หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3664

“ฮ่าฮ่าฮ่า... ฉันรวยแล้ว ฉันรวยแล้ว”

ทันใดนั้นหมอเทวดาหลิ่วก็หัวเราะลั่น

แม้แต่ผู้ทุกข์ยากทั้งสี่คนนั้นก็พลอยหัวเราะลั่นไปด้วย สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยแววตื่นเต้นดีใจ

เครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารเป็นทรัพยากรอันมหาศาลกินกว่าที่ใครจะนึกจินตนาการออก

“ฉันโชคดีเสียจนได้เครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารมาได้ยังไงกันนะ?”

นักบวชไว้เครามองเฉินผิงด้วยสายตาเฉกเช่นเดียวกับที่นักล่ามีต่อเหยื่อ

เจ้าสำนักเจียงขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปถามหมอเทวดาหลิ่วว่า “หมอเทวดาหลิ่ว นี่หมายความว่ายังไงกัน?”

“เจ้าสำนักเจียง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็จะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป คุณบอกว่าคิดจะละทิ้งเครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมาร คุณเสียสติไปแล้วหรือไงกัน?”

“มิน่าล่ะสำนักวิญญาณปีศาจถึงได้อ่อนแอมาโดยตลอด ลำพังด้วยความดันทุรังของคุณ สำนักของคุณก็คงไม่มีทางรุ่งโรจน์ขึ้นมาได้หรอก” หมอเทวดาหลิ่วหัวเราะเยาะใส่เจ้าสำนักเจียง

“เครื่องสังเวยร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารที่คุณว่านี่มันอะไรกัน? ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังพูดอยู่เลยนะ”

เจ้าสำนักเจียงพลันหัวใจหดเกร็ง ทว่าภายนอกเขากลับแสร้งทำทีเป็นไม่สะทกสะท้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า เลิกเสแสร้งสักทีเถอะน่า ตอนนี้เจ้าคนที่ติดอยู่ในวงแหวนอาคมก็คือเฉินผิงที่สมาพันธ์ผนึกมารออกประกาศกฎสังหาร โดยจะตกรางวัลเป็นเครื่องสังเวยร้อยปีไม่ใช่รึไง? ยามนี้พวกเราจับมันได้แล้ว เครื่องสังเวยร้อยปีก็เป็นของพวกเราแล้วว!”

ขณะที่หมอเทวดาหลิ่วพูดก็หัวเราะลั่นไปด้วย

“คุณคงจะเข้าใจอะไรผิดไปแล้วล่ะ ผมได้ยินมาว่าเฉินผิงเพิ่งจะอายุยี่สิบกว่าปี แต่เห็นอยู่ชัดๆ ว่าคุณเฉินผู้นี้ไม่ได้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลยสักนิด!” เจ้าสำนักเจียงรีบอธิบายให้ฟัง ด้วยหวังว่าจะสามารถหลอกหมอเทวดาหลิ่วและคนอื่นๆ ได้

“รูปลักษณ์จะเปลี่ยนแปลงยังไงก็ย่อมได้ คุณคิดว่าฉายาหมอเทวดาของผมเป็นของปลอมรึไง? เฉินผิงคือเป้าหมายเดียวของพวกเรา ฉะนั้นคุณควรจะรีบพาศิษย์ของตัวเองไปเสีย ผมไม่อยากทำให้คุณต้องลำบากใจหรอกนะ แต่ถ้าคุณคิดจะช่วยเฉินผิงก็อย่าโทษที่ผมไร้เมตตาแล้วกัน พวกคุณไม่กี่คนไม่ใช่คู่ประมือของพวกเราหรอก” หมอเทวดาหลิ่วข่มขู่เจ้าสำนักเจียง

เจ้าสำนักเจียงขมวดคิ้วพลางเหลือบมองเฉินผิง เขาคิดจะช่วยเหลือเฉินผิงอย่างสุดกำลัง แต่พลกำลังกลับไม่เอื้ออำนวย

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่กล้าทิ้งเฉินผิงเอาไว้เช่นนั้น

เมื่อมาถึงขั้นนี้ เจ้าสำนักเจียงก็พบว่าตนเองตกที่นั่งลำบากเข้าเสียแล้ว

เจ่อเยี่ยนเองก็เริ่มเอ่ยขึ้นมาเช่นกัน

เจ่อเยี่ยนอยู่กับเฉินผิงมานานถึงเพียงนั้น เขาย่อมเข้าใจความสามารถของเฉินผิงเป็นอย่างดี ขืนพวกเขาอยู่กันต่อไปก็รังแต่จะเป็นภาระให้ฝ่ายหลัง

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ่อเยี่ยน เจ้าสำนักเจียงก็รู้สึกมั่นใจว่าเฉินผิงจะต้องปลอดภัย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ารับ

หลังจากมองหมอเทวดาหลิ่วด้วยสายตาแค้นเคือง เจ้าสำนักเจียงก็พาเจียงอวี้เหลียนและคนอื่นๆ เดินหน้าต่อไป

ทั้งๆ ที่เจ่อเยี่ยนตามมาติดๆ ทว่ากลับน่าแปลกที่หมอเทวดาหลิ่วกับคนของเขาไม่คิดจะขวางอีกฝ่ายเอาไว้เลย

เรื่องนี้ทำให้เจิ้งเจี้ยนตะลึงงันอยู่บ้าง เขามองหมอเทวดาหลิ่วด้วยสีหน้าสับสนแล้วขยิบตาให้หมอเทวดาหลิ่วอย่างสุดกำลัง

แต่ราวกับว่าหมอเทวดาหลิ่วมองไม่เห็น มิหนำซ้ำยังไม่สนใจเจิ้งเจี้ยนอีกต่างหาก

เจิ้งเจี้ยนโกรธจัดเสียจนแทบระเบิด แต่เขาไม่กล้าแสดงออกมาในยามนี้