หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3702

ร่างของเฉินผิงกะพริบอีกครั้งและมาปรากฏตัวตรงหน้าวิญญาณอีกดวงหนึ่งด้วยท่วงท่าที่รวดเร็วราวกับเต้นรำ

เหตุการณ์ดังกล่าวนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงชั่วอึดใจ เหล่าดวงวิญญาณมากมายที่ถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟก็สลายไปในความว่างเปล่า เหลือเพียงความเงียบงันที่แฝงไว้ด้วยความงุนงงสับสนเท่านั้น

“มัน... มันเป็นไปได้ยังไง?” ดวงตาของมู่ขุ่ยเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้ เฉินผิงเป็นเพียงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามจะสามารถใช้พลังที่เหนือจินตนาการเช่นนี้ได้ยังไง?

เขาไม่อาจยอมรับความจริงได้ ที่ต้องเห็นเหล่าดวงวิญญาณที่เขาสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน จากการนำวิญญาณแต่ละดวงหลอมรวมเข้ากับแก่นเพลิงปีศาจ กลับถูกระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามกำจัดได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่เฉินผิงกำลังกวาดล้างดวงวิญญาณอย่างเมามันส์ มู่ขุ่ยก็รู้สึกถึงคลื่นแห่งความหวาดกลัวที่เข้าครอบงำ เขารีบพุ่งตัวหนีไปโดยไม่ลังเล โดยขอเพียงแค่เขาไปถึงบ้าน แม้แต่เฉินผิงผู้น่าเกรงขามก็ยังต้องไร้พลังและไม่อาจทำอะไรเขาได้

“หึ คุณกำลังคิดจะไปไหน?”

เฉินผิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะออกไล่ตามเขาไปในทันที

เมื่อพูดถึงการจัดการเปลวไฟ เฉินผิงมีความมั่นใจอย่างมาก ด้วยการที่เขาได้ครอบครองพลังจุติเพลิงและเพลิงปีศาจหลากหลายชนิด เขาจึงไม่หั่นไหวต่อคู่ต่อสู้

และกระบวนท่าที่เขาใช้ในตอนนี้คือท่าเท้าประกายไฟ เป็นความเชี่ยวชาญที่เกินกว่าสิ่งใดในอาณาจักรนิรันดร์

ร่างของเฉินผิงกะพริบอีกครั้ง เขาเดินทางทะลุผ่านความว่างเปล่าได้อย่างง่ายดาย เพียงชั่วพริบตา ช่องว่างระหว่างเขากับมู่ขุ่ยหายไปแล้ว และร่างของเฉินผิงก็มาปรากฏตรงหน้ามู่ขุ่ยอย่างน่าสะพรึง

ด้วยท่วงท่าในความว่างเปล่า เฉินผิงปล่อยพลังอันรุนแรงออกไป ส่งผลให้ร่างของมู่ขุ่ยหยุดชะงักกลางอากาศทันที

“คุณชอบเล่นกับไฟใช่มั้ย? ตอนนี้คุณจะได้สัมผัสถึงความรู้สึกของการถูกแผดเผา…”

เปลวไฟลุกโชนเริงระบำอยู่บนฝ่ามือของเฉินผิง ก่อนที่พวกมันจะพุ่งตรงเข้าใส่มู่ขุ่ย

ตู้ม!

ทันใดนั้น คลื่นความร้อนมหาศาลก็ปกคลุมร่างกายของมู่ขุ่ยทันที ความร้อนแรงของมันเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

แม้ว่ามู่ขุ่ยซึ่งเป็นผู้ฝึกฝนวิชาเปลวเพลิงจะถูกรายล้อมไปด้วยเปลวไฟเป็นเรื่องปกติ แต่ดูเหมือนว่าเปลวเพลิงนี้จะเต็มไปด้วยความชั่วร้าย มันเจาะแทงทะลุผ่านผิวหนังของเขาด้วยความตะกละตะกลาม ตรงเข้าสู่แกนกลางในร่างกาย

“อ้าก!” เสียงร้องอันเจ็บปวดหลุดออกจากริมฝีปากของมู่ขุ่ย ขณะที่เขาร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า