หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3736

“ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่?” เจ้าตำหนักถามด้วยท่าทีสับสนอยู่บ้าง

“ข้ากำลังจะบำเพ็ญคู่กับพวกนางเพื่อช่วยเพิ่มทวีพลังให้พวกนางไม่ใช่หรือไงกัน? ถ้าพวกเราไม่ทำเรื่องเช่นนั้นยามค่ำคืน แล้วจะทำเมื่อไหร่กันเล่า? ขืนทำเรื่องแบบนั้นตอนกลางวันแสกๆ ล่ะก็คงจะกระอักกระอ่วนแย่เลย” ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็พบว่าตนเองหน้าแดงเล็กน้อย

เจ้าตำหนักตะลึงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะพลางกล่าวว่า “คุณเฉิน ท่านเพ้อฝันอะไรอยู่? การบำเพ็ญคู่ที่ข้าพูดถึงไม่ใช่การประสานหยินหยางที่คุณจะต้องร่วมสัมพันธ์กับพวกนาง มันเป็นเรื่องของการประสานเพลิงปีศาจของตนเองเข้ากับปราณเย็นของศิษย์ข้า เช่นนี้ปราณเย็นก็จะมีภูมิต้านทานต่อเพลิงอัคคีมากขึ้น คุณเฉิน หรือว่าท่านคิดจะร่วมเตียงกับศิษย์ของข้าทุกคนเลยงั้นรึ? ท่านมีสตรีมากมายขนาดนั้นแล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือ?”

เจ้าตำหนักเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความขบขัน ทำให้เฉินผิงรู้สึกทั้งละอายใจและอับอายขายหน้าสุดขีด

เฉินผิงรีบอธิบายด้วยท่าทีตื่นตระหนกว่า “ข้าเข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิดไปเสียแล้ว”

เมื่อเห็นท่าทีกระอักกระอ่วนของเฉินผิง เจ้าตำหนักก็หัวเราะขึ้นมา “คุณเฉิน ข้าก็แค่ล้อท่านเล่น ถ้าท่านชอบศิษย์คนไหนของข้าก็แค่บอกให้ข้ารู้ ข้าจะให้นางไปค้างคืนกับท่านเอง แต่ท่านเพิ่งจะผ่านการต่อสู้อันแสนหนักหน่วงมา ลมปราณทั้งหลายในร่างกายของท่านยังไม่ฟื้นฟูกลับมาเต็มที่ ท่านคงต้องใช้เวลาพักผ่อนสักสองสามวันเสียก่อน แล้วค่อยเดินทางไปแดนขั้วโลกในอีกสามวันให้หลัง”

“ไม่จำเป็นหรอก เรื่องนั้นไม่จำเป็นเลย ผมแค่พักผ่อนสักหน่อยก็ใช้ได้แล้ว” เฉินผิงรีบโบกไม้โบกมือ

เขาเพิ่งจะหลุดพ้นจากพวกผู้หญิงมาได้สักพัก เขาย่อมไม่อยากจะเหนื่อยจนหมดเรี่ยวหมดแรงอีก

พักก่อนเฉินผิงต้องทำให้ไป๋เฉี่ยนพอใจอยู่บ่อยครั้งเพื่อช่วยเหลือตัวเองไว้ ซึ่งส่งผลทำให้เขาไม่ได้พักผ่อนอยู่ทุกคืน

หลังจากถูกเคี่ยวกรำเช่นนั้น ในที่สุดเขาก็ได้มีโอกาสพักผ่อนแล้ว เขายังจะตามหาผู้หญิงอีกทำไมกัน?

เจ้าตำหนักให้คนเตรียมห้องเอาไว้ให้เฉินผิงได้พักผ่อน

ขณะที่เฉินผิงเดินกลับไปที่ห้อง เจ้าตำหนักก็เดินผ่านโถงหลักแล้วมุ่งหน้ามาหลังสุดของตำหนักก่วงหาน

มีตำหนักขนาดปานกลางอยู่ตรงนั้น ทั้งยังมีแสงระยิบระยับอยู่ข้างใน

เมื่อเดินเข้ามา ก็มีศิษย์ของตำหนักก่วงหานทั้งสองคนยืนอยู่คนละด้าน เมื่อเห็นเจ้าตำหนักมาถึง พวกเขาก็รีบแสดงคำนับ

ดูเหมือนว่าทุกคนในอาณาจักรนิรันดร์จะเป็นเพียงแค่หมาก บางทีแล้วทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์ก็ไม่นับเป็นอะไรได้นอกเสียจากหมากของใครสักคน เจ้าตำหนักยืนอยู่ตรงหน้าป้ายวิญญาณด้วยท่าทีสับสนพร้อมสีหน้าตกตะลึง

ตอนนี้นางอยากให้วิญญาณของเหล่าบรรพจารย์หวนกลับคืนมาอย่างแท้จริง ถ้าหากเป็นเช่นนั้น นางก็จะผ่อนคลายสบายใจมากยิ่งขึ้น

การที่ต้องค้ำจุนตำหนักก่วงหานเพียงลำพัง ทำให้นางรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล

ค่ำคืนนั้นเจ้าตำหนักอยู่หน้าป้ายวิญญาตลอดทั้งคืน

ในขณะเดียวกัน ตระกูลมู่ที่อยู่ห่างออกไปนับพันหมี่ก็ได้ข่าวการสิ้นชีพอันน่าเวทนาของมู่ขุย

ถึงแม้ว่ามู่ขุยมักจะทำตัวมุทะลุ จนถึงกับใช้วิญญาณมารอเวจีมาเพิ่มพูนพลังของตนเองอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็เป็นถึงนายน้อยคนโตของตระกูลมู่