หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3649

“เจ้า... เจ้า...” เปลวเพลิงสีแดงชาดวูบไหวอยู่ทั่วร่างของสัตว์ประหลาดวิญญาณ สีหน้าของมันเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “เจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน...”

“ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้เล่า? เปลวเพลิงเล็กๆ ของเจ้าไม่พออุดซอกฟันของข้าเสียด้วยซ้ำไป ถ้าเจ้ามีปัญญาล่ะก็เรียกเพลิงอัคคีออกมาอีกสิ!” เฉินผิงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีทะนงตน!

จุติภูมิของเขาไม่น้อยไปกว่าดาราจักร แม้แต่จุติเพลิงของเขาก็ยังเป็นดวงดาว!

เฉินผิงรู้สึกขบขันที่สัตว์ประหลาดวิญญาณคิดว่าเปลวเพลิงอันแสนจะน้อยนิดสามรถทำให้จุติภูมิของเขาระเบิดได้

สัตว์ประหลาดวิญญาณหน้าตาเหยเก ร่างของมันถอยหลังกลับไม่หยุดหย่อน!

เมื่อเฉินผิงเห็นสัตว์ประหลาดวิญญาณพยายามที่จะหลบหนี เขาก็รีบชักกระบี่พิฆาตมังกรออกจากฝัก จากนั้นเพลิงอัคคีขนาดมหึมาระลอกหนึ่งก็ตีวงล้อมแล้วตลบม้วนเข้ามา!

“ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสของเพลิงทมิฬ...” เฉินผิงแผดเสียงร้องแล้วเปลวเพลิงก็กลืนกินร่างของสัตว์ประหลาดวิญญาณทันที!

สัตว์ประหลาดวิญญาณคำรามเสียงดังแสบแก้วหู ตามมาด้วยแรงสั่นสะเทือนรุนแรงที่สั่นคลอนอาณาบริเวณอันยุ่งเหยิงโดยรอบ!

ประกอบกับพลังดูดอันมหาศาล ทำให้ร่างของเฉินผิงพลันถูกลากเข้าสู่ความมืดทันที!

เมื่อแสงสว่างกลับคืนมา เฉินผิงก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในถ้ำอีกครั้ง!

แต่ถ้ำก็ไร้วี่แววของเจ่อเยี่ยนและคนอื่นๆ เคล็ดวิชาที่เคยสลักเอาไว้บนผนังถ้ำก็ไม่อยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว!

เฉินผิงรู้สึกค่อนข้างสับสนพลางสำรวจไปรอบตัวไม่หยุดหย่อน! “เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากแท้ๆ แต่กลับมีดาราจักรของจุติภูมิ ยากนัก ช่างพบได้ยากนัก...”

เสียงแผ่วเบาราวกับลอยมาจากขอบฟ้า!

“เจ้าเป็นผู้ใดกัน?” เฉินผิงพลันตื่นตกใจแล้วถามเสียงดังลั่น!

“ข้าเป็นใครน่ะเหรอ?” น้ำเสียงฉายแววสับสนราวกับว่ากำลังตั้งคำถามกับตนเอง!

“ข้าเป็นใคร ข้ามาจากที่ไหน ข้ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ทำไมกัน?”

เสียงดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ!

หลังจากเงาร่างนั้นปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว เขาก็ถามเฉินผิงว่า! “เจ้ารู้จักข้าหรือเปล่า?”

แต่เฉินผิงกลับส่ายหน้า เขาไม่รู้จักอีกฝ่าย แต่มีบางอย่างที่ทำให้เฉินผิงไม่เข้าใจ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าชายชราเหลือเพียงแค่เสี้ยววิญญาณ เหตุใดเขายังถูกโซ่ตรวนหนาหนักพันธนาการเอาไว้อีกเล่า?

ยิ่งไปกว่านั้น โซ่ตรวจก็น่าจะไม่ใช่สิ่งของธรรมดาสามัญ อย่างไรเสียก็เป็นสิ่งที่สามารถกักขังวิญญาณได้จะต้องเป็นอาวุธเวทย์ขั้นสูงหรืออะไรทำนองนั้นเป็นแน่!

“เจ้าเป็นใครกันแน่? ทำไมเจ้าถึงมายู่ที่นี่? ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเป็นแค่เสี้ยววิญญาณ แต่กลับยังถูกใครสักคนพันธนาการเอาไว้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย!

“ข้าจะรู้ว่าตนเองเป็นใครได้ยังไงกันเล่า? ข้าไม่เข้าใจสาเหตุที่ตัวเองติดอยู่ที่นี่เสียด้วยซ้ำไป ข้าอยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว แต่ผ่านมานับพันปีแล้ว ข้าก็ยังหนีออกไปไม่ได้สักที” ชายชรามองผนังหินที่อยู่รอบตัว สายตาของเขาเปี่ยมด้วยความปรารถนาต่ออิสรภาพ!

“เจ้าเป็นคนสลักวงแหวนอาคมกับเคล็ดวิชาภายในถ้ำแห่งนี้งั้นเหรอ?” เฉินผิงยังคงถามต่อไป!

ชายชราผงกศีรษะ “ใช่ข้าเป็นคนสลักขึ้นมาเอง ข้าเพียงคิดจะดึงดูดความสนใจของผู้บำเพ็ญเพียรบางคน จากนั้นก็ยึดร่างของพวกเขาแล้วไปจากที่นี่ ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าคนพวกนี้จะอ่อนแอเกินไปแล้วทยอยกันล้มตายไปทีละคนๆ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดผู้บำเพ็ญเพียรของที่นี่ถึงได้อ่อนแอราวกับเศษสวะเช่นนั้น ข้าไม่มีทางเลือกจึงทำได้เพียงสลักเคล็ดวิชาให้พวกเขาฝึกฝน เมื่อพวกเขาแข็งแกร่งมากพอแล้ว ข้าก็จะได้ยึดร่างของพวกเขาเพื่อออกไปจากที่นี่!”

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็พลันนึกถึงฉีเป่ยเจี๋ยขึ้นมาทันที หลังจากหมอนั่นเข้ามาในถ้ำกลืนปีศาจ พลังของเขาก็พุ่งทะยานล้ำหน้า ที่แท้ก็ล้วนเป็นเพราะตาเฒ่าผู้นี้เอง ดูเหมือนว่าฉีเป่ยเจี๋ยช่างโชคดีเสียจริงๆ เชียว!