หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3720

เสินจี้จื่อพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเขากับเฉินผิงก็เดินทางต่อไปทางทิศใต้

ไม่นานหลังจากนั้น เสินจี้จื่อก็หยุดเดินแล้วสำรวจบริเวณโดยรอบ จากนั้นก็โบกมือ เกิดลมกระโชกแรงพัดผ่าน ปัดหิมะที่สะสมอยู่บนพื้นออกไปจนหมด

หลังจากหิมะพัดออกไป ถ้ำแห่งหนึ่งก็ปรากฎออกมา อย่างไรก็ตาม ถ้ำแห่งนี้ค่อนข้างเล็ก จึงต้องก้มหัวลงถึงจะเข้าไปได้

เสินจี้จื่อโบกมือไปทางถ้ำแล้วพูดว่า “เมื่อคุณเข้าไปในถ้ำนี้ มันจะพาไปสู่ลานด้านนอกของตำหนัก ก่วงหานโดยตรง ถ้ำนี้อยู่ลับตาคนและไม่ค่อยมีใครรู้จักจึงมีความปลอดภัยสูง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันใช้ถ้ำนี้หาเงิน...”

เฉินผิงมองถ้ำแล้วแค่นหัวเราะ “คุณคงฆ่าคนในถ้ำนี้ไปหลายคน ใช่ไหม?”

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงคลื่นรัศมีแห่งความตายที่แผ่ออกมาจากภายในถ้ำอย่างชัดเจน

เสินจี้จื่อผงะและชี้แจงอย่างรวดเร็ว “โปรดอย่าเข้าใจผิด แม้ว่าฉันจะเคยฆ่าคนในถ้ำนี้มาก่อน แต่ฉันก็ไม่กล้าคิดร้ายกับคุณหรอก”

“ต่อให้คิดจะฆ่าผม คุณก็คงทำไม่ได้อยู่ดี!” เฉินผิงยิ้มอย่างใจเย็น จากนั้นก็หายเข้าไปในถ้ำ

เสินจี้จื่อชะงักอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินตามเข้าไปข้างใน

ถ้ำถูกปกคลุมไปด้วยความมืด และเฉินผิงลืมไปว่าเขาเดินมานานแค่ไหนแล้ว ทันใดนั้นก็มีแสงปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

เมื่อเฉินผิงออกมาจากถ้ำ เขาพบว่าตัวเองกำลังเผชิญกับภาพที่ปกคลุมไปด้วยหมอก ภายในหมอกควันมีตำหนักตั้งตระหง่าน

“ตอนนี้เราอยู่ที่ตำหนักก่วงหานชั้นนอกแล้ว ฉันพาคุณมาได้ไกลสุดเท่านี้ ถ้าคุณต้องการเข้าไปในตำหนักก่วงหาน คุณจะต้องหาทางเอาเอง” เสินจี้จื่อกล่าวด้วยความระมัดระวัง

“เอาล่ะ นี่ก็ไกลพอแล้ว ที่เหลือคุณไม่ต้องห่วง!” เฉินผิงพยักหน้าและเดินไปยังลานด้านนอกตำหนักก่วงหาน

เฉินผิงสังเกตลานด้านนอกจากระยะไกล มีผู้บำเพ็ญเพียรหญิงสองสามคนคอยคุ้มกัน แต่ละคนมีรูปร่างผอมเพรียวและสง่างาม ความงามของพวกเธอสะกดทุกสายตาที่เหลือบไปเห็น

ด้านนอกทางเข้าลานนอกตำหนักก่วงหาน มีผู้บำเพ็ญเพียรชายสองสามคนที่ดูเหมือนจะพูดคุยอยู่กับผู้บำเพ็ญเพียรหญิงหลายคน

หลานอิ๋งอิ๋งพยักหน้าเบาๆ และหันไปมองผู้บำเพ็ญเพียรสองสามคนที่แต่งกายด้วยชุดขาดๆ ที่ยืนอยู่นอกประตู เธอขมวดคิ้วขณะที่พูดว่า “ทำไมวันนี้ถึงมีคนจำนวนมากมาที่ตำหนักก่วงหานทั้งที่ไม่ได้รับเชิญ? ไม่เคยเรียนรู้อะไรเลย!”

หลังจากพูดจบ หลานอิ๋งอิ๋งก็สั่งผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่เธอพามาด้วยให้เข้าไปในลานด้านนอก จากนั้นเธอก็หันไปหาผู้บำเพ็ญเพียรในชุดโทรมๆ แล้วพูดว่า “พวกคุณเดินทางมาที่ตำหนักก่วงหาน ด้วยตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่เราจะให้พวกคุณเข้าไป กลับไปเถอะ…”

“เราอุตส่าห์ลำบากลำบนตามหาที่นี่และเสียคนไปมากระหว่างเดินทาง ให้เราเข้าไปด้วยเถอะ”

“ใช่ ถ้าให้เรากลับไปแบบนี้ เราคงไปไม่ถึงครึ่งทางแน่ ให้เราเข้าไปเถอะ”

“เราแค่ตามหาคู่ครองเท่านั้น เราเต็มใจที่จะทุ่มเทเพื่อประโยชน์ของตำหนักก่วงหาน!”

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนอ้อนวอนหลานอิ๋งอิ๋งอย่างสิ้นหวัง บางคนถึงกับคุกเข่าลง

หลานอิ๋งอิ๋งจ้องมองผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ เธอถอนหายใจยาวก่อนจะพูดว่า “ตำหนักก่วงหานมีกฎเกณฑ์ของมันเอง ถ้าเราปล่อยให้พวกคุณทุกคนเข้ามาก็ไม่ต้องมีกฎกันพอดี แบบนั้นใครๆ ก็คงสามารถเข้ามาในตำหนักก่วงหานได้ตามใจ”