แววตาของเฉินผิงค่อยๆ หม่นแสงลง ทั่วทั้งร่างเริ่มที่จะถูกชายชราควบคุมเอาไว้!
ขณะที่ดูเหมือนว่าชายชรากำลังจะยึดครองทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง จู่ๆ ก็บังเกิดแรงระเบิด!
แสงโชติช่วงพลันปะทุขึ้นมาจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง ทลายพลังสีฟ้าอ่อนของชายชราจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที!
เมื่อชายชราถูกรัศมีแสงครอบงำ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด!
“นะ... นี่มันอะไรกัน?” ชายชราจ้องมองรัศมีแสงตรงหน้าด้วยสายตาตื่นตะลึง!
ขณะที่ประกายแสงค่อยๆ จางหายไป ชายชราก็พบว่ามีตำราม้วนหนึ่งอยู่ท่ามกลางตำรามากมายของเฉินผิง บนนั้นมีตัวอักษรเคลือบทองสี่คำเขียนเอาไว้ว่า คัมภีร์ทองต้าหลัว!
“ปะ... เป็นได้ยังไงกัน? มีคัมภีร์ทองต้าหลัวอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้าได้ยังไงกัน?” ชายชรารู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที!
ถึงแม้ว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำ แต่สำหรับเขาแล้ว รัศมีแสงที่คัมภีร์ทองต้าหลัวแผ่ออกมาช่างแสนคุ้นเคยอย่างน่าเหลือเชื่อ เป็นพลังที่มีอยู่เพียงแค่ในอาณาจักรแดนสรวงเท่านั้น
เมื่อรู้ว่าชายชราหวาดกลัวคัมภีร์ทองต้าหลัว เฉินผิงก็ควบคุมปราณสัมผัสเพื่อทำให้คัมภีร์ทองต้าหลัวค่อยๆ เปิดออก!
เมื่อคัมภีร์ทองต้าหลัวเปิดออก ลำแสงสายหนึ่งก็สาดส่องมาที่ชายชรา!
ชายชราส่งเสียงร้องด้วยความตะลึงพรึงเพริศ จากนั้นพลังในร่างของเขาก็อันตรธานหายไปทันทีแล้วคนก็ขดตัวเป็นก้อนกลม!
“อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้าเลย ข้าไม่กล้าชิงร่างของเจ้าอีกแล้ว...” ชายชราเริ่มที่จะวิงวอนขอความเมตตา!
เสี้ยววิญญาณของเขาดิ้นรนกระเสือกกระสนเพื่อให้รอดชีวิตมานับพันปี เพียงเพราะหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้เห็นแสงตะวันอีกครั้ง!
คาดไม่ถึงเลยว่าหลังจากผ่านมาเนิ่นนานถึงเพียงนั้น ในที่สุดเขาก็ได้พบร่างที่สามารถรองรับตนได้ ทว่ากลับต้องเผชิญปัญหาเข้าแล้ว!
เขาไม่นึกเลยว่าภายในทะเลจิตสำนึกของผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยาก จะมีคัมภีร์ทองต้าหลัวอยู่จริงๆ!
เมื่อเห็นสภาพของชายชราแล้ว เฉินผิงก็ปิดคัมภีร์ทองต้าหลัว เมื่อแสงสีทองหายวับไป ในที่สุดชายชราก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...