หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3653

“ผมจะลองดูก็แล้วกัน แต่ผมไม่เคยช่วยเสี้ยววิญญาณฟื้นความทรงจำมาก่อนนะ ดังนั้นผมจึงไม่สามารถรับประกันผลสำเร็จได้!” แม้แต่เจ้าสำนักเจียงก็ไม่สามารถรับรองได้

อย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้นมาก่อน!

“เอาล่ะ ขอบคุณเจ้าสำนักเจียงมากๆ เลยนะครับ!” เฉินผิงพยักหน้ารับ!

ในเมื่อเขาต้องช่วยชายชราฟื้นความทรงจำ เฉินผิงจึงตัดสินใจพักอยู่ที่สำนักวิญญาณปีศาจเป็นการชั่วคราว

เจ่อเยี่ยนเองก็อยู่ในสำนักวิญญาณปีศาจเช่นกัน โดยมีเจียงอวี้เหลียนคอยตามติดด้วยความรักใคร่อยู่ไม่ห่าง!

สิ่งนั้นทำให้โทสะในใจของเจิ้งเจี้ยนยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ!

หลังจากเฉินผิงมาถึงสำนักวิญญาณปีศาจได้สามวัน เจ้าสำนักเจียงก็พาเฉินผิงเข้าไปในห้องลับชั้นใต้ดิน!

ภายในห้องลับแห่งนี้ มีเตากำยานสี่ใบที่กำจายควันสีเขียวจนทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยเต็มไปด้วยควันสีเขียว

ถึงแม้ว่าจะมีควันสีเขียวเต็มไปทั่วทั้งห้อง แต่เฉินผิงกลับไม่รู้สึกหายใจขัด ในทางตรงกันข้าม ควันสีเขียวเช่นนี้กลับมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ซึ่งชวนให้รู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก!

“คุณเฉิน เชิญปล่อยเสี้ยววิญญาณที่อยู่ในตัวคุณออกมาได้เลยครับ ผมจะลองดูเผื่ออาจจะช่วยฟื้นความทรงจำกลับมาได้!” เจ้าสำนักเจียงเอ่ยกับเฉินผิง!

“พวกเราจำเป็นต้องปล่อยออกมาเดี๋ยวนี้เลยเหรอครับ?” เฉินผิงตะลึงงัน!

เสี้ยววิญญาณของชายชราคิดจะออกมาจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงอยู่แล้ว ในเมื่อเขาควบคุมเฉินผิงไม่ได้ เขาย่อมไม่คิดจะอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงแล้วกลายเป็นหุ่นเชิดของเฉินผิงเป็นแน่!

เพียงแต่ว่าเฉินผิงมีคัมภีร์ทองต้าหลัวอยู่ในทะเลจิตสำนึก ทำให้เสี้ยววิญญาณหนีไปไม่ได้!

ถ้าปล่อยเสี้ยววิญญาณออกมาตอนนี้ มันก็คงไม่ยอมกลับเข้าร่างของเฉินผิงอีก ความพยายามทั้งหมดของเฉินผิงก็จะสูญเปล่า!

เจ้าสำนักเจียงเข้าใจความกังวลของเฉินผิงจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณเฉิน วิญญาณเป็นสิ่งลึกลับอย่างน่าเหลือเชื่อ ถ้ามันอยู่ในตัวของคุณ ผมก็ทำอะไรไม่ได้หรอกนะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ต่อให้เสี้ยววิญญาณนั้นออกไปจากร่างของคุณ มันก็หนีไปจากที่นี่ไม่ได้ เพราะสิ่งที่เผาไหม้อยู่ภายในเตากำยานทั้งสี่ใบไม่ใช่สิ่งอื่นใดนอกเสียจากละอองเกสรบุปผาวิญญาณ ต้องใช้เวลากว่าพันปีจึงจะเก็บได้เท่านี้ เสี้ยววิญญาณที่เอิบอาบไปด้วยไอควันของละอองเกสรบุปผาวิญญาณก็น่าจะฟื้นความทรงจำบางส่วนได้ ถ้าคุณออกจากห้องนี้ไป เสี้ยววิญญาณก็จะสลายหายไปอย่างรวดเร็ว ฉะนั้นคุณเฉินสามารถวางใจได้เลย”

“นี่มัน... ทำไมเสี้ยววิญญาณตนนี้ถึงยังแบกโซ่ตรวนอยู่อีกเล่า? ในโลกใบนี้ยังมีโซ่ตรวนที่สามารถพันธนาการวิญญาณได้ด้วยหรือ?” เจ้าสำนักเจียงรู้สึกสับสนสุดขีด

อย่างไรเสียวิญญาณก็คือร่างวิญญาณ นอกเหนือไปจากวงแหวนอาคมแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะจับมันได้อยู่หมัดเลย!

“เจ้าสำนักเจียง คุณช่วยปลดโซ่ตรวนพวกนี้ออกให้เขาก่อนได้ไหมครับ?” เฉินผิงถาม!

“ขอข้าลองดูก่อนนะ ข้าไม่เคยเจอเสี้ยววิญญาณซึ่งถูกโซ่ตรวนพันธนาการมาก่อนเลย ดูเหมือนว่าจะมีใครสักคนตั้งใจผนึกเขาไว้เพื่อไม่ไห้เขาได้ผุดได้เกิดไปชั่วนิรันดร์และถึงขั้นคิดจะให้เขาต้องทนรับความทรมานอย่างไร้ที่สิ้นสุดอีกด้วย ต้องเป็นความเกลียดชังล้ำลึกเช่นใดกันจึงทำให้มีคนจับวิญญาณของเขาไปใส่โซ่ตรวน?” เจ้าสำนักเจียงกล่าวด้วยอารมณ์หมกมุ่น

“เมื่อข้าฟื้นความทรงจำของตัวเองแล้วพบตัวคนที่มันทรมานข้าแล้วล่ะก็ ข้าจะให้มันชดใช้เป็นร้อยเท่าเลยทีเดียว!” ชายชราเอ่ยด้วยความเกลียดชังล้ำลึกและความแค้นใจอันใหญ่หลวง

“ต่อให้เจ้าฟื้นความทรงจำได้ เจ้าก็ไม่นับเป็นตัวอะไรได้นอกเสียจากวิญญาณเพียงเท่านั้น ในเมื่อพวกมันสังหารเจ้าและถึงกับจับวิญญาณของเจ้ามาใส่โซ่ตรวนได้ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าพวกมันแข็งแกร่งยิ่งกว่าเจ้า เจ้าควรจะนึกถึงเรื่องที่วันหน้าจะตอบแทนข้ายังไงด้วยล่ะ!” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่ชายชรา!

ถึงเสี้ยววิญญาณจะตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น แต่เขาก็ยังนึกถึงเรื่องแก้แค้นอยู่ดี