หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3621

เฉินผิงตบไหล่ปลอบผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานเบาๆ

สถานการณ์ที่เหล่ามารในปัจจุบันเผชิญนั้นเป็นแผนการของใครบางคนอย่างแน่นอน

รวมทั้งเรื่องศึกแห่งทวยเทพด้วย ต้องมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลังแน่ๆ

ศึกแห่งทวยเทพนั้นไม่ได้จำกัดอยู่ที่อาณาจักรนิรันดร์เท่านั้น มันเป็นสงครามอันโกลาหลที่ลุกลามไปหลายอาณาจักร

“ผู้อาวุโสโหมวซาน ผมเชื่อว่าอีกไม่นานทั้งสามเผ่าจะอยู่ร่วมกันได้อย่างกลมกลืน โลกแห่งผู้บำเพ็ญเพียรจะรุ่งเรืองขึ้นแน่นอน ถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ มาร หรือเผ่าพันธุ์อสูร ทุกคนจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน” เฉินผิงกล่าวด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น

“ฉันหวังว่าวันนั้นจะมาถึง...”

ในดวงตาของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานมีประกายความหวัง

“ผมจะไม่ขอให้ได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน ผมแค่หวังว่าคนส่วนใหญ่จะแยกแยะสิ่งที่ถูกและผิดได้อย่างชัดเจน แม้ว่าจะเป็นผู้ใช้วิชามาร แต่ผมก็ทำตามกฎและรักษาสัญญา แต่บางสำนักที่ขึ้นชื่อว่ามีคุณธรรมและมีชื่อเสียงของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นเลวร้ายยิ่งกว่าพวกเราผู้ใช้วิชามารเสียอีก สมาพันธ์ผนึกมารถือตนว่าเป็นฝ่ายคุณธรรมและมีเกียรติ ประกาศพันธกิจในการกำจัดเหล่ามารและคงไว้ซึ่งหนทางอันชอบธรรม อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาทำนั้นน่ารังเกียจอย่างยิ่ง ตอนนี้ทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์แทบแยกแยะความดีกับความชั่วไม่ออก หลายคนในอาณาจักรนิรันดร์จึงรู้สึกสับสน” หลัวโชไห่กล่าวด้วยความขุ่นเคืองและตรงไปตรงมา

เมื่อได้ยินคำพูดของหลัวโชไห่ เฉินผิงก็เข้าใจว่าในตอนนี้เขารู้สึกยังไง

เดิมทีเขาเป็นคนที่ยึดมั่นในกฎเกณฑ์ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากตัวตนของเขาในฐานะผู้ใช้วิชามาร เขาจึงมักถูกเข้าใจผิดและถูกตามล่าเสมอ

ในตอนที่พวกเขาอยู่ที่ทะเลโม่ไห่ หลัวซีและจิ้นตงเกือบตายด้วยความที่พวกเขาคือผู้ใช้วิชามาร

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินผิง หลัวซีและจิ้นตงคงตายในทะเลโม่ไห่ไปแล้ว

กระนั้นหลัวซีกับจิ้นตงก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

พวกเขาไม่ได้ทำเรื่องร้ายแรงแต่อย่างใด

อย่างไรก็ตาม เพราะตัวตนของพวกเขาที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ พวกเขาจึงถูกคนส่วนมากเหยียดหยามและข่มเหง

เฉินผิงสนทนากับหลัวโชไห่และผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานอีกเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังกลับและจากไป

อย่างไรก็ตาม เจิ้งเจี้ยนไม่ยอมรับ แต่เขากลับพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เลิกเถียงฉันได้แล้วเจียงอวี้เหลียน! รีบกลับไปซะ ไม่อย่างนั้นคงสายเกินไปที่จะช่วยอาจารย์เรา”

เขาผลักผู้หญิงคนนั้นแล้วชักดาบ พร้อมวิ่งย้อนกลับไปทางเดิม

เจิ้งเจี้ยนไปได้ไม่ทันไร สีหน้าของเขาก็ดูเคร่งเครียดทันที

เจิ้งเจี้ยนเห็นชายคนหนึ่ง ใบหน้าของเขามีแผลเป็นและมีตาข้างเดียว เขากำลังไล่ตามพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น ด้านหลังของเขายังมียอดฝีมืออีกสี่คน แต่ละคนถืออาวุธวิเศษหลายชิ้น

ทันทีที่ทั้งห้าคนมาถึง พวกเขาก็ล้อมเจิ้งเจี้ยนและเจียงอวี้เหลียน ทั้งห้าแผ่เจตจำนงสังหารออกมา แค่มองแวบเดียวก็บอกได้ว่าพวกเขาเป็นผู้ใช้วิชามาร

“เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ใช้วิชามาร ทำไมพวกคุณถึงต้องไล่ต้อนพวกเราไม่หยุดด้วย? ถ้าพวกคุณยอมปล่อยเจียงอวี้เหลียนกับผมไป เราจะถือว่าสำนักวิญญาณปีศาจติดหนี้บุญคุณของพวกคุณ ถ้าพวกคุณไปที่สำนักวิญญาณปีศาจ เราจะมอบทรัพยากรต่างๆ มากมายให้เพื่อเป็นการขอบคุณ!” เจิ้งเจี้ยนพูดกับชายตาเดียวอย่างนอบน้อม

“เหอะ! นี่แกบ้าไปแล้วหรือไง? ฉันไล่ตามพวกแกมาตั้งนาน ทั้งหมดนี้ก็เพื่อโสมมังกรเทียนโหมวในมือของแก ฉันจะไปที่สำนักของพวกแกเพื่ออะไร? บางทีอาจเป็นพวกแกสำนักวิญญาณปีศาจนี่แหละ ที่ดูดวิญญาณของฉันไป! แล้วทีนี้ฉันจะบำเพ็ญเพียรได้ยังไง?”

ชายตาเดียวระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น