“ฉันไม่สนใจคนอื่น แต่สำนักชื่อเฟิ่งของฉันจะต้องลงมือกับอสังหริมทรัพย์ของตระกูลเว่ยแน่นอน ไม่ปิดบังนายละกัน ตอนนี้ฉันได้บริษัทอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเว่ยทั้งสองแห่งมาอยู่ในมือแล้ว”
ชื่อเฟิ่งยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางกล่าว
“ชื่อเฟิ่ง คุณรังแกคนอื่นเกินไป…”
เจี่ยงเจิ้งจงฟังจบ ตบโต๊ะฉับพลันในทันที นัยน์ตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!
“ทำไม อยากทะเลาะวิวาทเหรอ”
ชื่อเฟิ่งไม่แสดงความอ่อนแอแม้แต่น้อย
ในเวลานี้สถานการณ์ของทั้งสองคนตึงเครียดขึ้นมาทันที ตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ด้านล่างกว่าสิบแห่งไม่มีใครพูดอะไรเลย เพียงแค่มองดูอย่างเงียบๆ !
“พอแล้ว พอแล้ว…”
อู่ลิ่วอีลุกขึ้นยืนแล้ว พูดไกล่เกลี่ยให้ลงรอยกันว่า “ตามกฎ ชื่อเฟิ่งพูดถูก แต่ว่าความสัมพันธ์ของตระกูลเว่ยและตระกูลเจี่ยง ก็ต่างกันแน่นอน พวกคุณต่างก็ถอยกันคนละก้าว ให้ตระกูลเจี่ยงยอมสละอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเว่ยออกมาครึ่งหนึ่ง ทำแบบนี้ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ!”
“เป็นไปไม่ได้…”
เจี่ยงเจิ้งจงรีบพูดหักล้างทันทีว่า “อสังหริมทรัพย์ของตระกูลเว่ย ฉันไม่มีทางสละให้แม้แต่ส่วนเดียว มีใครบ้างที่กินเข้าไปแล้ว ยังจะบ้วนออกมาให้ฉัน!”
บนตัวของเจี่ยงเจิ้งจงเต็มเปี่ยมไปด้วยไอสังหาร เขาไม่มีทางสละอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเว่ยแม้แต่ส่วนเดียว เพราะว่าเขายังต้องใช้อสังหริมทรัพย์ของตระกูลเว่ยเพื่อรวบรวมเงินในการซื้อพืชสมุนไพรให้หุบเขาเสวียนเยว่!
เมื่อเห็นว่าเจี่ยงเจิ้งจงไม่ยอมสละให้แม้แต่น้อย อู่ลิ่วอีก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที ปกติสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มีความคิดเห็นต่างอะไร คนดีที่ไม่รู้จักปฏิเสธอย่างเขาจะพูดไกล่เกลี่ยให้คืนดีกัน แต่ว่าครั้งนี้ ดูท่ายากที่จะพูดไกล่เกลี่ยให้คืนดีกัน
“กฎเดิม ดูความสามารถที่แท้จริงบนเวทีประลองแล้วกัน หมัดกำปั้นมีประโยชน์มากกว่าปาก! ”
ซุนเย่าปังที่ไม่พูดไม่จามาตลอดหลังจากพูดจบก็ลุกขึ้นยืน เดินออกไปด้านนอกของสถานที่นัดพบเลย!
“ได้ อีกสามวัน เจอกันที่เวทีประลอง!”
คำพูดของซุนเย่าปัง ถูกใจเจี่ยงเจิ้งจงพอดี ดังนั้นหลังจากที่พูดไว้หนึ่งประโยคอย่างเยือกเย็น ก็เดินออกไปเลย!
“เจอกันที่เวทีประลอง ก็เจอกันที่เวทีประลอง คิดว่าฉันจะกลัวพวกนายงั้นเหรอ?”
ชื่อเฟิ่งไม่มีสีหน้าที่หวาดกลัวเลยสักนิด พูดเสียงเหอะอย่างเยือกเย็นก็เดินจากไปแล้ว!
ท้ายที่สุดเหลืออู่ลิ่วอีไว้เพียงคนเดียว หลังจากที่ทอดถอนหายใจอย่างจนใจ ก็โบกไม้โบกมือไปยังผู้คนที่อยู่ด้านล่าง “เลิกประชุม แยกย้ายกันให้หมด……”
การประชุมใหญ่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แยกย้ายกันไปอย่างไม่ดี ประชุมกันได้ไม่ถึง10นาที แม้ว่าตระกูลศิลปะการต่อสู้จำนวนมากจะไม่พอใจ กลับว่าไม่กล้าที่จะพูดอะไร ถึงยังไงพละกำลังก็สู้คนเขาไม่ได้ ทำได้เพียงอดทน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...