หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3719

เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มเย็นชา “คุณโกงเงินผม”

“ก็ใช่ แล้วยังไงล่ะ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ เงินทองมันก็แค่ของนอกกาย อย่าประมาท ไม่เช่นนั้นคุณอาจจบชีวิตเพราะเงิน! ถ้าคุณตาย-”

ก่อนที่เสินจี้จื่อจะพูดจบ เขาก็ตระหนักว่าเฉินผิงหายตัวไปแล้ว

ทันใดนั้น ร่างดำมืดก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าเขา เสินจี้จื่อรู้สึกว่าลมหายใจของเขาติดขัด และพยายามดิ้นรนตะเกียกตะกาย

ก่อนจะทันได้รู้ตัว เฉินผิงก็มาอยู่ตรงหน้าเสินจี้จื่อและคว้าคอของอีกฝ่ายเอาไว้แล้ว

ดวงตาของเสินจี้จื่อเบิกกว้าง สีหน้าของเขาดูเหลือเชื่ออย่างยิ่ง

แม้จะเป็นผู้ทุกข์ยากระดับห้า แต่เขาก็โต้ตอบไม่ทันก่อนที่จะถูกเฉินผิงซึ่งเป็นเพียงผู้ทุกข์ยาก ระดับสามจับตัวไว้

“ไม่เคยมีใครกล้าโกงเงินผม...” สายตาของเฉินผิงเย็นชา ในขณะที่มือของเขาปล่อยคลื่นรัศมีออกมาไม่หยุด

เสินจี้จื่อถูกรัศมีรุนแรงกดทับ ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกได้ว่าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาค่อยๆ ถูกดึงออกไปทีละน้อย

เสินจี้จื่อตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก และตระหนักว่าเขากำลังเผชิญกับยอดฝีมือ

คนที่ใช้เหรียญวิญญาณสีม่วงไปหลายสิบเหรียญจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรธรรมดาได้ยังไง? บัดซบ! เสินจี้จื่อนึกเสียใจขึ้นมา และเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากของเขาไม่หยุด

“ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่ได้หลอกคุณนะ ฉันรู้ทางไปตำหนักก่วงหานจริงๆ และเป็นทางปลอดภัยแน่นอน ฉันพาคุณไปที่ตำหนักก่วงหานได้และจะคืนเงินทั้งหมดให้ ฉันขอร้อง โปรดเมตตาและไว้ชีวิตฉันด้วย” เสินจี้จื่ออ้อนวอน “ฉันมีพ่อแม่แก่หง่อมที่อายุหลายร้อยปีกับลูกหลานอายุสิบกว่าขวบ ทุกคนล้วนหวังพึ่งฉัน ... “

ขณะที่เสินจี้จื่อพูด น้ำตาของเขาก็เริ่มไหลออกมา

เฉินผิงไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขาอยู่แล้ว ถึงยังไงมันก็ไม่คุ้มกับเหรียญวิญญาณสีม่วงเพียงหยิบมือ

“คุณรู้จักทางไปตำหนักก่วงหานจริงเหรอ?” เฉินผิงถาม

เนื่องจากเขาไม่สามารถลงชื่อได้ เฉินผิงจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหาทางไปตำหนักก่วงหานเอาเอง ถ้ามีใครพาเขาไปได้ก็คงจะดีมาก

“ฉันรู้จริงๆ! ถ้าโกหกขอให้สวรรค์ส่งฟ้าผ่าลงมาเลย ขอให้ฉันโดนฟ้าผ่าตาย และกักขังวิญญาณฉันไว้อย่าให้ได้ผุดได้เกิด”

เฉินผิงรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง ตำหนักก่วงหานตั้งอยู่บนภูเขา แต่เสินจี้จื่อไม่ได้พาฉันขึ้นไป!

เสินจี้จื่อมองเห็นความสับสนในดวงตาของเฉินผิง เขาจึงชี้แจงว่า “คุณเฉิน ฉันรู้จักทางลับที่พาไปสู่ตำหนักก่วงหาน แต่มันจะพาคุณไปถึงแค่ทางเข้าลานนอกตำหนักเท่านั้น ถ้าคุณต้องการเข้าไปข้างในก็ต้องหาทางเอาเอง ฉันไม่มีเส้นสายที่จะพาเข้าไปในลานด้านนอกด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงประมุขตำหนักก่วงหาน เรื่องพวกนั้นฉันกุขึ้นมา!”

เสินจี้จื่อพูดตามความจริง เพราะเขาตระหนักแล้วว่าเฉินผิงเก่งกาจแค่ไหน เขาไม่กล้าปิดบังอะไรจากเฉินผิง

“ไม่มีปัญหา พาผมไปที่ตำหนักก่วงหานก็พอ!” เฉินผิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ ฉันแค่ต้องตามหาตำหนักก่วงหาน หาทางไปพบหัวหน้าตำหนักและเอาศิลาเทียนโหมวมา หลังจากนั้นก็เป็นอันเสร็จงาน!

เฉินผิงไม่ต้องการอยู่ที่ตำหนักก่วงหานและเขาก็ไม่อยากยุ่งกับมู่ขุยอีก ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อพิจารณาจากสถานะของเขา การอยู่กับที่นานเกินไปคงไม่ใช่เรื่องดี

หากตัวตนของเขาถูกเปิดเผย ปัญหาใหญ่จะตามมาแน่นอน

คำสั่งประหารชีวิตจากสมาพันธ์ผนึกมารทำให้ชีวิตเฉินผิงหาความสงบไม่ได้

เฉินผิงให้สัญญากับตัวเอง ขอสาบานเลยว่าฉันจะบดขยี้สมาพันธ์ผนึกมารในสักวัน!

ในขณะนั้น ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ การจะทำลายล้างสมาพันธ์ผนึกมารไม่ใช่เรื่องง่ายเลย