หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3706

“สหายเอ๋ย ตำหนักก่วงหานน่ะตั้งอยู่ทางใต้อันห่างไกลของเขาเทียนโหมว” ซุนเจิ้นซีเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “เป็นภูมิภาคที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตลอดเวลา อุณหภูมิลดลงจนแทบอยู่ไม่ได้ นอกจากนี้เส้นทางไปสู่ที่นั่นยังต้องผ่านส่วนลึกอันน่าหวาดหวั่นเขาเทียนโหมวซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายทุกย่างก้าว การเดินทางลำพังจึงเสี่ยงมาก มีความโกลาหลและอันตรายแฝงอยู่ในส่วนลึกของภูเขา หากประมาทเลินเล่อคุณอาจตายก่อนที่จะถึงตำหนักด้วยซ้ำ พื้นที่นั้นเต็มไปด้วยผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรและมันไม่ปลอดภัยเท่าที่นี่”

“ยิ่งกว่านั้น” ซุนเจิ้นซีกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ดูจากการที่คุณเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับสาม แม้แต่เชิงเขาเทียนโหมวยังมีอันตรายร้ายแรง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเดินทางลึกเข้าไปในเขา คุณควรจะคิดให้รอบคอบเสียก่อน ถ้าเซี่ยซิ่งเซียไม่พาคุณมาที่นี่ ผมคงไม่เล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง”

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของซุนเจิ้นซี เขาคาดไม่ถึงว่าพื้นที่ทางใต้สุดของอาณาจักรนิรันดร์จะมีลักษณะคล้ายกับภูมิประเทศหนาวเย็นบริเวณขั้วโลกของโลกมนุษย์ ทั้งขั้วโลกใต้และขั้วโลกเหนือในโลกมนุษย์มีหิมะปกคลุมตลอดเวลาและยากจะอาศัยอยู่ได้ การจะเอาชีวิตให้รอดนั้นต้องต่อสู้กับอุณหภูมิเย็นจัด อย่างไรก็ตาม ความกว้างใหญ่ของอาณาจักรนิรันดร์นั้นเหนือกว่าโลกมนุษย์มาก

เฉินผิงตระหนักดีว่าส่วนลึกของภูเขาเทียนโหมวเป็นที่อยู่ของผู้ใช้วิชามารจำนวนมาก ทำให้มันเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยอันตราย แต่เขาไม่อาจรอเฉยๆ เป็นเวลาหลายวันเพื่อให้มีที่ว่างบนเรือเหาะ

“ซุนเจิ้นซี ฉันขอพูดตรงๆ ว่าคุณเฉินช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้เมื่อไม่นานมานี้” เซี่ยซิ่งเซียแทรกขึ้นและสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของเฉินผิง “เพื่อเป็นการตอบแทนเขา ได้โปรดช่วยให้เขาได้ขึ้นเรือเหาะด้วย”

ซุนเจิ้นซีผงะไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเซี่ยซิ่งเซียพูด “เซี่ยซิ่งเซีย ลูกสาวของคุณปลอดภัยไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูประหลาดใจ

“ปลอดภัยดี ต้องขอบคุณคุณเฉิน” เซี่ยซิ่งเซียพยักหน้ายืนยันพร้อมกับปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเฉินผิง แม้ว่าเขาเลือกที่จะไม่ทำอะไรเฉินผิงผู้ถูกสมาพันธ์ผนึกมารตั้งค่าหัว แต่เขาก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าคนอื่นๆ จะทำแบบเดียวกัน

ซุนเจิ้นซีมองเฉินผิงหัวจรดเท้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาที่มองเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

“ในเมื่อคุณช่วยชีวิตลูกสาวของเซี่ยซิ่งเซีย ฉันก็จะจัดการให้” ซุนเจิ้นซีบอกเฉินผิง “เรือเหาะที่มุ่งหน้าไปยังตำหนักก่วงหานจะออกเดินทางในไม่ช้า ตามฉันมา ฉันเป็นคนคุมเรือเหาะทั้งหมดที่เดินทางไปตำหนักด้วยตัวเอง การเดินทางผ่านส่วนลึกของเขาเทียนโหมวนั้นเต็มไปด้วยอันตราย มีผู้ใช้วิชามารจำนวนมากซุ่มซ่อนอยู่ ฉันจึงต้องปกป้องผู้โดยสารและลูกเรือของเรา”

“ขอบคุณมาก” เฉินผิงแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ

พอหันไปหาเจ่อเยี่ยนเฉินผิงก็พูดต่อว่า “เจ่อเยี่ยน คุณอยู่กับผมมานาน ตอนนี้คุณได้ร่างกายมาแล้วและสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ คงจะดีที่สุดถ้าคุณได้อยู่กับเจียงอวี้เหลียน ในเมื่อคุณสองคนชอบพอกัน หากชะตาตรงกันเราคงได้พบกันใหม่”

“คุณเฉิน...” น้ำตาเอ่อในดวงตาของเจ่อเยี่ยนเมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นคนทำลายร่างของเจ่อเยี่ยนและกักขังวิญญาณของเขาไว้ แต่เจ่อเยี่ยนก็ไม่ได้เคียดแค้น เขารู้สึกขอบคุณเฉินผิงสำหรับทุกอย่าง

ในช่วงเวลาที่เขาอยู่กับเฉินผิง เจ่อเยี่ยนเปลี่ยนไปมาก

ด้วยความช่วยเหลือจากเฉินผิง ไม่ใช่แค่ได้ร่างกายคืนมา แต่พลังของเขายังเพิ่มขึ้นอย่างมากอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้พบคนรักของตัวเองแล้ว และเขาคิดว่าตัวเองช่างโชคดี

“โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะร้องไห้ไปทำไม?” เฉินผิงปลอบเจ่อเยี่ยน ยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะตบไหล่