“ฮ่าๆ! อย่าให้ภรรยาของคุณได้ยินว่าคุณพูดแบบนี้ล่ะ คุณซิง ไม่อย่างนั้นคุณซวยแน่” ซุนเจิ้นซี หัวเราะอย่างเบิกบาน
“ผมแค่พูดเล่น คุณคงจะไม่แฉผมใช่ไหม คุณซุน?” ซิงเฉียนถามพร้อมกับหัวเราะ
“ไม่รู้สิ ถ้าอยากให้ผมเงียบคงต้องมีค่าปิดปากสักหน่อย” ซุนเจิ้นซีพูดหยอกซิงเฉียน
เมื่อเห็นซุนเจิ้นซีกำลังคุยกับซิงเฉียนอย่างสำราญใจ เฉินผิงก็ไม่อยากเสียเวลาอีก เขาจึงถามซุนเจิ้นซีว่า “คุณซุน ในเมื่อผมมาถึงแล้ว ผมก็จะไม่รบกวนคุณอีก คุณช่วยบอกได้ไหมว่าจุดรับรองของ ตำหนักก่วงหานอยู่ที่ไหน? ผมมีเรื่องบางอย่างต้องถาม”
“คุณซุน นี่ใครเหรอครับ?” ซิงเฉียนกวาดตามองเฉินผิง
ซุนเจิ้นซีรีบแนะนำเฉินผิงโดยพูดว่า “โอ้ นี่คุณเฉิน เขาเป็นคนที่รักษาอาการป่วยของลูกสาวคุณเซี่ยได้สำเร็จ”
ซุนเจิ้นซียกเรื่องลูกสาวของเซี่ยซิ่งเซียขึ้นมาพูดเพราะซิงเฉียนมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเซี่ยซิ่งเซีย
ซิงเฉียนในวัยหนุ่มสามารถทำหน้าที่เป็นผู้นำสำนักย่อยในเมืองหนานจิงได้ตั้งแต่อายุยังน้อย เรื่องนั้นต้องขอบคุณคำแนะนำของ เซี่ยซิ่งเซีย
แม้ว่าเมืองหนานจิงในตอนนั้นจะร้างผู้คน แต่เขาก็ยังดำรงตำแหน่งผู้นำสำนักย่อย สำหรับชายหนุ่มแล้วนี่คือโอกาสครั้งใหญ่
เมื่อตำหนักก่วงหานปรากฎ จึงทำให้เมืองหนานจิงรุ่งเรืองขึ้นกว่าเดิม ด้วยเหตุนี้ความมั่งคั่งของ ซิงเฉียนและสถานะของสำนักเซียนเฟิงจึงสูงขึ้นจนจุดที่เขาสามารถพูดหยอกล้อกับซุนเจิ้นซีได้
“อะไรนะ? ลูกสาวของคุณเซี่ยหายจากอาการป่วยแล้ว?” ซิงเฉียนรู้สึกประหลาดใจ
ซุนเจิ้นซีพยักหน้า “ใช่ คุณเฉินเป็นคนรักษาเธอ เพื่อเป็นการทดแทนคุณ เซี่ยซิ่งเซียถึงกับมอบเหรียญตราให้คุณเฉิน”
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนเจิ้นซี สายตาของซิงเฉียนที่มองเฉินผิงก็ดูเลื่อมใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“คุณเฉิน ผมชื่อซิงเฉียน เป็นคนดูแลสำนักย่อยของสำนักเซียนเฟิง หากคุณต้องการอะไรระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ” ซิงเฉียนกล่าวอย่างสุภาพนอบน้อม
“ขอบคุณมากคุณซิง ตอนนี้ที่ผมอยากทำคือลงชื่อที่อาคารรับรองของตำหนักก่วงหาน คุณรู้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...