หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3705

เฉินผิงและพรรคพวกของเขาพร้อมกับเซี่ยซิ่งเซียเดินไปยังสถานที่สำหรับซื้อขายข้อมูลในสำนักเซียนเฟิง

พื้นที่ดังกล่าวคึกคักพลุกพล่าน ผู้คนจำนวนมากเข้าแถวรอข้อมูล ขณะที่กลุ่มของเฉินผิงมีนัดหมายในช่วงบ่าย อิทธิพลของเซี่ยซิ่งเซียทำให้พวกเขาเข้าไปได้อย่างรวดเร็ว

“คุณเซี่ย คุณมาทำอะไรที่นี่?” คนของสำนักเซียนเฟิงถามด้วยความประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นเซี่ยซิ่งเซีย

“ฉันกับเพื่อนมีเรื่องจะถาม คุณซุนสะดวกหรือเปล่า?” เซี่ยซิ่งเซียตอบอย่างใจเย็น

“เขาอยู่ในห้องด้านหลัง” ศิษย์สำนักยืนยันด้วยการพยักหน้า

เซี่ยซิ่งเซียพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้รู้ดังนั้น เขาเรียกเฉินผิงและคนอื่นๆ เดินตามเขาไปที่ด้านหลังของอาคาร พวกเขาเข้าไปได้โดยไร้อุปสรรคเพราะไม่มีใครกล้าหยุดพวกเขา

เฉินผิงอดประหลาดใจไม่ได้เมื่อพวกเขาเดินทางผ่านอาคารของสำนักได้โดยสะดวก การมีเส้นสายกว้างขวางมันดีอย่างนี้นี่เอง

เซี่ยซิ่งเซียพาเฉินผิงและคนอื่นๆ ไปที่ห้องเงียบๆ ด้านหลังอาคาร ที่ด้านในพวกเขาพบชายวัยกลางคนร่างเล็ก แต่งกายด้วยผ้าลินินเนื้อหยาบและจดจ่ออยู่กับการเขียน

เมื่อได้ยินว่ามีคนเข้ามา ชายวัยกลางคนก็เงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของเขาแสดงความประหลาดใจ “เซี่ยซิ่งเซีย คุณมาทำอะไรที่นี่? นั่งลงก่อนสิ” เขาทักทายอย่างเป็นกันเองแล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ซุนเจิ้นซี ฉันพาเพื่อนมาด้วย เรามีเรื่องให้คุณช่วย” เซี่ยซิ่งเซียอธิบาย

เฉินผิงตระหนักว่าชายผู้ถ่อมตัวตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซุนเจิ้นซี ผู้อาวุโสซึ่งเป็นที่นับถือของสำนักเซียนเฟิง เป็นที่รู้กันว่าผู้อาวุโสของสำนักมีทั้งความมั่งคั่งและเกียรติยศสูงส่ง แต่รูปลักษณ์ของซุนเจิ้นซีกลับตรงกันข้าม การแต่งกายของเขาดูสมถะมากกว่ามั่งมี

ซุนเจิ้นซีกล่าวต่อ “สำนักเซียนเฟิงพาคุณไปที่ตำหนักได้ เรามีเรือเหาะที่ช่วยให้เดินทางได้สะดวก น่าเสียดายที่มีคนจำนวนมากต้องการใช้เส้นทาง และขณะนี้ที่ก็เต็มแล้ว หากคุณอยากจะไปที่นั่นอาจต้องรอสักสองสามวัน”

เฉินผิงแปลกใจกับสิ่งที่ซุนเจิ้นซีเล่าให้ฟัง เขาไม่นึกว่าข่าวเรื่องตำหนักก่วงหานจะแพร่กระจายอย่างรวดเร็วภายในเวลาเพียงครึ่งปี

แต่เมื่อคิดดูแล้วก็คงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ เมื่อข่าวเรื่องผู้บำเพ็ญเพียรหญิงสาวสวยที่อาศัยอยู่ในตำหนักแพร่กระจายไปไกล จึงไม่น่าแปลกที่ผู้บำเพ็ญเพียรนับไม่ถ้วนสนอกสนใจและอยากเห็นสาวงามด้วยตาตัวเอง

ความปรารถนาทางกามารมณ์เป็นเรื่องธรรมชาติ แม้แต่ในหมู่ผู้บำเพ็ญเพียรแห่งอาณาจักรนิรันดร์ก็ไม่เว้น เฉินผิงครุ่นคิดในใจ ตระหนักว่าแรงจูงใจเช่นนั้นเป็นเรื่องที่พบได้ทุกที่

“คุณซุน ในเมื่อเรือเหาะถูกจองจนเต็มแล้ว คุณช่วยบอกเส้นทางให้ผมแทนได้ไหม ผมจะหาทางไปตำหนักก่วงหานเอาเอง” เฉินผิงเสนออย่างมั่นใจและเตรียมตัวที่จะออกเดินทางตามลำพัง