หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3676

ถึงยังไงธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่มีชื่อเสียงในอาณาจักรนิรันดร์ และมีผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ต้องเสียชีวิตเพราะมัน ถ้าเจิงเหนี่ยนอันเกิดความโลภอยากได้มันขึ้นมา เฉินผิงก็คงต้องถึงวาระแล้วจริงๆ

ลำพังการจัดการกับฉีเป่ยเจี๋ยก็ถือเป็นเรื่องที่ท้าทายมากพออยู่แล้ว หากสำนักเทียนโหมวเข้าร่วมวงด้วย เขาคงไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตรอดอย่างแน่นอน

เฉินผิงแทงกระบี่พิฆาตมังกรในมือเข้าไปในความว่างเปล่าอย่างรวดเร็วจำนวนสองถึงสามครั้ง อักขระอาคมที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าปรากฏขึ้น และพลังทั้งหมดในร่างกายของเขาเริ่มไหลเวียน

ทันใดนั้น เปลวไฟก็ปรากฏขึ้นที่กลางหน้าผากของเขา ทันทีที่เปลวไฟกระทบเข้ากับอักขระอาคม กำแพงไฟก็ปรากฏขึ้น

เปลวไฟสีทองเข้มทำให้ทั่วทั้งความว่างเปล่าเกิดความร้อนสูง มันร้อนมากเสียจนแม้แต่ก้อนหินจำนวนมากที่อยู่รอบๆ เริ่มละลาย

พลังหมอกสีดำปะทะเข้ากับกำแพงไฟที่เฉินผิงเพิ่งจะสร้างขึ้นมา

ตู้ม!

เสียงดังอึกทึกกึกก้องไปทั่วทั้งอากาศ กำแพงไฟดับลงอย่างรวดเร็วด้วยพลังของหมอกสีดำ แต่ถึงกระนั้น ความเร็วและพลังของหมอกสีดำเองก็เริ่มลดลงด้วยเช่นกัน

เฉินผิงรู้ดีว่ากำแพงไฟของเขาไม่อาจหยุดยั้งหมอกสีดำเอาไว้ได้ ดังนั้นทันทีที่มันดับลง เขาก็เหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรออกไปทันที

เขายังคงถอยร่นอย่างต่อเนื่องขณะเหวี่ยงกระบี่ออกไป

ม่านแสงสามารถปิดกั้นหมอกสีดำได้เพียงแค่ชั่วอึดใจ ก่อนที่หมอกสีดำจะทะลุผ่านเข้ามา

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาพบว่าฉีเป่ยเจี๋ยเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามมากเกินไป และเขาคงไม่มีทางจัดการกับชายผู้นี้โดยปราศจากการใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์

ภายหลังการตอบโต้ถึงสองครั้ง ความเร็วและพลังของหมอกสีดำก็ลดลงอย่างมาก เฉินผิงรู้ได้ทันทีว่าไม่อาจถอยได้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงคายเอาแก่นโลหิตออกมา เลือดไหลกระเซ็นบนร่างเกราะทองคำและถูกมันดูดซับไปทันที

หลังจากที่แก่นโลหิตถูกดูดซึมไป ร่างเกราะทองคำก็ปลดปล่อยลำแสงสีทองออกมาจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน ทั้งยังเกิดเป็นรัศมีที่สามารถมองเห็นได้ปรากฏขึ้นรอบๆ ตัวเฉินผิง

“ย้าก!”

เฉินผิงส่งเสียงคำราม เขาวางแผนที่จะใช้ร่างเกราะทองคำและพลังร่างกายที่แข็งแกร่งของตนเองต้านทานการโจมตีจากฉีเป่ยเจี๋ย

พลังงานทั้งหมดในตัวเขาระเบิดออก จุติดาราภายในจุติภูมิของเขาก็ส่องแสงแวววาวเป็นประกายด้วยเช่นกัน

ตู้ม!

“ฝีมือของแกยังห่างไกลจากฉันนัก!” ฉีเป่ยเจี๋ยพูดเย้ย

เขารู้ดีว่าต่อให้เฉินผิงรอดตายจากการโจมตีครั้งนั้นได้ แต่เขาก็ไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก

แม้แต่เจิงเหนี่ยนอันยังต้องส่ายศีรษะ เขาถอนหายใจเบาๆ พร้อมคร่ำครวญว่า “เขาเป็นคนที่มีความสามารถ น่าเสียดายอะไรเช่นนี้... น่าเสียดายจริงๆ... ต่อให้เป็นฉันเองก็คงไม่สามารถต้านทานการโจมตีนั้นได้เหมือนกัน”

เจิงเหนี่ยนอันอยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปดเช่นเดียวกัน แต่การโจมตีของฉีเป่ยเจี๋ยเมื่อครู่นี้ทรงพลังอย่างมาก แม้จะอยู่ในระดับเดียวกัน แต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถทนต่อการโจมตีนั้นได้

ในขณะนั้น เจ้าสำนักเจียงและคนอื่นๆ ก็มาถึงขอบหลุมขนาดใหญ่

เมื่อมองลงไปในหลุมที่ลึกกว่าสิบเมตร พวกเขาร้องตะโกนทันที “คุณเฉิน! คุณเฉิน!”

ทว่าแม้จะตะโกนไปหลายครั้ง ก็ไม่มีเสียงของเฉินผิงตอบกลับมาแต่อย่างใด ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่สามารมองเห็นร่างของอีกฝ่ายที่ถูกฝังอยู่ใต้ชั้นหินได้เลย

ณ ตอนนี้ ทั้งเจ้าสำนักเจียงและคนที่เหลือต่างตกอยู่ในอาการหวาดวิตก พวกเขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเฉินผิง เมื่อพิจารณาถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวของการโจมตีเมื่อครู่นี้