หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3710

ผู้ทุกข์ยากระดับห้าคิดว่ามันสมเหตุสมผล เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “คุณคือเฉินผิงที่สมาพันธ์ผนึกมารหมายหัวหรือเปล่า?”

“ใช่ ผมเอง ถ้าคุณจบชีวิตผม คุณจะได้รับรางวัลเป็นบรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมาร” น่าแปลกที่เฉินผิงยอมรับโดยไม่ลังเล

การที่เขายอมรับตรงๆ ทำให้ทุกคนสับสน พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงกล้าบอกโดยไม่ปิดบังอะไรเลย

เขาไม่รู้เหรอว่าถ้ายอมรับก็เท่ากับฆ่าตัวตาย?

ในฐานะผู้ทุกข์ยากระดับสามผู้อยู่ท่ามกลางผู้บำเพ็ญเพียรมากฝีมือ ความกล้าหาญของเขาดูจะเสี่ยงเกินไป

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณยอมรับ ฉันก็คงไม่มีทางเลือกอื่น” ผู้ทุกข์ยากระดับห้าเอ่ยอย่างเย็นชา “ต่อให้ฆ่าผิดคน ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดลอยไป!”

ด้วยสายตาที่แน่วแน่ เขาลงมือกับเฉินผิงโดยไม่รีรอ

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เขาซัดฝ่ามือไปที่เฉินผิง โดยเชื่อว่าความต่างของพลังของพวกเขาจะทำให้เฉินผิงตายอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์กลับพลิกผัน ขณะที่เขาเริ่มการโจมตี เฉินผิงก็ตอบโต้ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ฝ่ามือของเฉินผิงพุ่งออกไปปะทะกับการโจมตีตรงหน้า สร้างความเสียหายรุนแรงก่อนที่ผู้ทุกข์ยากระดับห้าจะทันได้ตอบสนอง

พลั่ก!

การโจมตีโต้กลับของเฉินผิงทรงพลังยิ่ง เกิดแรงกระแทกดังสนั่น ผู้ทุกข์ยากระดับห้าถูกผลักไปข้างหลัง ลอยไปในอากาศจนกระทั่งหล่นกระแทกพื้นอย่างแรงต่อหน้าฝูงชนที่ตะลึง

ร่างกายของเขากระตุกครู่หนึ่งก่อนที่จะกระอักเลือดออกมา เขาตายในทันที

หลังจากกายหยาบสิ้นไป เสี้ยววิญญาณของเขาพยายามที่จะหนีออกจากพื้นที่เรือเหาะ

เฉินผิงสะบัดนิ้ว เพลิงปีศาจอันน่าสยดสยองปะทุขึ้น กักขังเสี้ยววิญญาณไว้ในเงื้อมมืออันไร้ปราณีของมัน

เสียงคร่ำครวญหนาวเหน็บดังก้องไปในอากาศขณะที่เปลวไฟกลืนกินเสี้ยววิญญาณ ไม่เหลืออะไรอยู่เลยนอกจากขี้เถ้าคุกรุ่น

ชะตาพลิกผันอย่างโหดร้าย ไม่เพียงแต่ร่างมนุษย์ของเขาจะตายเท่านั้น แม้แต่วิญญาณของเขายังถูกไฟนรกอันไร้ที่สิ้นสุดกลืนกิน ไม่อาจแก้ตัวหรือฟื้นกลับมาได้อีก

ขณะที่ภาพน่าสะพรึงกลัวปรากฏต่อหน้าพวกเขา ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ บนเรือเหาะก็ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ความเหลือเชื่อของพวกเขาปรากฏชัดท่ามกลางความเงียบงันในอากาศ

นี่มันบ้าชัดๆ!

รอบตัวเขาคือกลุ่มผู้ใช้วิชามารราวสิบคนที่ดูดุร้าย พวกเขาพร้อมที่จะโจมตี

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรวัยหนุ่มบนเรือเหาะสั่นสะท้านโดยพลันขณะรู้สึกถึงกลิ่นอายอันชั่วร้ายที่ออกมาจากคนเหล่านั้น พวกเขาเริ่มต้นการเดินทางครั้งนี้ด้วยความหวังว่าจะได้เที่ยวชมตำหนักก่วงหาน แต่ตอนนี้กลับมาเจอเรื่องเสี่ยงตายระหว่างการเดินทาง

“สหาย ลองคิดดูสิ ถ้าเกิดการต่อสู้จริงๆ คุณอาจไม่ได้สิ่งที่ต้องการ” เสียงของซุนเจิ้นซีแฝงคำเตือน สายตาของเขาจ้องเขม็ง

แม้จะตกใจกับตัวตนที่แท้จริงของเฉินผิง แต่ซุนเจิ้นซีก็ไม่คิดที่จะทรยศเขา

เฉินผิงหาอุปกรณ์สื่อสารอันล้ำค่ามาให้เขา และที่สำคัญกว่านั้นคือได้ช่วยชีวิตลูกสาวของเซี่ยซิ่งเซีย

แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นเพียงผู้โดยสารธรรมดา แต่ซุนเจิ้นซีก็ไม่ยอมส่งตัวเขาให้

การทำเช่นนี้จะทำให้ชื่อเสียงของสำนักเซียนเฟิงด่างพร้อย แบบนั้นเราจะทำธุรกิจต่อไปในอนาคตได้ยังไง?

“คุณนั่นแหละที่อยากให้เกิดการต่อสู้ ฉันขอแค่ให้คุณส่งตัวเฉินผิงมา แล้วทำไมถึงไม่ทำตาม? คุณไม่อยากได้ค่าหัวหรอกเหรอ?” ชายตาเดียวถาม