หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3629

ในสายตาของฉีเป่ยเจี๋ย มีทั้งความโกรธและความขลาดกลัวปะปนกัน

และสายตาหนิงไฉ่เฉินเปี่ยมด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ

นับตั้งแต่ฉีเป่ยเจี๋ยพาหนิงจื้อและหนิงไฉ่เฉินเข้าไปในถ้ำกลืนปีศาจ เขาไม่ได้คาดคิดว่าความแข็งแกร่งของหนิงจื้อจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้น หนิงจื้อยังเรียนวิชาของผู้ใช้วิชามารด้วยตนเอง

ภายในถ้ำกลืนปีศาจ กำแพงหินรอบๆ ถูกประดับด้วยจารึกและภาพที่คลุมเครือและยากต่อการเข้าใจมากมาย ฉีเป่ยเจี๋ยสามารถถอดความหมายได้ประมาณหนึ่งในสิบเท่านั้น

พอหนิงจื้อมาถึง ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจสิ่งเหล่านั้นเกินกว่าครึ่ง ราวกับว่าเขาเป็นผู้ใช้วิชามารมาโดยตลอด

กระนั้นก็เห็นได้ชัดว่าหนิงจื้อเป็นบรรพบุรุษที่หนิงเหล่าจูผู้ซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ให้ความนับถือ

ฉีเป่ยเจี๋ยไม่อาจเอาชนะหนิงจื้อได้อีกต่อไป ในขณะนั้นฝีมือของหนิงจื้อคืออันดับหนึ่งในถ้ำกลืนปีศาจ

เมื่อเห็นหนิงจื้อดูดซับปราณมรณะจากศพเหล่านั้น ฉีเป่ยเจี๋ยก็ทั้งโกรธและหวาดกลัว

เขากลัวว่าถ้าวันหนึ่งหนิงจื้อไม่พอใจ เขาก็อาจถูกดูดกลืนด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม หนิงไฉ่เฉินกลับทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดบรรพบุรุษของเขาซึ่งในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาหลังจากผ่านพ้นอุปสรรคมากมายถึงได้กลายเป็นผู้ใช้วิชามาร

แถมเขายังฝึกฝนวิชาของผู้ใช้วิชามารได้อย่างไม่ยากเย็น

“ฟู่!”

หลังจากดูดซับปราณมรณะจากศพเหล่านั้นแล้ว หนิงจื้อก็หายใจเข้าลึกๆ

“ฮ่าๆๆ! ช่างเป็นรสชาติที่คุ้นเคย! ช่างเป็นความรู้สึกที่น่ายินดี!”

หนิงจื้อหัวเราะเบิกบาน ในขณะนั้นร่างกายที่แก่ชราของเขาดูเหมือนจะหนุ่มขึ้นมาก

หนิงจื้อเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหารอยู่แล้ว เขาเปลี่ยนจากมนุษย์ไปเป็นผู้ใช้วิชามาร

ในขณะนั้น เขาได้กลับคืนสู่ตัวตนที่แท้จริงของเขาอีกครั้งในฐานะผู้ใช้วิชามาร

“ตอนนี้ฉันเป็นผู้ทุกข์ยากระดับสูงสุดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะข้อจำกัดของร่างน่าอนาถนี้ ป่านนี้ฉันคงขึ้นไปถึงขั้นมหายานแล้ว”

หนิงจื้อมองดูร่างกายของเขาเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจรุนแรง