หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3735

ช่างน่าแปลกที่เจ้าตำหนักไม่ให้เฉินผิงร่วมเดินทางไปแดนขั้วโลกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น นางยังรู้ว่าเฉินผิงมาถึงที่นี่ก็เพื่อเอาศิลาเทียนโหมว

“ทำไมล่ะ? เจ้าตำหนัก จุดประสงค์ที่ท่านทดสอบผู้คนตั้งมากมายขนาดนั้นก็เพื่อเตรียมเดินทางไปแดนขั้วโลกไม่ใช่เหรอ? ผมเชื่อว่าตัวเองสามารถช่วยได้” เฉินผิงไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้เจ้าตำหนักไม่อยากให้เขาไปด้วย

“คุณเฉิน ท่านอาจจะไม่ทราบเรื่องนี้ แต่การเดินทางไปแดนขั้วโลกเต็มไปด้วยอันตราย จริงอยู่ที่สุสานเทพเจ้าเต็มไปด้วยโอกาสและทรัพยากรที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ก็เป็นสถานที่อันตราย ผู้ที่เดินทางอาจจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตกลับมาอีกเลยก็ได้ การเดินทางไปแดนขั้วโลกครั้งนี้ถือว่าเป็นแค่การสำรวจเท่านั้นและยังอันตรายสุดๆ ไปเลยอีกต่างหาก ดังนั้นท่านอย่าไปเลยนะ” เจ้าตำหนักอธิบายให้ฟัง

ที่แท้การที่เจ้าตำหนักห้ามไม่ให้เฉินผิงไปก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าก็ควรจะแบ่งเบาภาระแทนเจ้าตำหนัก ถ้าพวกเราพบเจอสถานที่แห่งนี้ บางทีวันข้างหน้าท่านก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องทรัพยากรอีก” เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว เฉินผิงกลับยิ่งแน่วแน่ในความคิดของตนเองมากขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อเจ้าตำหนักเอาใจใส่ฉันไปเสียทุกเรื่อง ฉันก็ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการตอบแทน ตอนนี้ตำหนักก่วงหานขาดแคลนทรัพยากรอย่างถึงที่สุด หากไร้ซึ่งทรัพยากรก็คงยากที่สำนักจะรุ่งเรืองเฟื่องฟูได้ นี่เป็นโอกาสอันดีเยี่ยมที่ฉันจะได้สำรวจแดนขั้วโลกเสียเลย ถ้าฉันพบแหล่งทรัพยากรสักแห่ง ก็น่าจะช่วยเหลือตำหนักก่วงหานได้มากทีเดียว!

เมื่อเห็นท่าทีไม่สะทกสะท้านของเฉินผิง เจ้าตำหนักก็ถึงกับพูดไม่ออก สุดท้ายนางจึงได้แต่พยักหน้าด้วยความรู้สึกจนใจ

เจ้าตำหนักถอนหายใจพลางกล่าวว่า “วันหน้าตำหนักก่วงหานจะแผ่ขยายออกไปได้หรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับการเดินทางไปแดนขั้วโลกในคราวนี้แล้ว หลังจากเป็นศัตรูกับตระกูลมู่ ข้าเกรงว่าพววกเขาคงไม่แบ่งเพลิงปีศาจของตนเองเพื่อฝึกบำเพ็ญคู่กับเหล่าศิษย์ของตำหนักก่วงหานอีกต่อไปแล้ว”

“เจ้าตำหนัก ข้ายินดีบำเพ็ญคู่กับเหล่าศิษย์ของตำหนักก่วงหานเพื่อช่วยเพิ่มทวีพลังให้พวกนางอย่างรวดเร็ว แม้ศิษย์เหล่านี้จะไม่งดงามเท่ากับสตรีของข้า ข้าก็พร้อมจะเสียสละเช่นนี้เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ท่านช่วยชีวิต แต่คืนหนึ่งข้ารับมือได้อย่างมากเพียงห้าคนเท่านั้น ถ้ามากเกินกว่านี้ข้าเกรงว่าร่างกายจะรับไม่ไหวเอาได้” เฉินผิงกล่าววกับเจ้าตำหนักด้วยท่าทีจนใจอยู่บ้าง

ตอนนี้เขาเริ่มเห็นตัวเองเป็นม้าพ่อพันธุ์ ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลจี้ ก็เคยได้รับการปฏิบัติราวม้าพ่อพันธุ์มาหนหนึ่งแล้ว แต่ยามนั้นก็ไม่เลวนัก เพราะมีแต่สองพี่น้องตระกูลจี้เท่านั้น คราวนี้ศิษย์ของตำหนักก่วงหานน่าจะมีอยู่หลายสิบคน ฉันไม่แน่ใจว่าจะรับมือได้หมด!

“ไม่มีปัญหา แต่ท่านบอกว่าตำหนักก่วงหานไม่มีสตรีนางใดงดงามเท่ากับสตรีของตนเอง แสดงว่าท่านเคยเห็นศิษย์ทุกคนที่นี่แล้วงั้นเหรอ?” เจ้าตำหนักเอ่ยถามขึ้นมา

เมื่อเฉินผิงนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในอาคมลวงตา เขาก็รู้สึกไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงจ้องมองมาที่เจ้าตำหนักพลางกล่าวว่า “เปล่าหรอก แต่ถ้าเหล่าศิษย์ของตำหนักก่วงหานงดงามยิ่งกว่าสตรีของข้าล่ะก็ ท่านคงไม่ใช้ภาพสตรีของข้าในอาคมลวงตาแห่งนั้นเพื่อล่อลวงจิตใจคนที่เข้าไปหรอก ท่านรู้หรือเปล่าวว่าสิ่งนี้ทำร้ายข้ามากเพียงใด? ต่อให้ข้าจะรู้ว่าล้วนเป็นภาพมายา แต่กลับสลัดความรู้สึกที่โดนสวมหมวกเขียวออกไปไม่ได้เลย”

“ฮ่าฮ่า! ข้าลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิทเลย ตอนที่วางอาคมลวงตา ข้าไม่เคยเห็นสาวงามจนแทบหยุดหายใจมากมายขนาดนั้นมาก่อนเลย ลำพังสตรีรอบตัวท่านก็งดงามราวกับเทพธิดา ดังนั้นข้าก็เลยเอารูปลักษณ์ของพวกนางมาใช้ อาคมลวงตาสลายไปแล้ว เมื่อข้าวางอาคมอีกครั้งจะไม่เอาใบหน้าของพวกนางมาใช้อีก” เจ้าตำหนักหัวเราะลั่น

“เจ้าตำหนัก อย่ามัวแต่เสียเวลาอยู่อีกเลย ท่านควรจะเรียกเหล่าศิษย์ของตนเองแล้วคืนนี้ก็มาเริ่มกันที่ห้าคนก่อน ถ้าหากข้ารับไหวล่ะก็ คืนพรุ่งนี้พวกเราจะได้เพิ่มเข้าไปอีกสักสองสามคน” เฉินผิงบอกเจ้าตำหนัก