ณ บ้านของกู่หลิงเอ๋อร์
ในขณะนั้น กู่หลิงเอ๋อร์กำลังดูทีวีอย่างเบื่อหน่าย ฉีดน้ำหอมใส่บ้านนิดหน่อยเพราะคิดว่า เฉินผิงจะอยู่กับเธออีกสักพัก กู่หลิงเอ๋อร์ครุ่นคิดด้วยความหงุดหงิด
ก๊อกๆ ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น กู่หลิงเอ๋อร์คิดว่าเฉินผิงกลับมา เธอจึงลุกขึ้นพลางบ่นพึมพำ “กู่เฟิงส่งคุณกลับมาทำไม ถ้าฉันไม่อยู่แล้วจะเข้าบ้านได้ยังไง”
กู่หลิงเอ๋อร์พูดพลางเปิดประตู แต่หลังจากที่ประตูเปิดออกก็เห็นชายสองคนในชุดสูทยืนอยู่ข้างนอก พร้อมกับสีหน้าเฉยเมย
หลังจากเห็นกู่หลิงเอ๋อร์เปิดประตู ชายในชุดสูทก็พูดว่า “คุณคือคุณกู่หลิงเอ๋อร์ใช่ไหม”
“ใช่” กู่หลิงเอ๋อร์พยักหน้า
“เราคือสมาชิกตระกูลเจี่ยง เจ้านายของเราอยากเชิญคุณไปด้วยกันครับ”
ขณะที่ชายในชุดสูทพูด เขาก็เอื้อมมือไปคว้ากู่หลิงเอ๋อร์ ไม่ได้ทำตามคำเชิญที่กำลังพูดเลยแม้แต่น้อย
กู่หลิงเอ๋อร์ตกใจและก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว เธอพยายามปิดประตู
แต่ก็สายไป ชายในชุดสูทสองคนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังบุกรุกสถานที่ส่วนตัว ฉันเป็นคนของศาลาพิทักษ์ธรรมนะ”
กู่หลิงเอ๋อร์ตำหนิชายสองคนในชุดสูท
แต่พวกเขาดูเหมือนจะไม่กลัวแม้แต่น้อย ก่อนจะพุ่งเข้าหาเธอโดยตรง
กู่หลิงเอ๋อร์ใช้ความเร็วในการคว้าข้อมือของชายคนหนึ่งในชุดสูท และทันใดนั้นก็ยืมพละกำลัง ร่างของเธอกระโดดขึ้นและเตะใส่ชายอีกคนในชุดสูท
แต่ในขณะที่เท้าของกู่หลิงเอ๋อเตะออกไป มีคนจับข้อเท้าของเธอแล้วดึงลงมาทันที ร่างของกู่หลิงเอ๋อร์ล้มลงกับพื้นอย่างแรง
ทันทีหลังจากนั้น ชายสองคนในชุดสูทโอบไหล่ของกู่หลิงเอ๋อร์ และยกเธอขึ้นอย่างแรง
ทำให้กู่หลิงเอ๋อร์ไม่สามารถขยับได้
“ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว ปล่อยฉัน...”
กู่หลิงเอ๋อร์ดิ้นรน แต่ก็ไม่มีประโยชน์!
ความแข็งแกร่งระหว่างเธอกับชายสองคนในชุดสูทนั้นแตกต่างกันอย่างมาก เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
“คุณกู่ คุณเชื่อฟังเราเถอะ เราจะไม่ทำร้ายคุณ หากคุณพยายามขัดขืนต่อไป อย่าหาว่าเราหยาบคายเลยนะครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...