หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3700

ในขณะเดียวกัน ณ มุมหนึ่งของลานบ้านภายในสำนักเซียนเฟิง เจิ้งเจี้ยนกำลังสนทนากับชายคนหนึ่ง ชายคนนี้มีถุงผ้าห้อยอยู่ที่เอว และภายในนั้นมีวิญญาณของเจ่อเยี่ยนที่กำลังดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

ชายผู้นี้คือมู่ขุ่ย ด้วยความมุ่งหวังที่จะพัฒนาการฝึกบำเพ็ญฌานของตนเองอย่างรวดเร็ว เขาจึงออกเดินทางไปทั่วทุกสารทิศเพื่อตามล่าผู้ฝึกวิชามารเชื่อสายมารอเวจี ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานเหล่านี้ส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้รักสันโดษ น้อยคนนักที่จะสนใจไยดีพวกเขา

มู่ขุ่ยกล่าวด้วยความตื่นเต้นอย่างมากว่า “สหายเต๋าเจิ้ง ต้องขอบคุณคุณจริงๆ ผมไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับผู้ฝึกวิชามารพร้อมด้วยเพลิงปีศาจในสำนักเซียนเฟิง ดูท่าแล้วผมคงถึงเวลาที่จะได้บรรลุเข้าสู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปดเสียที ไว้ผมทำสำเร็จเมื่อไหร่ ผมจะกลับไปและแสดงให้พ่อเห็นว่า ต่อให้ผมเดินทางไปทุกหนทุกแห่ง ผมก็ยังสามารถยกระดับความสามารถของตัวเองได้”

“คุณชายมู่ การขอบคุณซึ่งกันและกันในความสัมพันธ์ของเรานั้น มันออกจะดูฟุ่มเฟือยเกินไปสักหน่อย ว่ามั้ย? เราทั้งคู่ต่างได้ประโยชน์จากการร่วมมือนี้ คุณก็ได้รับทรัพยากรสำหรับการฝึกของคุณ ในขณะที่ผมก็ได้กำจัดคู่แข่งทางด้านความรัก มันผู้ใดที่กล้าแย่งความรักไปจากเจียงอวี้เหลียนของผม มันผู้นั้นเท่ากับรนหาที่ตาย”

เมื่อเจิ้งเจี้ยนพูดจบ สายตาของเขาก็จับจ้องถุงผ้าที่อยู่รอบเอวของมู่ขุ่ย

หากไม่ใช่เพราะมู่ขุ่ยต้องการวิญญาณของเจ่อเยี่ยน เจิ้งเจี้ยนคงเต็มใจที่จะทรมานวิญญาณของเจ่อเยี่ยนให้ตายลงเสียตรงนั้น

ตลอดการเดินทางที่ผ่านมา เจิ้งเจี้ยนไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป เพราะเจ่อเยี่ยนแสดงความรักต่อเจียงอวี้เหลียนอยู่ตลอดเวลา

“ฮ่าฮ่า! แม้แต่ผู้เก่งกล้าก็ไม่อาจต้านทานต่อความงามของสตรีได้! ส่วนตอนนี้ สหายเต๋าเจิ้ง คุณก็สามารถไล่ตามผู้หญิงที่คุณรักได้โดยไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว” มู่ขุ่ยตบที่ไหล่ของเจิ้งเจี้ยนเบาๆ พร้อมหัวเราะออกมาเสียงดัง

เจิ้งเจี้ยนก็เริ่มหัวเราะเช่นกัน แต่ความสุขของเขานั้นอยู่ได้ไม่นาน คิ้วของเขาขมวดลงทันทีก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ไม่ดีแล้ว อาจารย์ของผมและผู้ติดตามของเขาจะต้องมาถึงแล้ว จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าพวกเราเคยพบกันนะคุณชายมู่ และอย่าได้พูดไปเป็นอันขาดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความคิดของผม”

ทันทีที่พูดจบ เจิ้งเจี้ยนก็กระโดดหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อเห็นดังนั้น มู่ขุ่ยก็เตรียมพร้อมจะจากไปเช่นกัน แต่ทันใดนั้น ก็มีคนผลักประตูลานบ้านเข้ามา

เซี่ยซิ่งเซียเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ทันทีที่เห็นมู่ขุ่ย เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “คุณชายมู่ เป็นคุณนี่เองที่มาก่อความวุ่นวายในสำนักเซียนเฟิง และถึงขนาดจับเอาวิญญาณของผู้อื่นไปอีกด้วย คุณไม่มีความเคารพต่อสำนักสำนักเซียนเฟิงเลยอย่างนั้นรึ?”

“คุณเซี่ย คุณพูดเรื่องอะไร? ผมไม่เห็นเข้าใจเลย!” มู่ขุ่ยทำไขสือและเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้ แต่ในระหว่างนั้น เขาได้ทำการแอบซ่อนถุงผ้าของเขาเอาไว้ที่ด้านหลัง

เฉินผิงสังเกตเห็นท่าทีอันแยบยลของมู่ขุ่ยนานแล้ว อีกทั้งเขายังตรวจพบรัศมีพลังของเจ่อเยี่ยนแล้ว “ปล่อยวิญญาณเพื่อนของผมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคุณจะต้องตาย...”

ใต้ฝ่าเท้าของเฉินผิง มีลูกไฟสองลูกลุกโชนขึ้นอย่างรุนแรง ปกคลุมเขาไว้ด้วยพลังความร้อนอันมหาศาล เพียงแค่ชั่วพริบตา เขาก็นำหน้าเซี่ยซิ่งเซียและคนอื่นๆ ไปเสียแล้ว

“ช่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่ออะไรเช่นนี้…” เซี่ยซิ่งเซียมองเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ

คนอื่นๆ ทำได้เพียงแค่มองดูเท่านั้น ในขณะที่เฉินผิงกระโจนเคลื่อนตัวไปข้างหน้า แต่ละครั้งที่เขาหายตัวไปและกลับมาปรากฏอีกครั้ง เขาก็สามารถเดินทางข้ามไปได้เป็นระยะทางสองถึงสามกิโลเมตรเสียแล้ว

ท่าเท้าประกายไฟของเฉินผิงราวกับวิชาศิลปะการต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์ เป็นวิชาที่เกินกว่าความสามารถของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานทั่วไป

เฉินผิงจ้องมองมู่ขุ่ยซึ่งอยู่ไม่ไกลนักด้วยความรู้สึกเสียใจที่อยู่ในจิตใจ ถ้าท่าเท้าประกายไฟของฉันก้าวหน้ากว่านี้ ขอเพียงอีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ฉันก็จะตามไอ้หมอนี่ได้ทัน!

มู่ขุ่ยสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่อยู่ข้างหลัง เขาหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ เพียงเพื่อพบว่าเฉินผิงกำลังใกล้เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ร่างของชายหนุ่มกะพริบหายไปมาจากสายตาของเขาอยู่ตลอดเวลา