หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3682

“จ้าวมาร ได้โปรดอย่าเพิ่งโกรธไปครับ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมเชื่อใจคุณ” เฉินผิงกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขณะที่เขากล่าวคำขอโทษ เฉินผิงก็เดินตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากมันเป็นพื้นที่เปิดกว้างแห่งใหม่ เฉินผิงจึงอยากรู้ว่ามันกว้างใหญ่แค่ไหน

ท้ายที่สุดแล้ว ยิ่งขนาดของพื้นที่ที่เปิดกว้างนั้นใหญ่เท่าไหร่ ความเข้มแข็งและพลังวิญญาณก็จะยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น

ขณะที่เฉินผิงเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ต้องหยุดชะงักลงทันที

เบื้องหน้าเขา จู่ๆ ก็มีลำแสงสีขาวค่อยๆ ปรากฏขึ้น ตามด้วยจุดแสงที่ส่องกะพริบแวววาวจำนวนนับไม่ถ้วน

ทันทีที่จุดแสงปรากฏขึ้น เฉินผิงก็รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่นั้นในทันใด แต่เขากลับจำไม่ได้และนึกไม่ออกว่าคือที่ไหน

ขณะที่เฉินผิงจมอยู่ในห้วงความคิด จุดแสงจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนเริ่มผสานกันอย่างช้าๆ และกลายร่างเป็นมนุษย์อย่างรวดเร็ว

เดิมทีร่างนั้นไม่มีตัวตน เป็นเพียงรูปลักษณ์ที่ไม่อาจมองเห็นได้อย่างสมบูรณ์

อย่างไรก็ตาม เมื่อร่างนั้นเริ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ เฉินผิงก็ตกตะลึงทันที

เมื่อเห็นร่างของคนที่ปรากฏขึ้นจากการรวมตัวของจุดแสง เฉินผิงก็สบถออกมาทันที “ให้ตายสิ! ทำไมถึงเป็นคุณได้?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าจะต้องมา ไอ้หนู!” ร่างที่รวมตัวกันหัวเราะเสียงดังและพูดกับเฉินผิง

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับรัศมีนี้ เพียงแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ที่แท้เป็นคุณนี่เอง คุณซย่ามัว คุณเป็นคนสร้างผนึกสะกดนี้อย่างนั้นเหรอครับ?”

ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาเดินเข้าไปอย่างมีความสุข โดยตั้งใจจะโอบกอดซย่ามัว

น่าเสียดายที่ซย่ามัวเป็นเพียงภาพลวงตาที่ไม่อาจจับต้องได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังนำศิลาเทียนโหมวส่วนใหญ่ของสำนักเทียนโหมวไปด้วย ส่งผลให้ทั้งสำนักเหลือเพียงศิลาชิ้นสุดท้ายเพียงชิ้นเดียว

เจิงเหนี่ยนอันได้แต่ตกตะลึงแต่ก็ไม่กล้าขัดขวาง อีกทั้งเขายังไม่มีความสามารถพอที่จะทำเช่นนั้นได้

โชคดีที่ซย่ามัวไม่ใช่คนชั่วร้าย เขาเพียงแค่ต้องการสั่งสอนบทเรียนให้กับสำนักเทียนโหมว โดยทำลายร่างกายของเหล่าลูกศิษย์ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้ทำลายจิตวิญญาณของคนเหล่านั้นไปจนหมดสิ้น

ตราบใดที่วิญญาณของพวกเขายังคงอยู่และเจิงเหนี่ยนอันสามารถขอความช่วยเหลือจากเจ้าสำนักเจียงเพื่อฟื้นฟูร่างกายของเหล่าลูกศิษย์ พวกเขาก็จะกลับมามีชีวิตดังเดิม

จากนั้น เจิงเหนี่ยนอันเริ่มใช้ศิลาเทียนโหมวเพื่อเป็นรางวัล โดยหวังจะช่วยดึงดูดผู้อื่นให้นำคัมภีร์เคล็ดวิชาลับแห่งการฝึกบำเพ็ญฌานคืนกลับมา น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาของเขาล้วนจบลงด้วยความล้มเหลว

“คุณซย่ามัว คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะมาที่อาณาจักรนิรันดร์และสำนักเทียนโหมว และรู้แม้กระทั่งว่าผมจะฝ่าทะลวงผนึกสะกดของคุณเข้ามา?” เฉินผิงค่อนข้างสับสนและสงสัยใคร่รู้ว่าซย่ามัวรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

“เจ้าลืมไปแล้วเหรอ ไอ้หนู? ข้าเคยบอกเจ้าเมื่อนานมาแล้ว เราจะกลับมาพบกันอีกครั้งที่อาณาจักรนิรันดร์ โลกมนุษย์นั้นเล็กเกินไปสำหรับมังกรที่แท้จริงอย่างเจ้า ไม่ต้องพูดถึงโลกมนุษย์หรอก แม้แต่อาณาจักรนิรันดร์ก็ยังเล็กเกินไปด้วยซ้ำ สุดท้ายแล้วเจ้าจะต้องขึ้นไปสู่อาณาจักรแดนสรวง ส่วนเรื่องที่ข้ารู้ได้ยังไงว่าเจ้าจะมาที่สำนักเทียนโหมวนั้น เป็นเพราะข้าคิดว่าเสี้ยววิญญาณของเฟิ่งมัวจะต้องติดอยู่กับร่างกายของใครสักคนหนึ่ง เพราะเขาไม่สามารถฟื้นฟูร่างกายของตัวเขาเองได้ และถ้าเขาต้องการฟื้นฟูร่างกาย เขาก็จำเป็นที่จะต้องมีศิลาเทียนโหมว ชายผู้นี้ไม่สามารถหาใครมาช่วยเขาตามหาศิลาเทียนโหมวได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกลับไปหาเจ้า นั่นคือเหตุผลที่ข้าทิ้งจิตวิญญาณของข้าไว้ในผนึกสะกดนี้และเฝ้ารอให้เจ้ามา”