หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3664

“ฮ่าฮ่าฮ่า... ฉันรวยแล้ว ฉันรวยแล้ว”

ทันใดนั้นหมอเทวดาหลิ่วก็หัวเราะลั่น

แม้แต่ผู้ทุกข์ยากทั้งสี่คนนั้นก็พลอยหัวเราะลั่นไปด้วย สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยแววตื่นเต้นดีใจ

เครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารเป็นทรัพยากรอันมหาศาลกินกว่าที่ใครจะนึกจินตนาการออก

“ฉันโชคดีเสียจนได้เครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารมาได้ยังไงกันนะ?”

นักบวชไว้เครามองเฉินผิงด้วยสายตาเฉกเช่นเดียวกับที่นักล่ามีต่อเหยื่อ

เจ้าสำนักเจียงขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปถามหมอเทวดาหลิ่วว่า “หมอเทวดาหลิ่ว นี่หมายความว่ายังไงกัน?”

“เจ้าสำนักเจียง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็จะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป คุณบอกว่าคิดจะละทิ้งเครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมาร คุณเสียสติไปแล้วหรือไงกัน?”

“มิน่าล่ะสำนักวิญญาณปีศาจถึงได้อ่อนแอมาโดยตลอด ลำพังด้วยความดันทุรังของคุณ สำนักของคุณก็คงไม่มีทางรุ่งโรจน์ขึ้นมาได้หรอก” หมอเทวดาหลิ่วหัวเราะเยาะใส่เจ้าสำนักเจียง

“เครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารที่คุณว่านี่มันอะไรกัน? ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังพูดอยู่เลยนะ”

เจ้าสำนักเจียงพลันหัวใจหดเกร็ง ทว่าภายนอกเขากลับแสร้งทำทีเป็นไม่สะทกสะท้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า เลิกเสแสร้งสักทีเถอะน่า ตอนนี้เจ้าคนที่ติดอยู่ในวงแหวนอาคมก็คือเฉินผิงที่สมาพันธ์ผนึกมารออกประกาศกฎสังหาร โดยจะตกรางวัลเป็นเครื่องสังเวยร้อยปีไม่ใช่รึไง? ยามนี้พวกเราจับมันได้แล้ว เครื่องสังเวยร้อยปีก็เป็นของพวกเราแล้วว!”

ขณะที่หมอเทวดาหลิ่วพูดก็หัวเราะลั่นไปด้วย

“คุณคงจะเข้าใจอะไรผิดไปแล้วล่ะ ผมได้ยินมาว่าเฉินผิงเพิ่งจะอายุยี่สิบกว่าปี แต่เห็นอยู่ชัดๆ ว่าคุณเฉินผู้นี้ไม่ได้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลยสักนิด!” เจ้าสำนักเจียงรีบอธิบายให้ฟัง ด้วยหวังว่าจะสามารถหลอกหมอเทวดาหลิ่วและคนอื่นๆ ได้

“รูปลักษณ์จะเปลี่ยนแปลงยังไงก็ย่อมได้ คุณคิดว่าฉายาหมอเทวดาของผมเป็นของปลอมรึไง? เฉินผิงคือเป้าหมายเดียวของพวกเรา ฉะนั้นคุณควรจะรีบพาศิษย์ของตัวเองไปเสีย ผมไม่อยากทำให้คุณต้องลำบากใจหรอกนะ แต่ถ้าคุณคิดจะช่วยเฉินผิงก็อย่าโทษที่ผมไร้เมตตาแล้วกัน พวกคุณไม่กี่คนไม่ใช่คู่ประมือของพวกเราหรอก” หมอเทวดาหลิ่วข่มขู่เจ้าสำนักเจียง

เจ้าสำนักเจียงขมวดคิ้วพลางเหลือบมองเฉินผิง เขาคิดจะช่วยเหลือเฉินผิงอย่างสุดกำลัง แต่พลกำลังกลับไม่เอื้ออำนวย

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่กล้าทิ้งเฉินผิงเอาไว้เช่นนั้น

เมื่อมาถึงขั้นนี้ เจ้าสำนักเจียงก็พบว่าตนเองตกที่นั่งลำบากเข้าเสียแล้ว