หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3678

“ฆ่าเขาซะ!”

สิ้นคำสั่งของฉีเป่ยเจี๋ย อสูรกายร่างมนุษย์พุ่งเข้าใส่เฉินผิงด้วยความรวดเร็วอันน่าเหลือเชื่อทันที

พลังจุติเพลิงในร่างกายของเฉินผิงเปล่งแสงเจิดจ้าออกมา และลูกบอลไฟก็เริ่มลอยขึ้นมาในมือของเขา

ขณะที่เขายิงฝ่ามือออกไป เปลวเพลิงขนาดใหญ่ก็เข้ากลืนกินเจ้าอสูรกาย

ความร้อนแรงอันน่าสะพรึงกลัวของเพลิงปีศาจแผ่ขยายออกไป ส่งผลให้อสูรกายร่างมนุษย์ถูกขังและตรึงไว้ทันที

ฉีเป่ยเจี๋ยไม่รู้สึกตื่นตระหนกแม้แต่น้อย กลับมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาแทน ทันใดนั้น อสูรกายร่างมนุษย์ก็หายไป กลายเป็นกองเลือดที่ไหลริน

เมื่อสูญเสียเป้าหมาย เพลิงปีศาจก็มอดดับลงอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีประโยชน์หรอก เพลิงปีศาจของแกไม่มีทางหยุดร่างมารจุติของฉันได้” ฉีเป่ยเจี๋ยเย้ยหยัน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงหาได้สนใจชายคนนั้นไม่ แต่เขากลับย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว กางฝ่ามือออกและแตะที่พื้นอย่างแผ่วเบา

เมื่อเขาสัมผัสพื้น อักขระอาคมมากมายก็ปรากฏออกมาจากพื้นดิน ทั่วทั้งปฐพีเริ่มสั่นสะเทือน

หึ่ง!

วินาทีที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสกับพื้น แผ่นดินก็เริ่มแยกออกจากกัน กลายเป็นร่องลึกยาวไปทั่วอาณาบริเวณ

กองเลือดได้ไหลลงสู่ใต้พื้นดิน เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยก็ถึงกับผงะทันที เขารีบประสานมือทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว โดยตั้งใจที่จะนำกองเลือดกลับคืนสู่พื้นดิน

อนิจจา มันสายเกินไปเสียแล้ว ค่ายกลอาคมจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนเริ่มส่องแสงระยิบระยับและกักขังกองเลือดไว้ใต้พื้นดิน ก่อนที่รอยแตกลึกที่พื้นจะกลับมาปิดสนิทอีกครั้ง

โลกกลับคืนสู่ความสงบสุขดังเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉีเป่ยเจี๋ยหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาจ้องเขม็งที่เฉินผิง

เขาไม่อาจเข้าใจได้ว่า เพราะเหตุใดเฉินผิงจึงคิดใช้วิธีการเช่นนี้ในการต่อสู้กับร่างมารจุติของเขาได้

“ไหนลองปลดปล่อยร่างมารจุติของคุณอีกครั้งสิ ผมอยากรู้จังว่าคุณจะมีแก่นโลหิตเหลืออยู่อีกสักแค่ไหน!” เฉินผิงพูดพร้อมหัวเราะอย่างเย็นชา

ดวงตาของฉีเป่ยเจี๋ยหรี่ลงเล็กน้อย “หึ! ต่อให้ฉันไม่ใช้ร่างมารจุติ สำหรับฉันแล้วการจะฆ่าแกนั้นช่างง่ายดายอย่างกับการปอกกล้วยเข้าปาก”

เมื่อพูดจบ หมอกสีดำก็ปกคลุมร่างของเขาและค่อยๆ กลายเป็นชุดเกราะ