หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3663

หลังจากรออยู่นาน เมื่อเจ้าสำนักเจียงเห็นว่าเจิ้งเจี้ยนไล่ตามมาจนทันในที่สุด เขาก็ตำหนิอีกฝ่ายเสียงดังลั่นว่า “เจ้ามัวแต่ทำอะไรอยู่ตั้งนาน? ทำไมผ่านไปถึงครึ่งค่อนวันจึงค่อยตามมา?”

“ท่านอาจารย์ ผมรู้สึกว่าจะท้องเสียนิดหน่อยครับ” เจิ้งเจี้ยนอธิบายด้วยท่าทีสำนึกผิด เขายังคงกวาดสายตามองไปรอบๆ ต่อไป

เพราะเขาอยากจะรู้ว่าหมอเทวดาหลิ่วกับคนของเขาจะสามารถไล่ตามทันหรือเปล่า!

แต่หลังจากเดินไปได้สัก เจิ้งเจี้ยนก็ไม่เห็นแม้เงาของหมอเทวดาหลิ่วและคนของเขาเลย ซึ่งชวนให้เขาชักจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในยามนี้เอง หมอเทวดาหลิ่วกับผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสี่คนนั้นกำลังกางวงแหวนอาคมลงบนบนเส้นทางที่เฉินผิงและคนอื่นๆ จำเป็นต้องเดินผ่าน

“เพื่อให้แน่ใจว่าแผนจะสำเร็จ ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ยันต์อาคมราคาแพงระยับที่ซื้อมาเท่านั้นแล้ว แต่ถ้าจับตัวเฉินผิงได้ สิ่งที่สูญเสียไปก็คุ้มค่าแล้ว”

หมอเทวดาหลิ่วถือยันต์อาคมเอาไว้ในมือ ถึงจะลังเลใจ แต่เขาก็ถ่ายพลังวิญญาณสายหนึ่งลงไปแล้วเริ่มกางอาคม

“หมอเทวดาหลิ่ว นั่นคือเครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารเชียวนะ ยันต์อาคมเพียงแค่แผ่นเดียวจะเทียบอะไรได้เล่า? แต่พวกเราก็ต้องระวังตัวเอาไว้ ในเมื่อไอ้เด็กนั่นสามารถยั่วยุให้สมาพันธ์ผนึกมารออกประกาศกฎสังหารได้ มันย่อมต้องแข็งแกร่งเป็นแน่” นักบวชไว้เครากล่าวกับหมอเทวดาหลิ่ว

“เมื่อพวกเราล่อเฉินผิงให้เข้ามาในวงแหวนอาคม มันก็จะหนีออกไปไม่ได้ อย่าห่วงไปเลยน่า”

สายตาของหมอเทวดาหลิ่วเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

เขาซื้อยันต์อาคมแผ่นนี้มาในราคาแพงลิบลิ่วและมักจะใช้ยันต์คุ้มกายาตลอดมา

เท่านี้ก็เพียงพอให้จัดการกับเฉินผิงได้แล้ว!

หมอเทวดาหลิ่วและคนของเขา เพิ่งจะกางอาคมเสร็จ เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็มาถึงแล้ว!

“นี่ ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

เมื่อเห็นหมอเทวดาหลิ่วและคนของเขา เจ้าสำนักเจียงก็ตะลึงงันไปทันที

เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่หมอเทวดาหลิ่วจากไป เขาไม่ได้มาทางนี้ จู่ๆ ตอนนี้ก็มาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเราได้ยังไงกัน?

เมื่อเห็นหมอเทวดาหลิ่วและคนของเขา รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็นก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเจิ้งเจี้ยน

เมื่อเห็นเจ้าสำนักเจียง หมอเทวดาหลิ่วก็ยิ้มจางๆ พลางกล่าวขึ้นมาว่า “เจ้าสำนักเจียง ช่างเป็นโชคชะตาเสียจริงเชียว ผมไม่คาดคิดเลยว่าจะบังเอิญได้พบคุณอีก!”

แต่ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น หมอเทวดาหลิ่วกลับทอดสายตามองมาที่เฉินผิงโดยไม่ได้ตั้งใจ

แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรอีกสี่คนก็มองมาที่เฉินผิงด้วยสายตาที่คล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจ