“คุณเฉิน ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือจากผม ผมยินดีที่จะเสี่ยงทุกอย่างเพื่อช่วยคุณ คุณมีอุปกรณ์สื่อสารให้ผมไหม? ผมจะได้ติดต่อคุณถ้าหากจำเป็น” เจ่อเยี่ยนถามอย่างจริงจัง
แม้ว่าอุปกรณ์สื่อสารจะเป็นของล้ำค่าสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเฉินผิงมันเป็นแค่ของทั่วไป เขาสามารถประดิษฐ์อุปกรณ์เหล่านี้อย่างง่ายดายด้วยวิชาของเขา
“ไม่มีปัญหา!” เฉินผิงหยิบอุปกรณ์สื่อสารหลายสิบชิ้นจากแหวนเก็บของและส่งให้เจ่อเยี่ยน
เจ่อเยี่ยนรับมาอย่างยินดีและรีบเก็บเอาไว้
ทั้งเจ้าสำนักเจียงและเซี่ยซิ่งเซียต่างประหลาดใจ
อุปกรณ์สื่อสารถือเป็นของล้ำค่าในอาณาจักรนิรันดร์เนื่องจากใช้งานได้สะดวก แต่ค่าใช้จ่ายที่สูงทำให้มันเป็นของฟุ่มเฟือยสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรหลายคน
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเอาอุปกรณ์สื่อสารกว่าสิบเครื่องออกมาและมอบให้กับเจ่อเยี่ยนราวกับว่ามันเป็นของทั่วไป
“คุณเฉินนะ อุปกรณ์สื่อสารพวกนี้... นี่มันราคาสูงใช่ย่อย คุณเอามาจากไหนตั้งหลายเครื่อง?” เจ้าสำนักเจียงถาม ความประหลาดใจของเขาปรากฏชัด
หากเจียงอวี้เหลียนและพรรคพวกของเธอมีอุปกรณ์สื่อสารในตอนที่ถูกไล่ล่า พวกเขาก็คงแจ้งเจ้าสำนักเจียงให้รู้ถึงสถานการณ์ของพวกเขาได้ทันที อย่างไรก็ตาม อุปกรณ์แบบนั้นเป็นของราคาแพงสำหรับสำนักวิญญาณปีศาจ จึงไม่มีให้ใช้เมื่อถึงยามจำเป็น
“ผมมีของพวกนี้เยอะมาก” เฉินผิงพูดอย่างสบายๆ “ผมแบ่งให้คุณได้นะถ้าคุณต้องการ” ว่าแล้วเขาก็นำอุปกรณ์สื่อสารออกมาหลายสิบชิ้นและส่งให้เจ้าสำนักเจียง ซึ่งรับอุปกรณ์เหล่านั้นมาอย่างไม่เชื่อสายตา
ซุนเจิ้นซีกับเซี่ยซิ่งเซียมองตากันด้วยความรู้สึกทึ่ง สงสัยว่าเฉินผิงหาอุปกรณ์สื่อสารมากมายมาครอบครองได้อย่างไร
“คุณเฉิน คุณพอจะให้ฉันบ้างได้ไหม?” เซี่ยซิ่งเซียถามอย่างระมัดระวัง “แน่นอนว่าฉันมีของตอบแทน เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณที่สำนักเซียนเฟิง รวมถึงค่าเรือเหาะด้วย นอกจากนี้ ด้วยเหรียญตราของฉัน คุณจะสามารถไปได้ทุกที่ในสำนักเซียนเฟิงโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย”
“ได้สิ ผมมีเหลือเฟือ” เฉินผิงตอบพร้อมส่งอุปกรณ์สื่อสารหลายสิบชิ้นให้เซี่ยซิ่งเซีย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...