หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3672

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้อาวุโส เจิงเหนี่ยนอันก็รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง เวลาผ่านล่วงเลย ความจริงที่ว่าชายคนนั้นยังไม่ลอยกระเด็นออกมาจากถ้ำด้วยผนึกสะกด ก็ถือเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริง!

“เจ้าสำนักเจิง มีคนเข้าไปในนั้นอยู่ก่อนแล้วหรือ?”

หลังการสนทนาของคนทั้งสอง เจ้าสำนักเจียงก็ส่งเสียงเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว ก่อนที่คุณจะมาถึง มีคนเข้าไปในถ้ำเพื่อนำคัมภีร์เคล็ดวิชาลับการฝึกบำเพ็ญฌานมาให้เราแล้ว นี่ก็เป็นเวลาสามสิบนาทีแล้ว ผมคิดว่าครั้งนี้มีโอกาสสูงทีเดียวที่จะประสบความสำเร็จ!” เจิงเหนี่ยนอันกล่าวอย่างมีความสุข

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าสำนักเจียงก็มองเฉินผิงทันที หากบุคคลผู้นั้นทำสำเร็จ เขาก็จะไม่สามารถได้ศิลาเทียนโหมวมาเป็นแน่!

“คุณเฉิน คุณควรรีบเข้าไปข้างใน หากคุณรอช้า ผมเกรงว่ามันอาจจะสายเกินไป” เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว เจ่อเยี่ยนจึงพูดกับเฉินผิงทันที

เฉินผิงพยักหน้าและปล่อยพลังปราณสัมผัสของเขาออกไปทันที เขาอยากที่จะเห็นผนึกสะกดที่อยู่ภายในถ้ำนี้เสียก่อน

เขาไม่สามารถบุกเข้ามาโดยประมาทได้ เนื่องจากมีผู้คนมากมายที่พยายาม แต่ก็ไม่มีใครประสบความสำเร็จ เห็นได้ชัดว่าผนึกสะกดที่อยู่ภายในถ้ำนี้ช่างน่าเกรงขาม

ขณะที่ปราณสัมผัสของเฉินผิงหายไป ฉีเป่ยเจี๋ยก็โผล่หัวออกมาจากหลังหินก้อนใหญ่ที่อยู่ภายในถ้ำ เขาก็จับตาดูเฉินผิงอย่างตั้งใจ

“ช่างเป็นรัศมีที่คุ้นเคย หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นเฉินผิง?”

ฉีเป่ยเจี๋ยจ้องมองเฉินผิงผู้ซึ่งขณะนี้ได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของเขาแล้ว

เมื่อตรวจสอบรัศมีของเฉินผิงอย่างละเอียด ฉีเป่ยเจี๋ยก็หัวเราะอย่างเย็นชา “แน่นอนว่าต้องเป็นเขา ดูท่าแล้วเขาเองก็คงจะกลัวประกาศกฎสังหารสมาพันธ์ผนึกมารอยู่เหมือนกัน เขาจึงเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตัวเอง แต่วันนี้เขากลับบังเอิญต้องมาเจอกับฉัน เขาช่างโชคร้ายจริงๆ”

ภายในใจลึกๆ ของฉีเป่ยเจี๋ยช่างเป็นสุข สิ่งเดียวที่เขาต้องการที่สุดคือฆ่าเฉินผิง จากนั้นเขาก็จะสามารถไปที่สมาพันธ์ผนึกมารเพื่อขอรับทรัพยากรมูลค่าร้อยปี และเมื่อถึงตอนนั้น ความสามารถของเขาจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

ตราบใดที่เขากลายเป็นระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุด เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของหนิงจื้ออีกต่อไป

แต่ทว่าในตอนนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟังอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น

หลังจากที่เฉินผิงปล่อยพลังปราณสัมผัสออกไปแล้ว คิ้วของเขาก็ขมวดเป็นปมแน่นก่อนจะหันสายตาไปที่ก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้างทันที