หลานอิ๋งอิ๋งชี้ไปที่หมอกสีขาวหนาทึบที่ลอยอยู่ข้างห้องโถงใหญ่และพูดว่า “ถ้าพวกคุณอยากเข้าไปในตำหนักก่วงหานจริงๆ ก็ลองเข้าจากด้านข้างของห้องโถงใหญ่ดู ตรงนั้นมีวงแหวนลวงตาอยู่ ตราบใดที่คุณสามารถผ่านมาได้ ตำหนักก่วงหานก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม”
ผู้บำเพ็ญเพียรสองสามคนมองไปที่หมอกสีขาว ใบหน้าของพวกเขาเผยความหวาดหวั่น ดูเหมือนพวกเขาจะตระหนักดีถึงพลังของวงแหวนลวงตา
“ถ้าไม่มีความกล้าพอก็ไปเถอะ คุณเข้ามาไม่ได้หรอก”
จากนั้นหลานอิ๋งอิ๋งก็หันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่
ผู้บำเพ็ญเพียรที่เหลือจ้องมองกันด้วยสายตาว่างเปล่า
เฉินผิงที่อยู่ไม่ไกลได้ยินคำพูดของหลานอิ๋งอิ๋งและเห็นหมอกที่อีกด้าน เขารู้สึกดีใจขึ้นมาทันที
เขากังวลว่าจะเข้าไปยังไงดี แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว
เฉินผิงมุ่งหน้าเข้าสู่หมอกโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตาม จู่ๆ เสินจี้จื่อก็ตามเขามาแล้วคว้าตัวเฉินผิงไว้และรีบพูดว่า “อย่าเข้าไปนะ วงแหวนลวงตานี้ไม่ใช่ของธรรมดา คุณเข้าไปไม่ได้หรอก เท่าที่ฉันเข้าใจ ไม่มีใครสามารถผ่านวงแหวนลวงตานั้นแล้วเข้าสู่ตำหนักก่วงหานได้ หลายคนตายในนั้น วงแหวนลวงตาประกอบด้วยวงแหวนอาคมที่ซับซ้อนหลายอัน บางคนถึงกับติดอยู่ในนั้นทั้งชีวิต ฉันไม่แนะนำให้ลองฝ่าเข้าไป! นี่ฉันไม่ได้พยายามขู่คุณนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณจ่ายเงินก้อนโต ฉันก็คงไม่บอกหรอก คุณไม่เห็นเหรอ? ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นยังไม่กล้าเข้าไปเลย”
เสินจี้จื่อเกลี้ยกล่อมเฉินผิง อ้อนวอนไม่ให้เขาเข้าไปในวงแหวนลวงตา
เฉินผิงเหลือบมองเสินจี้จื่อ รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเขา “ผมพอจะมีความรู้เรื่องการสร้างอาคม ถึงจะผ่านไปไม่ได้ แต่การออกมาไม่ใช่ปัญหา…”
เมื่อเห็นความตั้งใจของเฉินผิงที่จะเข้าไป เสินจี้จื่อจึงปล่อยเขาไป “ถือว่าฉันเตือนคุณแล้วนะ อย่าโทษกันล่ะถ้าคุณติดอยู่ในนั้น”
เฉินผิงพยักหน้าและเดินตรงไปยังใจกลางวงแหวนลวงตา
ผู้บำเพ็ญเพียรที่ทางเข้าต่างผงะเมื่อเห็นเฉินผิงเดินเข้าหาวงแหวนลวงตา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรหญิงจำนวนหนึ่งของตำหนักก่วงหานที่ทางเข้ายังตกตะลึงขณะมองไปที่เฉินผิง
“ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่รู้ว่าวงแหวนลวงตานั้นน่ากลัวแค่ไหน ถึงได้กล้าที่จะลองเข้าไป”
“นี่ก็พักใหญ่แล้วที่ไม่มีใครเข้าไปในวงแหวนลวงตา ในที่สุดวันนี้ก็มีเรื่องสนุกให้ดู”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...