หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3701

“อะไรวะเนี่ย นั่นมันวิชาเวทย์มนตร์แบบไหนกัน?” มู่ขุ่ยตกตะลึงจนหน้าถอดสี พลางพุ่งตัวลงเบื้องล่างด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงก็พุ่งดิ่งลงไปโดยไม่ลังเลเช่นกัน

พวกเขาทั้งสองร่อนลงบนภูเขารกร้างซึ่งอยู่ห่างไกลจากสำนักเซียนเฟิงออกไปราวห้าสิบกิโลเมตร

มู่ขุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามไปว่า “แกเป็นใคร? เมื่อกี้นี้แกใช้เวทมนตร์อะไร?”

“แล้วทำไมผมจะต้องเปิดเผยเวทมนตร์ของผมให้คุณรู้ด้วย? อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณคู่ควร...” เฉินผิงเย้ย!

“ไอ้สารเลว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังเพลิงปีศาจในตัวของแก ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะบีบให้แกใช้วิญญาณเพลิงปีศาจออกมาแล้วฉันจะใช้มันเป็นทรัพยากรในการฝึกบำเพ็ญฌานของฉัน!” มู่ขุ่ยยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะตบมือของเขาลงไปที่พื้นทันที

ทันใดนั้น เปลวไฟก็พวยพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน รวมตัวกันเป็นแผนผังแปดทิศอย่างรวดเร็ว

ภายในเปลวเพลิงของแผนผังแปดทิศ มีอสูรกายรูปร่างคล้ายมนุษย์จำนวนมากมายก็ค่อยๆ เริ่มปรากฏตัวขึ้น ร่างของพวกมันต่างมีเปลวไฟลุกโชน

เฉินผิงกวาดตามองอสูรกายรูปร่างคล้ายมนุษย์เหล่านั้นและขมวดคิ้วแน่นทันที

“พวกนี้ไม่ใช่อสูรกายแต่เป็นเหล่าดวงวิญญาณของมนุษย์ ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะบงการวิญญาณของคนอื่นและเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นหุ่นเชิดแบบนี้” เฉินผิงจ้องเขม็งที่มู่ขุ่ยอย่างแค้นเคือง

“ฉันได้ดูดซับพลังเพลิงปีศาจของวิญญาณพวกนี้ไปแล้ว ชีวิตของพวกเขาก็ไร้ค่า แล้วมันไม่ดีกว่าเหรอถ้าเปลี่ยนพวกมันให้เป็นหุ่นเชิดนักฆ่า?” ริมฝีปากของมู่ขุ่ยโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มทันที “อย่างเพิ่งรีบร้อน อีกไม่นานวิญญาณของแกก็จะมาอยู่กะพวกเขาเหมือนกัน”

สิ้นคำพูดของมู่ขุ่ย เหล่าดวงวิญญาณที่ลุกโชนด้วยเปลวไฟก็เข้าล้อมรอบเฉินผิง ซึ่งพวกมันเชื่อมโยงถึงกันด้วยเส้นด้ายแห่งไฟ

“คุณคิดจริงๆ เหรอว่าคุณมีฝีมือมากพอที่จะฆ่าผมได้?” เฉินผิงถามอย่างเฉยเมย

“เมื่อดูจากรัศมีพลังของแกแล้ว แกเป็นเพียงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามเท่านั้น แต่ฉันอยู่ในระดับขั้นที่เจ็ดแล้ว และกำลังจะก้าวไปสู่ระดับขั้นที่แปด อะไรทำให้แกคิดว่าแกจะสามารถต่อกรกับฉันได้? แล้วแกจะไม่พึ่งพารัศมีพลังของเพลิงปีศาจในตัวของแกหน่อยเหรอ? แกดูไม่เหมือนผู้ฝึกวิชามารเลยนะ แถมแกก็ไม่ได้มาจากเชื้อสายมารอเวจีอีกด้วย แล้วเพลิงปีศาจในร่างกายของแกมันมาจากไหน?” มู่ขุ่ยถาม

มู่ขุ่ยพูดเย้ยด้วยเสียงหัวเราะ “แกคิดว่าชุดเกราะของแกจะสามารถทนต่อเปลวเพลิงของฉันได้จริงๆ เหรอ? ช่างน่าขำ นี่ไม่ใช่ไฟธรรมดาหรอกนะ แต่พวกมันคือเพลิงปีศาจต่างหาก!”

เฉินผิงยังคงไม่พูดไม่จา จู่ๆ เขาก็เหวี่ยงมือทั้งสองข้างออกไป เกิดเป็นเปลวไฟสองลูกปะทุขึ้นจากตรงกลางฝ่ามือของเขาทันที

พลังจุติดาวฤกษ์ในตัวของเฉินผิงเริ่มกะพริบอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเปลวไฟก็เริ่มปกคลุมบริเวณโดยรอบของเฉินผิง

คลื่นความร้อนหลั่งไหลออกไป และดวงวิญญาณกลุ่มหนึ่งที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวของเฉินผิงก็ถูกคลื่นพลังความร้อนนี้เหวี่ยงกลับไปโดยไม่คาดคิด

“นี่คุณยังคิดจะใช้ไฟต่อสู้กับผมอย่างนั้นเหรอ? แล้วคุณจะได้รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่จะยอมถูกใครรังแกง่ายๆ หรอกนะ...” เฉินผิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา ก่อนที่เขาจะใช้ท่าเท้าประกายไฟอีกครั้ง ทันใดนั้นร่างของเขาก็หายไปในพริบตา เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งตรงหน้าดวงวิญญาณตัวหนึ่ง เขายื่นมืออกไปและคว้าจับมันเอาไว้ เปลวไฟบนวิญญาณดวงนั้นมอดดับลงทันที และด้วยเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดเพียงครั้งเดียว วิญญาณดวงนั้นก็สูญสลายหายไปสู่ความว่างเปล่า