หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3733

ท่ามกลางพายุหิมะที่กำลังหมุนวน สตรีสวมอาภรณ์ขาวพิสุทธิ์ราวกับเทพธิดาที่เหาะเหินออกมาจากโถงหลัก

กลิ่นอายเย็นชารอบตัวพลันโอบล้อมสตรีผู้นั้นเอาไว้ แม้แต่กลิ่นอายเย็นชาที่ผู้อาวุโสมู่ควบคุมไว้ก็ถูกดึงดูดเข้าหานางอย่างรวดเร็ว

“คำนับเจ้าตำหนัก...”

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ หลานอิ๋งอิ๋งก็คุกเข่าลงเป็นคนแรก หลังจากนั้นไม่นาน ศิษย์จากตำหนักก่วงหานก็ปฏิบัติตาม พวกนางทุกคนต่างคุกเข่าลงพร้อมกัน

“นี่คือเจ้าตำหนักก่วงหานงั้นรึ? ช่างชวนให้ตื่นตะลึงจริงๆ!”

“วันนี้นับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริงๆ ข้าได้เห็นเจ้าตำหนักก่วงหานแล้ว!”

“ช่างเป็นพลังที่น่าพรั่นพรึง! ข้าพนันได้เลยว่าเจ้าตำหนักก่วงหานบรรลุถึงระดับมหายานแล้วกระมัง?”

ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลายต่างจ้องมองสตรีที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยความตกตะลึง

เจ้าตำหนักก่วงหานสะบัดแขนเสื้อเล็กน้อย ทันใดนั้นพายุหิมะก็ตลบม้วนกลับไปพลางคำรามลั่นราวกับคลื่นยักษ์ เกล็ดหิมะที่กำลังล่องลอยหายวับไปในชั่วพริบตา

เจ้าตำหนักก่วงหานมองผู้อาวุโสมู่ด้วยสีหน้าเย็นชาพลางถามว่า “ผู้อาวุโสมู่ ท่านกระทำตามอำเภอใจในตำหนักก่วงหาน ท่านรู้หรือไม่ว่ากำลังแหกกฏของพวกเราอยู่? ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ใครจะกล้ามาเยือนตำหนักก่วงหานอีก?”

ผู้อาวุโสมู่มีสีหน้าไม่พอใจ การที่นางไม่คุกเข่าต่อหน้าเจ้าตำหนักก่วงหาน แสดงให้เห็นว่านางไม่ได้เคารพนับถือเจ้าตำหนักเลย

“เจ้าตำหนัก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของข้าผู้นี้สังหารหลานชายของข้า ถ้าวันนี้ข้าไม่ได้สังหารมัน ข้าจะมีหน้าไปพบหลานชายตัวเองได้ยังไงกัน?” ผู้อาวุโสมู่กัดฟันพูด

เจ้าตำหนักเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า “ผู้อาวุโสมู่ ถ้าเขาสังหารหลานชายของท่าน ก็ขึ้นอยู่กับตระกูลมู่จะเรียกร้องคววามเป็นธรรม ถึงแม้ว่าท่านก็เป็นคนตระกูลมู่ ทว่ายามนี้ท่านเป็นผู้อาวุโสแห่งตำหนักก่วงหาน ดังนั้นท่านก็ต้องปฏิบัติตามกฎ”

ผู้อาวุโสมู่หรี่ตาเล็กน้อย “แล้วถ้าข้าจะสังหารมันให้ได้เล่า?”

ผู้อาวุโสมู่ที่อยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุดกลับยั่วยุเจ้าตำหนักที่อยู่ในระดับมหายานต่อหน้าผู้คน

สถานการณ์เช่นนี้พลันทำให้หลายคนรู้สึกสับสนถึงขีดสุด

ผู้อาวุโสกำลังประจันหน้ากับเจ้าตำหนักงั้นเหรอ? นางเสียสติไปแล้วหรือไงกัน?

เฉินผิงเองก็ตกตะลึงสุดขีดเช่นกัน พลางจ้องมองเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าของตนเองด้วยสายตาตกตะลึง

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เฉินผิงกลับไม่ได้จากไป หลานอิ๋งอิ๋งจึงขมวดคิ้วพลางถามว่า “ไฉนเจ้ายังไม่จากไปอีก? เจ้าจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไรกัน?”

“ข้ามาที่นี่เพื่อพบเจ้าตำหนัก ไม่ได้มาตามหาผู้บำเพ็ญสตรี แน่นอนว่าข้าย่อมไม่จากไปอยู่แล้ว” เฉินผิงตอบ

“อย่าให้มันมากเกินไปนักนะ เจ้าตำหนักของพวกเรา นาง—”

“อิ๋งอิ๋ง ให้เขาอยู่ต่อแล้วพาคนอื่นไปเสีย” เจ้าตำหนักเอ่ยตัดบทนาง

เมื่อได้ยินเช่นนี้เข้า หลานอิ๋งอิ๋งก็รู้สึกตกตะลึง นางรู้ว่าเจ้าตำหนักไม่ชมชอบบุรุษ ยิ่งไปกว่านั้น กฎภายในตำหนักก็ห้ามไม่ให้ศิษย์คนใดตามหาคู่บำเพ็ญพรตเป็นอันขาด

เจ้าตำหนักจัดว่าเป็นตัวอย่างอันสมบูรณ์แบบ เพราะนางจะไม่ใกล้ชิดกับผู้บำเพ็ญเพียรบุรุษคนใดเลย

แต่คราวนี้เจ้าตำหนักกลับเชิญให้เฉินผิงอยู่ต่อ ซึ่งทำให้หลานอิ๋งอิ๋งรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก

แต่ถึงกระนั้น หลานอิ๋งอิ๋งก็ไม่กล้าถามอะไรให้มากความ นางจึงได้แต่จากไปพร้อมผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรทั้งหลาย