หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3702

ร่างของเฉินผิงกะพริบอีกครั้งและมาปรากฏตัวตรงหน้าวิญญาณอีกดวงหนึ่งด้วยท่วงท่าที่รวดเร็วราวกับเต้นรำ

เหตุการณ์ดังกล่าวนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงชั่วอึดใจ เหล่าดวงวิญญาณมากมายที่ถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟก็สลายไปในความว่างเปล่า เหลือเพียงความเงียบงันที่แฝงไว้ด้วยความงุนงงสับสนเท่านั้น

“มัน... มันเป็นไปได้ยังไง?” ดวงตาของมู่ขุ่ยเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้ เฉินผิงเป็นเพียงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามจะสามารถใช้พลังที่เหนือจินตนาการเช่นนี้ได้ยังไง?

เขาไม่อาจยอมรับความจริงได้ ที่ต้องเห็นเหล่าดวงวิญญาณที่เขาสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน จากการนำวิญญาณแต่ละดวงหลอมรวมเข้ากับแก่นเพลิงปีศาจ กลับถูกระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามกำจัดได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่เฉินผิงกำลังกวาดล้างดวงวิญญาณอย่างเมามันส์ มู่ขุ่ยก็รู้สึกถึงคลื่นแห่งความหวาดกลัวที่เข้าครอบงำ เขารีบพุ่งตัวหนีไปโดยไม่ลังเล โดยขอเพียงแค่เขาไปถึงบ้าน แม้แต่เฉินผิงผู้น่าเกรงขามก็ยังต้องไร้พลังและไม่อาจทำอะไรเขาได้

“หึ คุณกำลังคิดจะไปไหน?”

เฉินผิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะออกไล่ตามเขาไปในทันที

เมื่อพูดถึงการจัดการเปลวไฟ เฉินผิงมีความมั่นใจอย่างมาก ด้วยการที่เขาได้ครอบครองพลังจุติเพลิงและเพลิงปีศาจหลากหลายชนิด เขาจึงไม่หั่นไหวต่อคู่ต่อสู้

และกระบวนท่าที่เขาใช้ในตอนนี้คือท่าเท้าประกายไฟ เป็นความเชี่ยวชาญที่เกินกว่าสิ่งใดในอาณาจักรนิรันดร์

ร่างของเฉินผิงกะพริบอีกครั้ง เขาเดินทางทะลุผ่านความว่างเปล่าได้อย่างง่ายดาย เพียงชั่วพริบตา ช่องว่างระหว่างเขากับมู่ขุ่ยหายไปแล้ว และร่างของเฉินผิงก็มาปรากฏตรงหน้ามู่ขุ่ยอย่างน่าสะพรึง

ด้วยท่วงท่าในความว่างเปล่า เฉินผิงปล่อยพลังอันรุนแรงออกไป ส่งผลให้ร่างของมู่ขุ่ยหยุดชะงักกลางอากาศทันที

“คุณชอบเล่นกับไฟใช่มั้ย? ตอนนี้คุณจะได้สัมผัสถึงความรู้สึกของการถูกแผดเผา…”

เปลวไฟลุกโชนเริงระบำอยู่บนฝ่ามือของเฉินผิง ก่อนที่พวกมันจะพุ่งตรงเข้าใส่มู่ขุ่ย

ตู้ม!

ทันใดนั้น คลื่นความร้อนมหาศาลก็ปกคลุมร่างกายของมู่ขุ่ยทันที ความร้อนแรงของมันเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

แม้ว่ามู่ขุ่ยซึ่งเป็นผู้ฝึกฝนวิชาเปลวเพลิงจะถูกรายล้อมไปด้วยเปลวไฟเป็นเรื่องปกติ แต่ดูเหมือนว่าเปลวเพลิงนี้จะเต็มไปด้วยความชั่วร้าย มันเจาะแทงทะลุผ่านผิวหนังของเขาด้วยความตะกละตะกลาม ตรงเข้าสู่แกนกลางในร่างกาย

“อ้าก!” เสียงร้องอันเจ็บปวดหลุดออกจากริมฝีปากของมู่ขุ่ย ขณะที่เขาร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

มู่ขุ่ยตกตะลึงสุดขีด โดยรู้ดีว่าไม่มีทางรอดพ้นจากพลังอันมหาศาลของเฉินผิงไปได้

“คุณฉาง โปรดเมตตาด้วย...”

ทันใดนั้น เซี่ยซิ่งเซียก็รีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับคนอื่นๆ

เฉินผิงยั้งมือ ก่อนจะหันไปหาเซี่ยซิ่งเซียด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ “คุณเซี่ย” เขาพูดขึ้น “ผู้ชายคนนี้ก่อเรื่องวุ่นวายในสำนักเซียนเฟิง และยังทำให้ชีวิตเพื่อนของผมตกอยู่ในอันตราย การจบชีวิตของเขามันไม่สมเหตุสมผลหรอกรึ ทำไมคุณถึงห้ามล่ะ?”

“คุณฉาง ผมหวังว่าคุณจะเห็นแก่ผมสักครั้ง ขอให้ผมได้พาเขากลับไปที่สำนักเซียนเฟิงเพื่อลงโทษทางวินัย ทั้งมันจะเป็นการช่วยเตือนสติให้กับผู้อื่นได้อีกด้วย” เซี่ยซิ่งเซียกล่าวเสนอด้วยความสุภาพและมั่นคง

เมื่อได้ยินเซี่ยซิ่งเซียกล่าวเช่นนั้น เฉินผิงจึงทำได้เพียงพยักหน้ายินยอม

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงและพรรคพวกก็กลับมาที่สำนักเซียนเฟิง

เฉินผิงค่อยๆ เปิดถุงผ้าอย่างระมัดระวังและปลดปล่อยวิญญาณของเจ่อเยี่ยน เมื่อวิญญาณได้กลับคืนสู่ร่างกายของเขาอีกครั้ง เจ่อเยี่ยนก็ฟื้นคืนสติทันที ต้องขอบคุณประคำร้อยวิญญาณที่ช่วยให้เขาสามารถรอดพ้นจากอันตรายร้ายแรงครั้งนี้

สีหน้าของเจิ้งเจี้ยนมืดลงทันทีที่เขาเห็นมู่ขุ่ย แม้ว่าภายในจิตใจของเขาจะปั่นป่วน แต่เขาก็ยังพยายามรักษาความสงบเอาไว้