หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3691

ชั่วขณะนั้น ไม่ว่าเสียงตะโกนหรือเสียงกรีดร้องใดก็ล้วนดูไม่เหมาะสม ราวกับว่าเสียงเหล่านั้นสามารถทำลายความศักดิ์สิทธิ์ของช่วงเวลานี้ได้

ร่างของเฉินผิงค่อยๆ ลอยลงมา ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาเจิงเหนี่ยนอัน

“เจ้าสำนักเจิง นี่ใช่คัมภีร์เคล็ดวิชาลับแห่งการฝึกบำเพ็ญฌานของสำนักเทียนโหมวหรือเปล่า?” เฉินผิงยื่นม้วนคัมภีร์ในมือให้กับเจิงเหนี่ยนอัน

“ถูกต้องแล้ว!” เจิงเหนี่ยนอันรับม้วนคัมภีร์เคล็ดวิชาลับมาพร้อมพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นราวกับเด็กที่กำลังตื่นเต้น

การได้มาซึ่งคัมภีร์เคล็ดวิชาลับแห่งการฝึกบำเพ็ญฌาน สำนักเทียนโหมวก็จะสามารถสืบทอดมรดกของสำนักต่อไปได้

“ถ้าอย่างนั้น ผมหวังว่าคุณจะรักษาสัญญาและยอมมอบศิลาเทียนโหมวให้กับผมนะครับ เจ้าสำนักเจิง!” เฉินพูดอย่างเรียบเฉย

เฉินผิงช่วยสำนักเทียนโหมวให้ได้ม้วนคัมภีร์เคล็ดวิชาลับกลับคืนมาเพียงเพื่อศิลาเทียนโหมวเท่านั้น ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เสี่ยงชีวิตเข้าไปในถ้ำ

แต่ทว่าด้วยเหตุนี้เอง เฉินผิงจึงได้ค้นพบที่อยู่ของมารโลหิต อีกทั้งเขายังได้รับความช่วยเหลือจากมารโลหิตที่อยู่ภายในถ้ำ ซึ่งทำให้เขาสามารถบรรลุเข้าสู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามได้

เฉินผิงรู้ดีว่าหากไม่มีรัศมีพลังที่หลงเหลือจากมารโลหิตบนม้วนคัมภีร์ มันคงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสามารถบรรลุเข้าสู่ระดับผู้ทุก์ยากขั้นที่สามได้โดยอาศัยโสมมังกรเทียนโหมวเพียงอย่างเดียว

เมื่อได้ยินคำของเฉินผิง เจิงเหนี่ยนอันก็ผงะไปชั่วขณะ ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความอับอายขณะที่เขาพูดติดอ่าง “คุณเฉิน ผะ-ผม...”

เจิงเหนี่ยนอันสับสนจนพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เฉินผิงฟังอย่างไร ท้ายที่สุดแล้ว เป็นเขาเองที่ให้คำมั่นว่าจะใช้ศิลาเทียนโหมวในการต่อรอง

แต่เมื่อเฉินผิงมาพร้อมกับคัมภีร์เคล็ดวิชาลับแห่งการฝึกบำเพ็ญฌาน เขากลับไม่สามารถหาศิลาเทียนโหมวมาได้

“คุณเฉิน สำนักเทียนโหมวคงไม่สามารถมอบศิลาทียนโหมวได้อีกแล้ว!” ทันใดนั้น เจ้าสำนักเจียงก็เดินเข้ามาเพื่อช่วยเจิงเหนี่ยนอัน

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เฉินผิงขมวดคิ้วด้วยความสับสน

“เมื่อครู่นี้ มีคนขโมยเอาศิลาชิ้นสุดท้ายไปจากสำนักเทียนโหมวเสียแล้ว ดังนั้น เป็นไปได้ว่าเจ้าสำนักเจิงคงไม่สามารถนำศิลาเทียนโหมวมาให้ได้ในตอนนี้” เจ้าสำนักเจียงตอบ

“ใครกัน?” เฉินผิงถึงกับผงะ!

เจ่อเยี่ยนก้าวออกมาและพูดว่า “คุณเฉิน เป็นผู้นำตระกูลหนิงที่ออกมาจากถ้ำและโจมตีเจ้าสำนักเจิงทันที จากนั้นเขาก็เอาศิลาเทียนโหมวไป”

เฉินผิงพยักหน้าและถามว่า “เจ้าสำนักเจียง คุณรู้มั้ยครับว่าตำหนักก่วงหานนั้นตั้งอยู่ที่ไหน?”

“ตำหนักก่วงหาน?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าสำนักเจียงก็ส่ายศีรษะ “ผมไม่แน่ใจนัก เป็นไปได้หรือว่าที่ตำหนักก่วงหานนั้นจะมีศิลาเทียนโหมวอยู่?”

“ใช่ครับ!” เฉินผิงอุทาน

“ผมไม่เคยได้ยินชื่อของตำหนักก่วงหานมาก่อนเลย หรือว่ามันไม่ได้อยู่ทางภาคใต้ แต่ถ้ามันไม่ได้อยู่ทางตอนใต้ แล้วทำไมมันถึงมีศิลาเทียนโหมวได้ล่ะ?” เจิงเหนี่ยนอันเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าตำหนักก่วงหานอยู่ที่ไหน

“ดูท่าแล้วผมเองก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องค่อยๆ ค้นหาตำหนักก่วงหานที่ตั้งอยู่บนภูเขาเทียนโหมว” เฉินผิงหมดหนทาง เพราะเป็นเวลาเพียงแค่หกเดือนเศษเท่านั้นนับตั้งแต่การสร้างตำหนักก่วงหานขึ้นมาใหม่ จึงเป็นเรื่องปกติที่หลายคนยังคงไม่รู้เรื่องนี้

“คุณเฉิน แม้ว่าเราจะไม่คุ้นเคยกับตำหนักก่วงหาน แต่ก็อาจมีสถานที่หนึ่งที่อาจจะรู้จักมันอยู่บ้าง” เจ้าสำนักเจียงกล่าว

“ที่ไหนเหรอครับ?” เฉินผิงรู้สึกตื่นเต้นมาก

ขอเพียงแค่ทราบตำแหน่งของตำหนักก่วงหานเท่านั้น สิ่งต่างๆ ก็จะง่ายขึ้นอย่างมาก