หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3770

“เธอนี่เอง เธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆ...”

เฉินผิงดึงปราณสัมผัสของเขากลับคืนมา สีหน้าของเขาตกใจอย่างยิ่ง

เขาไม่นึกว่าหลานอิ๋งอิ๋งจะหลบหนีจากอสูรหมอกหิมะได้สำเร็จ

“คุณเฉิน เป็นใครกัน?” ปิงลู่รีบถาม

“คนที่ดูแลอาคารรับรองของตำหนักก่วงหานในเมืองหนานจิง หลานอิ๋งอิ๋ง” เฉินผิงกล่าว

“หลานอิ๋งอิ๋ง! เธอยังมีชีวิตอยู่จริงเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ปิงลู่ก็ดูกระวนกระวายใจเล็กน้อย

“รีบไปกันเถอะ เราต้องหยุดเธอก่อนที่เธอจะเข้าสู่แดนขั้วโลก ดูจากสภาพในตอนนี้เธอจะตายแน่นอนถ้าเข้าไปในนั้น”

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปทันที

เขาใช้ท่าเท้าประกายไฟเคลื่อนย้ายไปไกลหลายกิโลเมตรในพริบตา

เมื่อเห็นดังนั้น ปิงลู่และคนอื่นๆ ก็รีบตามเขาไป

หลานอิ๋งอิ๋งรู้สึกว่ามีคนไล่ตามมาติดๆ ทำให้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันวิ่งให้เร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม คนที่ตามมากลับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไม่มีทางเลือก หลานอิ๋งอิ๋งจึงหันหลังกลับและฟาดฝ่ามือออกไปอย่างหมดหนทาง

ตุบ!

ละอองหิมะฟุ้งขึ้นสู่ท้องฟ้า แสดงให้เห็นว่าการโจมตีของเธอรุนแรงเพียงใด

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงปัดการโจมตีของเธอได้อย่างง่ายดาย

“แม่นางหลาน นี่ผมเอง” เฉินผิงรีบบอก

เมื่อจำเฉินผิงได้ หลานอิ๋งอิ๋งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าเฉินผิงมากับธิดาเทพแห่งตำหนักก่วงหาน

“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

หลานอิ๋งอิ๋งงุนงง เพราะเมื่อดูจากความสามารถของเฉินผิง การเข้าไปในแดนขั้วโลกนั้นไม่ต่างกับไปตาย

เฉินผิงสัมผัสได้ว่ามีคนจำนวนมากกำลังเข้ามาใกล้

เขาเดาว่าคงเป็นตระกูลมู่ จากนั้นจึงอุ้มหลานอิ๋งอิ๋งขึ้น

ถ้ายังทำการรักษาที่นี่ต่อไป เกรงว่าคงไม่มีใครรอดไปได้เมื่อตระกูลมู่มาถึง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปิงลู่และธิดาเทพก็สะกดรัศมีของตนทันที พวกเธอระวังตัวมากขึ้นและเดินเข้าไปในแดนขั้วโลกอย่างเร่งรีบ

หลังจากที่น่าจะข้ามกำแพงมาได้แล้ว เฉินผิงและพรรคพวกก็พบว่าตนเองอยู่กลางแดนขั้วโลก

อย่างไรก็ตาม ทิวทัศน์ภายในกลับไม่ต่างจากที่อื่น

“มีคนวางวงแหวนอาคมไว้ที่นี่ แม้ว่าตอนนี้มันจะเลือนรางจนแทบไม่เหลืออยู่แล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกถึงรัศมีที่ต่างออกไปเมื่อก้าวเข้ามาราวกับว่าเพิ่งก้าวข้ามกำแพง!” เฉินผิงพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

ปิงลู่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน ตอนที่เข้ามาดูเหมือนว่าจะมีแรงต้านเล็กน้อย เหมือนมีสิ่งกีดขวางบางอย่างพยายามรั้งเราไว้”

“เร็วเข้า รีบหาที่ลับตาคนแล้วรักษาแม่นางหลาน” เฉินผิงเร่ง

เฉินผิงอุ้มหลานอิ๋งอิ๋งแล้วมุ่งหน้าไปยังเนินเขาเล็กที่มีหิมะหนาปกคลุม ดูเหมือนกับหลุมศพขนาดมหึมา