หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3692

“เจ้าสำนักเจียง คุณหมายถึงสำนักเซียนเฟิงใช่หรือเปล่า?” เจิงเหนี่ยนอันถาม

“ใช่แล้ว ผมแน่ใจว่าสำนักเซียนเฟิงรู้ว่าตำหนักก่วงหานอยู่ที่ไหน ต่อให้เป็นเพียงหนูตัวหนึ่งในภูมิภาคทางใต้ แต่สำนักเซียนเฟิงก็ยังรู้จัก เรื่องตำหนักก่วงหานยิ่งไม่ต้องพูดถึง” เจ้าสำนักเจียงพยักหน้าเห็นด้วย

“เจ้าสำนักเจียงสำนักว่านถงเป็นใครครับ?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

เจ้าสำนักเจียงอธิบายว่า “คุณเฉินสำนักว่านถงเป็นสำนักขนส่งที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคทางใต้ ตราบใดที่คุณยินดีจ่าย ก็ไม่มีสิ่งใดที่คุณไม่สามารถค้นหาได้ นอกจากนี้สำนักว่านถงยังมีเรือเหาะของตัวเอง ทำให้การเดินทางข้ามภูเขาเทียนโหมวและพื้นที่ทางใต้ทั้งหมดเป็นไปได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น ด้วยการเดินทางไปทั่วภูมิภาคทางใต้อยู่บ่อยครั้ง พวกเขาย่อมต้องรู้จักสถานที่ต่างๆ มากกว่าผู้อื่น เราแค่ต้องไปสอบถามที่สำนักเซียนเฟิง บางทีเราอาจได้รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของตำหนักก่วงหานก็เป็นได้”

“เข้าใจแล้วครับ...” เฉินผิงพยักหน้า ดูเหมือนว่าสำนักเซียนเฟิงจะดำเนินทำมาค้าขายในสายเดียวกันกับจตระกูลจี้ ทั้งสองต่างก็ทำการค้าขายโดยใช้เรือเหาะ คือเน้นไปที่การขนส่ง แต่ตระกูลจี้ไม่ได้ทำการขายข้อมูล และขนาดของพวกเขาก็ไม่ได้ใหญ่โตเท่ากับสำนักเซียนเฟิง ถ้าพวกเขาถึงขนาดสร้างเครือข่ายขนส่งขนาดใหญ่ทั่วภูมิภาคทางใต้ได้ แถมยังค้าขายข้อมูลอีก พวกเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน! เจ้าสำนักสำนักเซียนเฟิงผู้นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!

“คุณเฉิน ผมสามารถพาคุณไปที่สำนักเซียนเฟิงเพื่อลองเสี่ยงโชค แต่คุณจะต้องเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของคุณซะก่อน ผมเกรงว่าตอนนี้มีผู้คนจำนวนมากกำลังออกตามล่าหาตัวคุณอยู่” เจ้าสำนักเจียงกล่าว

“ตกลงครับ!” เฉินผิงพยักหน้า เพียงชั่วพริบตา ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป ทันใดนั้น เฉินผิงก็ดูเหมือนเป็นชายวัยกลางคน!

เจิงเหนี่ยนอันดึงถุงเหรียญวิญญาณสีม่วงออกมาแล้วพูดว่า “คุณเฉิน แม้ว่าสำนักเทียนโหมวของพวกเราจะไม่มีศิลาเทียนโหมวที่คุณต้องการอีกแล้ว แต่ผมมั่นใจว่าคุณจำเป็นที่จะต้องมีเหรียญวิญญาณจำนวนมากไว้ใช้สำหรับการเดินทางไปยังสำนักเซียนเฟิง บังเอิญว่าผมมีเหรียญวิญญาณสีม่วงอยู่บ้าง เพียงเหรียญเดียว พวกมันก็สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเหรียญวิญญาณปกติได้หนึ่งล้านเหรียญ ผมหวังว่าคุณจะยอมรับของสิ่งนี้ไว้นะ คุณเฉิน”

เฉินผิงหาได้ปฏิเสธไม่ เขารับเหรียญวิญญาณสีม่วงมาโดยทันที เพราะเมื่อไม่มีจี้อวิ๋นอยู่ใกล้ๆ มันคงไม่สะดวกสำหรับเฉินผิงนัก หากเขาจำเป็นต้องใช้เงิน

หลังจากกล่าวคำอำลากับเจิงเหนี่ยนอันแล้ว เฉินผิงและกลุ่มของเขาก็ออกเดินทางสู่สำนักเซียนเฟิง

แม้การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น แต่การที่เจียงอวี้เหลียนและเจ่อเยี่ยนต่างก็แสดงความใกล้ชิดและสนิทสนมต่อกันนั้น กลับเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เจิ้งเจี้ยนเกิดความรู้สึกขุ่นเคืองมากขึ้นทุกที

“นะ-นี่คือสำนักเซียนเฟิงจริงๆ เหรอ?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแปลกใจสำนักว่านถงเป็นเมืองที่ใหญ่โตถึงขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย?

ยิ่งไปกว่านั้น เมืองนี้ยังมีขนาดใหญ่ยิ่งกว่านครแห่งจักรวรรดิอสูรอีกด้วย

เจ้าสำนักเจียงอธิบายว่า “คุณเฉิน ที่นี่คือสำนักเซียนเฟิง ทุกวิวทิวทัศน์เมืองที่คุณเห็นอยู่ทั้งหมดนี้เป็นของสำนักเซียนเฟิงทั้งสิ้น ในภูมิภาคทางใต้สำนักว่านถงถือเป็นสำนักที่ร่ำรวยที่สุด ทุกวันนี้ นอกเหนือจากการขนส่งและการค้าข้อมูลแล้วสำนักว่านถงยังมีการจัดงานประมูลโดยการนำของแปลกใหม่ที่รวบรวมจากสถานที่ต่างๆ อีกด้วย”

“ด้วยทรัพย์สมบัติและความมั่งคั่งในสำนักเซียนเฟิงขนาดนี้ พวกเขาไม่กลัวที่จะดึงดูดความสนใจสิ่งที่ไม่พึงประสงค์บ้างเลยเหรอครับ?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

ท้ายที่สุดแล้ว ในอาณาจักรนิรันดร์แห่งนี้แทบไร้ซึ่งกฎระเบียบใดๆ หากผู้ใดไม่มีกำลังที่มากเพียงพอ ก็คงไม่สามารถรักษาสมบัติเหล่านั้นเอาไว้ได้

เจ้าสำนักเจียงอธิบายต่อ “คุณเฉิน สบายใจได้ ในภูมิภาคทางใต้นี้ โดยเฉพาะบริเวณภูเขาเทียนโหมว ไม่มีใครกล้าก่อเรื่องใดๆ อีกทั้งว่ากันว่าเจ้าสำนักสำนักเซียนเฟิงนั้นเป็นผู้ที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามอย่างยิ่ง เขาไม่เคยเปิดเผยตัวเอง และไม่มีใครเคยเห็นตัวจริงของเจ้าสำนักสำนักเซียนเฟิง นอกจากนี้สำนักว่านถงยังมีความร่วมมือกับสำนักอื่นๆ มากมาย และพวกเขามีสาขาอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าหาเรื่องสำนักเซียนเฟิง!”