หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3654

“อย่าห่วงไปเลย ต่อให้ข้าสูญเสียความทรงจำ แต่พลังของข้าก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากตัวเล็กๆ อย่างเจ้าจะสามารถเทียบได้หรอกนะ ขอเพียงแค่ข้าฟื้นความทรงจำกลับมาได้ การจะช่วยให้เจ้าเลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายานก็ไม่เป็นปัญหาเลย!” ชายชราเอ่ยด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจยิ่งนัก!

“ยามที่เลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายาน ข้ายังต้องใช้เจ้าอีกงั้นเหรอ? สิ่งที่ข้าต้องการคือความช่วยเหลือของเจ้าในอาณาจักรแดนสรวงต่างหากล่ะ เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่นแล้ว เจ้าสามารถทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาของข้าได้” ถ้าเฉินผิงเพียงแค่อยากจะเลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายานล่ะก็ เขาคงไม่จำเป็นต้องสนใจชายชราหรอก!

ขอเพียงมีทรัพยากรมากพอ เฉินผิงย่อมสามารถเลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายานได้อยู่แล้ว!

เมื่อได้ยินเฉินผิงอวดอ้างเกินจริงอยู่บ้าง ชายชราก็แค่นเสียงเย็นชา “นี่อะไรกัน? เจ้าเพิ่งจะเลื่อนถึงระดับผู้ทุกข์ยากแท้ๆ เจ้าก็นึกถึงเรื่องอาณาจักรแดนสรวงแล้วงั้นเหรอ? เจ้าเชื่อว่าตนเองจะสามารถขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงได้จริงๆ รึ? ต่อให้ข้าสูญเสียความทรงจำ ข้าก็รู้ว่าท่ามกลางผู้บำเพ็ญเพียรชาวมนุษย์ ถึงพวกมันจะฝึกมานับพันปี ก็มีเพียงแค่หยิบมือเท่านั้นที่จะสามารถขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงได้ เจ้าหนุ่ม แม้เจ้าจะมีร่างกายแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อผิดสามัญ เจ้าแน่ใจงั้นเหรอว่าจะขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงได้น่ะ?”

เฉินผิงข่มขู่ชายชราพลางกล่าวว่า “ไม่ว่าข้าจะขึ้นได้หรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องเป็นกังวล อย่าลืมสิว่าตอนนี้เจ้าเป็นเชลยของข้าอยู่นะ ถ้าเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจขึ้นมา ข้าก็สามารถโปรยหว่านวิญญาณของเจ้าไปกับสายลม ทำให้เจ้าสาปสูญไปตลอดกาลก็ย่อมได้...”

“เจ้า...” ถึงแม้ว่าชายชราจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก อย่างไรเสียสิ่งที่เฉินผิงพูดมาก็เป็นความจริง!

ตอนนี้เขาเป็นแค่เพียงเสี้ยววิญญาณ เฉินผิงสามารถทำให้เขาหายไปได้ทุกเมื่อและหายไปตลอดกาลเลยก็ย่อมได้!

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเริ่มจะทะเลาะกับชายชรา เจ้าสำนักเจียงก็รีบเอ่ยแรกขึ้นมาว่า “บางทีผมน่าจะปลดโซ่ตรวจให้ผู้อาวุโสท่านนี้เสียก่อน!”

เมื่อสังเกตเห็นเสี้ยววิญญาณได้อย่างเลือนราง เจ้าสำนักเจียงก็ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็โบกมือแล้วควันสีเขียวปริมาณมหาศาลก็โอบล้อมรอบเสี้ยววิญญาณของชายชราเอาไว้!

เงาร่างของชายชราค่อยๆ ชัดเจนขึ้น และบนใบหน้าเหี่ยวแห้งของเขานั้น ดวงตาคู่โตส่องประกายเจิดจ้าเป็นพิเศษ!

ขณะที่ควันสีเขียวชักจะหนาทึบขึ้นเรื่อยๆ เสี้ยววิญญาณของชายชราก็ต่อสู้ดิ้นรนอย่างดุเดือด จากนั้นเงาร่างที่ชัดเจนก็ค่อยๆ เริ่มที่จะเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ!

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น เฉินผิงก็รีบถามว่า “เจ้าสำนักเจียง เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ? ได้โปรดอย่าปล่อยให้เขาตายเป็นอันขาด”

“คุณเฉิน โซ่ตรวนบนเสี้ยววิญญาณนี้ไม่อาจจับต้องได้ พวกมันน่าจะเป็นภาพลวงตามากกว่า เพราะพวกมันกักขังเสี้ยววิญญาณเอาไว้เพื่อกันไม่ให้หลุดพ้นไปได้ เพราะฉะนั้นถ้าคุณอยากจะปลดโซ่ตรวนพวกนี้ คุณก็ต้องจู่โจมตรงเข้าที่หัวใจของเสี้ยววิญญาณ!” เจ้าสำนักเจียงอธิบายให้เฉินผิงฟัง

“นี่คือจ้าวมารจากอาณาจักรแดนสรวงคนไหนกัน?” เจ้าสำนักเจียงเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแววตื่นตะลึง

อย่างไรเสียก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เสี้ยววิญญาณซึ่งแผ่พลังดังกล่าวจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่ร่วงหล่นมาจากอาณาจักรแดนสรวง!

ขณะที่เฉินผิงกับเจ้าสำนักเจียงรู้สึกตกใจกับพลังจากเสี้ยววิญญาณของชายชรา จู่ๆ ก็มีเสียงคำรามคล้ายสัตว์ดังขึ้นมา!

เจ้าสำนักเจียงตะลึงงัน “เสียงนั้นดังขึ้นมาจากที่ไหนกัน?”

เฉินผิงเองก็ตะลึงงันเช่นกัน ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ อสูรกลืนสวรรค์ก็เล็ดรอดออกมาจากแหวนเก็บของเอง!

มีเพียงอสูรกลืนสวรรค์เท่านั้นที่สามารถเข้าออกแหวนเก็บของได้ตามใจ โดยที่เฉินผิงไม่ต้องอัญเชิญจิตเลย!