หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3732

“ช่างโง่เขลาบ้าบิ่นนัก...”

ผู้อาวุโสมู่เหลือบมองเฉินผิงที่ตอนนี้กลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งแล้วแค่นเสียงเย็นชาออกมา

ในขณะเดียวกัน คนอื่นๆ ต่างมองเฉินผิงแล้วถอนหายใจ

“ใครจะไปคิดว่าระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสามจะสามารถปลดปล่อยพลังเช่นนั้นออกมาได้? ช่างน่าเสียดายที่เขากลับไม่สำเหนียกตนเองจึงทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้”

“ผู้อาวุโสมู่อยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุดอันเลื่องชื่อ ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสามกล้าดียังไงถึงได้มาต่อกรกับนาง?”

“ลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ เขาหลงคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานที่สุดในปฐพี แต่กลับไม่คาดคิดว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าและเหนือคนก็ยังมียอดคนอยู่”

ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลายต่างชื่นชมในความกล้าของเฉินผิงยิ่งนัก แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับความบ้าบิ่นของเขา

ใช้พลังของระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสามมาต่อกรกับระดับผู้ทุกข์ยากงั้นรึ? เช่นนี้ไม่เท่ากัยว่ากำลังรนหาที่ตายอยู่หรือไงกัน?

แม้แต่หลานอิ๋งอิ๋งก็มองเฉินผิงที่ราวกับกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

นางไม่เข้าใจว่าเฉินผิงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ หรือว่าเขาจะไม่หวั่นเกรงความตายจริงๆ งั้นเหรอ?

ขณะที่ทุกคนกำลังยุ่งง่วนอยู่กับการซุบซิบเรื่องของเฉินผิง ก็ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเปลวเพลิงวูบหนึ่งที่ลุกโชนขึ้นตรงหน้าอกของเขาอย่างไม่คาดคิด

นี่คือจุติเพลิงของเฉินผิงที่ลุกโชนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอยู่ภายในร่างของเขา

จุติดาราที่เปล่งประกายสว่างไสว ปลดปล่อยพลังจุติเกือบทั้งหมดออกมา

เปลวเพลิงค่อยๆ ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นน้ำแข็งที่โอบล้อมเฉินผิงเอาไว้ก็เริ่มที่จะค่อยๆ ละลาย

เพลิงอัคคีที่แผดเผาน้ำแข็งเย็นยะเยือกแผ่ไอน้ำระลอกหนึ่งที่เต็มไปทั่วทั้งอากาศขึ้นมาทันที

เงาร่างของเฉินผิงเองก็เริ่มที่จะปรากฏขึ้นมาลางๆ ภายใต้ไอน้ำ

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะรอดชีวิตภายใต้ผนึกน้ำแข็งของผู้อาวุโสมู่ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่ใช้เพลิงปีศาจละลายน้ำแข็งเลย

ผู้อาวุโสมู่เองก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นนางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “มิน่าเล่ามันถึงได้โอหังขนาดนั้น ที่แท้มันก็รู้เคล็ดวิชาธาตุไฟนี่เอง อย่าคิดว่าเปลวเพลิงเล็กจ้อยของแกจะสามารถละลายน้ำแข็งของข้าได้ ข้าจะสำแดงพลังที่แท้จริงให้เจ้าได้เห็นก็แล้วกัน”

ผู้อาวุโสมู่ยังคงไม่รีบร้อนหรือหมดความอดทน เพียงแค่กำหมัดเล็กน้อย ปราณเย็นกลางอากาศก็พุ่งตรงเข้ามาหานาง

จ้าวมารสีชาดคิดจะสละตนเองเพื่อแลกเปลี่ยนกับความปลอดภัยของเฉินผิง

อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพียงแค่เสี้ยววิญญาณ เมื่อแยกจากร่างต้นแล้วพลังของเขาก็จะลดฮวบ ขืนถูกโจมตีเข้าล่ะก็คงได้สูญสลายเป็นแน่

“ผู้อาวุโส ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของท่าน แต่พวกเราอย่าได้ยอมแพ้จนกว่าจะถึงที่สุด ใครจะรู้เล่าอาจจะมีโอกาสพลิกฟื้นก็ได้นะ” เฉินผิงกล่าวขึ้น

เฉินผิงพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมจ้าวมารสีชาด แต่ตัวเขาเองกลับพร้อมที่จะตายแล้ว

“หยุดนะ!”

ขณะที่ผู้อาวุโสมู่กำลังจะซัดฝ่ามือใส่เฉินผิง ก็มีเสียงร้องตะโกนอันไพเราะเสนาะโสตดังขึ้น

ผู้อาวุโสมู่หยุดมือลงและคนทั้งคนก็ตกอยู่ในสภาพมึนงง นางสังเกตได้ว่าทั้งตำหนักก่วงหาน ทั้งชั้นในและชั้นนอกกลับหนาวเหน็บยากจะทานทน

ภายในระยะหลายสิบไมล์ มีเกล็ดหิมะกำลังร่วงหล่น สายลมรุนแรงราวกับเสียงภูตผีครวญคร่ำและสุนัขป่าเห่าหอน

ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บที่แล่นผ่านร่างกายของตนเอง อันเป็นการบีบบังคับให้พวกนางต้องถอยห่างออกไปโดยไม่สมัครใจ