หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 364

เฉินผิงเตะสองขาราวกับกำลังโผบินในอากาศ กระแทกเข้ากับอกของชายในชุดสูทเต็มๆ ขาของชายทั้งสองบิดงอผิดรูปจนน่าประหลาดใจ ทำให้ขาหักในทันที และเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นตามมา

เมื่อเห็นทั้งสองนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด เฉินผิงพูดอย่างเฉยเมยว่า “พวกแกจับกู่หลิงเอ๋อร์ไปทำไม”

“เอ่อ... เจ้านายของเราเป็นคนสั่งมา ท่านจะต้องรู้เบาะแสของนายจากคุณกู่ให้ได้...”

ทั้งสองทนไม่ไหวจึงยอมพูดความจริง

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาไม่คิดเลยว่าตระกูลเจี่ยงกล้าทำขนาดนี้ แม้กู่หลิงเอ๋อร์จะเป็นพนักงานสืบสวนของศาลาพิทักษ์ธรรมก็ตาม

เมื่อมองไปยังกู่หลิงเอ๋อร์ที่สลบไป ดวงตาของเฉินผิงก็เปล่งประกายความอาฆาต

เขาค่อยๆ อุ้มกู่หลิงเอ๋อร์ขึ้นมาวางไว้บนโซฟา ก่อนจะลากชายในชุดสูทลงมาชั้นล่างด้วยมือเดียว และโยนเข้าไปในท้ายรถ มุ่งตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยง

เวลานี้คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยงเปิดไฟสว่างไสว

ในห้องหนึ่งของตระกูลเจี่ยง เสียงกรีดร้องของวัยรุ่นสองคนดังขึ้นราวกับมาจากก้นบึ้งของนรก เสียงหัวเราะอย่างสะใจดังขึ้น

บอดี้การ์ดสองคนของตระกูลเจี่ยงที่เฝ้าประตูได้ยินเสียงคำรามในห้องจึงรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

“นายบอกว่าปรมาจารย์ปู๋ฮั่วเป็นคนใจดี แล้วเขามีนิสัยแบบนี้ได้ยังไง”

บอดี้การ์ดตระกูลเจี่ยงอดไม่ได้ที่จะพูด

“เงียบเถอะ” บอดี้การ์ดอีกคนของตระกูลเจี่ยง รีบขัด เขามองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “นายไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง ถ้าท่านได้ยิน ครอบครัวของนายต้องตายยกครัวแน่”

นั่นทำให้บอดี้การ์ดตกใจมากจนรีบปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่านานเท่าไร เสียงคำรามในห้องถึงหยุดลง และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

“เอาล่ะ มายกออกไป...”