”

“คุณเฉิน มีบางอย่างที่คุณอาจไม่รู้ ที่แห่งนี้ซึ่งรู้จักกันในชื่อเขาเทียนโหมว ครั้งหนึ่งเคยเป็นดินแดนของเหล่ามาร ต่อมามันกลายเป็นสนามรบในช่วงศึกแห่งทวยเทพ ส่งผลให้ผู้ใช้วิชามารจำนวนมากล้มตาย อย่างไรก็ตาม มีผู้ใช้วิชามารหลายคนรอดมาได้ ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้บางคนมีชื่อในด้านความชั่วช้า พวกเขาได้เข้าไปหลบภัยในส่วนลึกของเขาเทียนโหมว ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ทำเรื่องโหดร้ายตามอำเภอใจ พวกเขาไม่ยึดถือในกฎเกณฑ์ใดๆ ทั้งสิ้น ช่วงหลายปีที่ผ่านมาในแดนใต้ โดยเฉพาะบริเวณเขาเทียนโหมว ทั้งสามเผ่าพันธุ์ปรับตัวเข้าหากันได้ดี ผลก็คือ ผู้ใช้วิชามารชั่วร้ายเหล่านั้นซ่อนตัวอยู่ลึกเข้าไปในเขาเทียนโหมวโดยไม่กล้าแสดงตัว หากคุณไปเจอคนเหล่านี้ พวกเขาจะไม่สนกฎเกณฑ์หรือคุณธรรมข้อไหนทั้งนั้น” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกล่าวพร้อมแสดงความกังวลด้วยสีหน้าหนักใจ

เฉินผิงเงยหน้าขึ้น จ้องมองยอดเขาสูงตระหง่านที่สูงไปถึงก้อนเมฆ และอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ? ยังมีผู้ใช้วิชามารอยู่ที่ยอดเขาในส่วนลึกของเขาเทียนโหมวงั้นหรือ?”

การใช้ชีวิตบนยอดสูงสุดของเขาเทียนโหมวนั้นยากเย็นไม่ใช่น้อย อยู่ในที่แบบนั้นคงลำบากน่าดู

“มีอยู่แล้ว ยังไงก็ตาม ผู้ใช้วิชามารส่วนใหญ่ใช้วิญญาณอาฆาตในการบำเพ็ญเพียร เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจและก่อกรรมทำเข็ญทุกประเภท เป็นเพราะผู้ใช้วิชามารที่มีอยู่หยิบมือเหล่านี้เองทำให้ผู้ใช้วิชามารถูกมองว่าเป็นปีศาจ ทำให้ทุกคนต่างเกลียดชังเรา ในความเป็นจริงไม่ใช่ว่าผู้ใช้วิชามารทุกคนจะเป็นนักฆ่าเลือดเย็น เพียงแต่ว่าวิธีบำเพ็ญเพียรและแนวคิดของเราแตกต่างจากของผู้บำเพ็ญเพียรอื่นๆ พวกเราถึงได้ถูกเรียกว่าผู้ใช้วิชามาร ในบรรดาผู้ใช้วิชามารนั้นหลายคนมีพื้นเพจากผู้บำเพ็ญเพียรที่เป็นมนุษย์ โดยพื้นฐานแล้ว ไม่มีความแตกต่างกันมากนักระหว่างทั้งสามเผ่าพันธุ์ ซึ่งล้วนแล้วแต่มุ่งหวังที่จะได้เป็นเซียน อย่างไรก็ตาม หลังจากศึกแห่งทวยเทพ ผู้ใช้วิชามารกลับกลายเป็นศัตรูผู้น่ารังเกียจ ไม่ว่าธรรมชาติของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่เป็นผู้ใช้วิชามารก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวโดยปริยาย”

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานถอนหายใจหนักหน่วงราวกับหมดหนทาง