หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3697

“ไอ้หนู อาคมหมื่นวิญญาณได้เริ่มการทำงานแล้ว กระบวนการกลั่นวิญญาณได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เราต้องรีบทำลายวงแหวนอาคมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นวิญญาณพวกนี้จะหายไปในไม่ช้า!” จ้าวมารสีชาดเตือนเฉินผิง

เฉินผิงพยักหน้า กระบี่พิฆาตมังกรปรากฏในมือของเขาอย่างทันทีทันใด ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงมันออกไป ส่งลำแสงกระบี่อันเย็นเยือกไปยังบริเวณที่มีแสงส่องสว่างเจิดจ้า

ในตอนนี้เฉินผิงไม่มีเวลามามัวค้นหาแกนกลางของวงแหวนอาคมอีกแล้ว ทางเลือกเดียวของเขาคือต้องทำลายอาคมหมื่นวิญญาณอย่างเต็มกำลัง

ตู้ม!

ลำแสงของกระบี่แผ่ขยายออกไปพร้อมด้วยเสียงร้องคำรามกึกก้อง อักขระอาคมเริ่มส่องแสงกระพริบอย่างต่อเนื่อง ลำแสงจำนวนนับไม่ถ้วนก็พวยพุ่งออกมาอย่างสับสนวุ่นวาย

ขณะเดียวกันนั้นเองที่ภายนอกอาคม เจ้าสำนักเจียงและเซี่ยซิ่งเซียต่างก็สังเกตเห็นการกะพริบของอักขระอาคมอย่างต่อเนื่องพร้อมด้วยความรู้สึกสับสนเช่นกัน พวกเขาสงสัยว่าต้องเป็นฝีมือของเฉินผิง

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขากำลังเป็นห่วงเฉินผิง

“การสร้างวงแหวนอาคมอันชั่วร้ายเช่นนี้ ช่างเป็นการดูถูกปรมาจารย์อาคมอย่างพวกเราจริงๆ ผมจะทำลายมันให้ดูเอง!”

เฉินผิงส่งเสียงร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว พร้อมทั้งกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรของเขาอีกครั้ง

เสียงคำรามชวนให้นึกถึงเสียงร้องของมังกร พลังอันน่าสะพรึงกลัวได้โจมตีเข้าใส่อักขระอาคม ทั่วทั้งวงแหวนอาคมเริ่มสั่นไหวและกำลังจะพังทลายลง

ณ ภายนอกอาคม เจ้าสำนักเจียงและเซี่ยซิ่งเซียมองเห็นภาพเงาอันเลือนรางของเฉินผิงต่อหน้าวงแหวนอาคมขนาดใหญ่ที่กำลังส่องแสงริบระยับ

“บัดซบ! แกมันยุ่งไม่เข้าเรื่อง!” ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงสบถดังขึ้น ตามมาด้วยการปรากฏตัวของชายคนหนึ่งที่ถูกดวงไฟแห่งวิญญาณปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง

ชายผู้นั้นไร้ซึ่งร่างเนื้อ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเศษเสี้ยวของวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ในวงแหวนอาคมขนาดใหญ่นี้

ชั่วขณะนั้น เขาจ้องมองที่เฉินผิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

“คุณสินะที่เป็นคนสร้างวงแหวนอาคมนี้ขึ้นมา ทั้งๆ ที่พวกเขายอมจ่ายเงินให้คุณ แต่คุณก็ยังเลือกที่จะทำร้ายผู้อื่นด้วยวงแหวนอาคมที่ชั่วร้ายเช่นนี้ วันนี้คุณจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม” เฉินผิงชี้ปลายกระบี่ไปที่ชายคนนั้นพร้อมด้วยสายตาที่เย็นชา

ชายคนนั้นกัดฟันกรอด คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “คำว่าศีลธรรมอะไรนั่น มันไม่มีอยู่จริงใจอาณาจักรนิรันดร์นี้หรอกนะ แกไม่จำเป็นต้องทำท่าอวดดีที่นี่หรอก ในเมื่อแกมาทำลายแผนการของฉัน ฉันก็จะเอาชีวิตของแก”

เฉินผิงหัวเราะเสียงดังพร้อมด้วยดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหยามเหยียด “ฮ่าฮ่า! คุณนี่ตลกจริงๆ คุณคิดเหรอว่าลำพังเสี้ยววิญญาณอย่างคุณจะสามารถฆ่าผมได้? บอกชื่อของคุณมาซะ แล้วเมื่อถึงเวลา ผมจะไปหาคุณเอง ต่อให้คุณไม่ฆ่าผม ผมก็ไม่มีทางปล่อยให้คนอันตรายอย่างคุณลอยนวลไปเป็นอันขาด!”

ชายผู้นั้นรู้ดีว่าเขาไม่สามารถฆ่าเฉินผิงได้ คำกล่าวอ้างของเขาเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่การคุยโวเท่านั้น

หากเสี้ยววิญญาณของเขาสามารถสังหารเฉินผิงได้ เฉินผิงก็คงไม่สามารถฝ่าทะลวงผ่านอาคมหมื่นวิญญาณเข้ามาได้

“ฉันชื่อกู่เทียนเฉา มาจากสำนักประตูเหลียงอี้ทางภาคกลาง”

วิญญาณของเธอลอยตามรัศมีดังกล่าวเข้าไปในร่างของเซี่ยเสี่ยวหนี่

หลังจากที่วิญญาณของเธอกลับคืนสู่ร่างกายแล้ว ผิวพรรณของเซี่ยเสี่ยวหนี่ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความมีชีวิตชีวา

“เสี่ยวหนี่ ตอนนี้ลูกปลอดภัยแล้ว...” เซี่ยซิ่งเซียพุ่งตัวเข้ามาทันที

เมื่อเซี่ยเสี่ยวหนี่เห็นคนมากมายอยู่ในห้อง เธอจึงถามด้วยความกลัวว่า “พ่อคะ ทำไมถึงมีคนเยอะจังคะ?”

“ไม่ต้องห่วงนะลูกพ่อ คนพวกนี้มาเพื่อรักษาอาการป่วยของลูก” เซี่ยซิ่งเซียปลอบเธอ

“คุณเซี่ย ลูกสาวของคุณเพิ่งได้รับการฟื้นคืนจิตวิญญาณกลับมา เธอจำเป็นต้องได้รับการพักผ่อนมากกว่านี้ ดังนั้นเราจึงไม่ควรรบกวนเธอครับ!”

เมื่อฉินผิงพูดจบ เขาก็มองเจ้าสำนักเจียงครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป

เพียงไม่นานนัก เซี่ยซิ่งเซียก็เดินตามออกมาเช่นกัน

เซี่ยซิ่งเซียก็รีบตามออกมาเพื่อต้องการแสดงความขอบคุณโดยพูดว่า “ท่านครับ ให้ผมกล่าวขอบคุณเท่าไหร่ก็คงไม่พอ หากไม่มีคุณ ครอบครัวของผมก็คงต้องทนทุกข์ทรมานจากการรบกวนของอาคมหมื่นวิญญาณต่อไป!”