หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3674

“แกไม่หนีเหรอ?” ฉีเป่ยเจี๋ยถามโดยมองเฉินผิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“ทำไมผมต้องหนีด้วยล่ะ?” เฉินผิงโต้ตอบอย่างใจเย็น

“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าการบรรลุเข้าสู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สองจะช่วยเพิ่มความมั่นใจให้กับแกไม่น้อยเลยนะ แกคิดว่ามันจะทำให้แกสามารถต่อสู้กับฉันในตอนนี้ได้อย่างงั้นเหรอ? ถ้าไม่มีใครช่วยแก ฉันสามารถฆ่าแกได้อย่างง่ายดายภายในไม่กี่นาที”

รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของฉีเป่ยเจี๋ย เขามองเฉินผิงราวกับว่ากำลังมองคนตาย

“คุณไม่สามารถฆ่าผมได้ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ และตอนนี้คุณก็ไม่สามารถฆ่าผมได้เช่นกัน คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไม?” เฉินผิงพูดพร้อมกับหัวเราะ

“ทำไมล่ะ?” ฉีเป่ยเจี๋ยถึงกับผงะ

“เพราะความสามารถของคุณยังไม่เพียงพอที่จะฆ่าผมได้ คุณคิดว่าหลังจากการได้ค้นพบและเรียนรู้วิชาบางอย่างที่ถ้ำกลืนปีศาจด้วยความบังเอิญแล้ว คุณจะสามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้อย่างนั้นสินะ? คุณแค่โชคดีเท่านั้น” เฉินผิงเย้ย

“ฮ่าฮ่า... แกอยากจะพูดอะไรก็เชิญ แต่วันนี้ชะตากรรมแห่งความตายของแกก็จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง ถ้าแกไม่อยากตายละก็จงยอมตัดแขนขาของตัวเองซะ แล้วฉันพาแกไปที่สมาพันธ์ผนึกมารเพื่อรับรางวัลของฉัน หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องของสมาพันธ์ผนึกมารที่จะจัดการกับแก ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่อย่างน้อยตอนนี้แกก็จะยังพอมีโอกาสรอดได้”

ฉีเป่ยเจี๋ยหัวเราะอย่างเต็มที่

“คุณไม่คู่ควรพอที่จะให้ผมตัดแขนขาของตัวเองหรอกนะ”

สายตาของเฉินผิงแข็งกร้าว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร

แม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจนักว่าจะเอาชนะฉีเป่ยเจี๋ยได้ แต่เขาก็หาได้รู้สึกหวาดกลัวไม่เพราะเขาสามารถปกป้องตัวเองได้

ยิ่งไปกว่านั้น จ้าวมารสีชาดก็อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา ไม่ว่าฉีเป่ยเจี๋ยจะน่ากลัวเพียงใด แต่วิชาและการฝึกบำเพ็ญฌานของเขาล้วนมาจากจ้าวมารสีชาดทั้งสิ้น

ตราบใดที่จ้าวมารสีชาดสามารถยื่นมือเข้าช่วย เมื่อนั้น เขาก็มีโอกาสที่จะสังหารฉีเป่ยเจี๋ยได้

“ในเมื่อแกไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับตัวแกเอง ก็จงพบกับจุดจบซะเถอะ!”

ตู้ม!