หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3771

ธิดาเทพหลายสิบคนยืนอยู่ทั้งสองข้าง เฉินผิงอยู่ตรงกลางโดยอุ้มหลานอิ๋งอิ๋งไว้ในอ้อมแขน

ขณะที่เฉินผิงโบกมือ วงแหวนอาคมก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ด้วยวิธีนี้ พวกเขาจะสามารถปกปิดรัศมีของตนได้ ทำให้พวกที่ไล่ตามมาหาพวกเขาไม่เจอ

เมื่อเห็นสภาพที่อ่อนแอของหลานอิ๋งอิ๋ง เฉินผิงจึงเริ่มเปลื้องผ้าของเธอออก

เมื่อเห็นอย่างนั้น ธิดาเทพหลายคนก็รู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่ถาโถมเข้ามาปกคลุม

ปิงลู่สับสน “คุณเฉิน ทำไมถึงต้องถอดเสื้อผ้าของหลานอิ๋งอิ๋งออกเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเธอด้วย?”

ถึงยังไงเฉินผิงก็เป็นผู้ชาย และดูไม่เหมาะสมที่เขาจะเปลื้องผ้าหลานอิ๋งอิ๋ง

เฉินผิงเหลือบมองปิงลู่แล้วพูดว่า “ลองแตะเธอดูสิ…”

ปิงลู่เอื้อมมือออกไปแตะหลานอิ๋งอิ๋งเบาๆ ด้วยความสงสัย แล้วพริบตาต่อมาก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

“ตัวร้อนมาก...”

ราวกับว่าหลานอิ๋งอิ๋งถูกไฟไหม้ ไม่ใช่แค่มีไข้เท่านั้น แต่ตัวเธอยังร้อนจัดด้วย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป มันจะเผาไหม้อวัยวะสำคัญของเธอและสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงต่อเส้นลมปราณ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? อากาศของที่นี่หนาวอย่างเห็นได้ชัด แล้วทำไมร่างกายของหลานอิ๋งอิ๋งถึงร้อนขนาดนี้” ปิงลู่ถามด้วยความสับสน “หลานอิ๋งอิ๋งยังบำเพ็ญเพียรวิชาเยือกแข็งด้วย ถ้ายังตัวร้อนแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเธอคงไม่รอด”

“เธอได้รับบาดเจ็บจากอสูรหมอกหิมะ ทำให้ร่างกายอ่อนแอ แถมยังบังคับตัวเองให้เดินทางไกลขนาดนั้น เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ในสภาพนี้” เฉินผิงอธิบาย

“อสูรหมอกหิมะปลดปล่อยปราณเย็นออกมา ใครก็ตามที่ถูกมันทำร้ายควรจะถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งไม่ใช่หรือ?” ปิงลู่ถาม

“นี่เป็นเพราะกลไกควบคุมตนเองของร่างกาย เนื่องจากได้รับความเสียหายจากปราณเย็น ร่างกายจึงปล่อยความร้อนออกมาเพื่อรักษาการทำงานของอวัยวะ”

ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็ถอดเสื้อผ้าของหลานอิ๋งอิ๋งออกจนเธอแทบไม่ได้ใส่อะไรเลย

แม้ว่าปิงลู่จะไม่แน่ใจว่าคำพูดของเฉินผิงจริงหรือเปล่า แต่เธอก็มั่นใจว่าเมื่อมีคนอื่นๆ อยู่ด้วย เฉินผิงคงไม่กล้าทำอะไรหลานอิ๋งอิ๋งต่อหน้าพวกเธอ

เฉินผิงจะไปมีเรื่องกับทุกสำนักและตระกูลที่เดินทางมาที่แดนขั้วโลกไม่ได้ ถ้าเขาทำแบบนั้น พวกเขาคงไม่สามารถทำอะไรได้เลย

สิ่งที่ต้องทำคือเอาชนะ ข่มขู่ และกำราบพวกเขา ต้องใช้กลยุทธ์ที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับแต่ละคน

หลังจากรักษา หลานอิ๋งอิ๋งก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติ

เมื่อเธอเห็นว่าตัวเองเปลือยเปล่าต่อหน้าเฉินผิง และมือของเฉินผิงยังคงลูบไล้ร่างกายของเธอ หลานอิ๋งอิ๋งจึงสะบัดมือออกไปตามสัญชาตญาณ

โชคดีที่เฉินผิงเตรียมตัวไว้แล้วและสามารถหลบฝ่ามือได้ทัน

ปิงลู่รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า “หลานอิ๋งอิ๋ง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

หลานอิ๋งอิ๋งสัมผัสได้ถึงรัศมีของเธอ สังเกตได้ว่ามันฟื้นตัวและไม่พบปัญหาใดๆ เธอจึงพยักหน้า “ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว เขา...”

“หลานอิ๋งอิ๋ง คุณเฉินช่วยชีวิตคุณไว้ ถ้าไม่ได้เขาป่านนี้คุณคงตายไปแล้ว” ปิงลู่รีบอธิบาย