หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3772

หลานอิ๋งอิ๋งเหลือบมองเฉินผิง แล้วค่อยๆ เริ่มแต่งตัว

“การรักษาฉันจำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าด้วยเหรอ?” หลานอิ๋งอิ๋งพึมพำ

เฉินผิงไม่ได้ให้คำอธิบายใดๆ แต่เขากลับพูดว่า “ไปกันเถอะ...”

ปิงลู่ที่อยู่ด้านหลังหลานอิ๋งอิ๋งอธิบายว่า “หลานอิ๋งอิ๋ง ตอนนี้คุณตัวร้อนไปหมดแล้ว เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอดเสื้อผ้าของคุณออกเพื่อให้ตัวเย็นลง ไม่เช่นนั้นร่างกายของคุณคงร้อนจนไหม้ ฉันรับรองได้เลยว่าคุณเฉินไม่ได้ทำอะไรคุณเลย เขาแค่ช่วยรักษาคุณและเราทุกคนเห็นกับตา”

เมื่อได้ยินคำพูดของปิงลู่ หลานอิ๋งอิ๋งก็ตระหนักว่าเธออาจจะใช้อารมณ์มากไปหน่อยก่อนหน้านี้ เธอพูดกับเฉินผิงเบาๆ ว่า “ขอบคุณ…”

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ได้สนใจเธอและเดินตรงไปข้างหน้า

ทุกคนตามเฉินผิงไป มุ่งหน้าสู่ส่วนลึกของแดนขั้วโลก

หลายๆ ฝ่ายนำหน้าพวกเขาไปแล้ว เฉินผิงและธิดาเทพจึงต้องเร่งฝีเท้าเพื่อค้นหาทรัพยากรมีค่าในแดนขั้วโลก

เฉินผิงเดินอย่างฉับไว ทำให้ปิงลู่และคนอื่นๆ ผลัดกันช่วยพยุงหลานอิ๋งอิ๋งเพื่อที่จะตามเขาให้ทัน

เฉินผิงตื่นตัวตลอดการเดินทาง เขากลืนไปกับสภาพแวดล้อมจนสามารถตรวจพบอันตรายใดๆ ในบริเวณใกล้เคียงได้เกือบจะในทันที

จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มสลัว เฉินผิงและพรรคพวกไม่พบอันตรายแต่อย่างใด และไม่พบใครเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าหลานอิ๋งอิ๋งเดินทางอย่างยากลำบาก ในที่สุดเฉินผิงจึงเสนอว่า “คืนนี้เราพักที่นี่ดีกว่า”

ปิงลู่พยักหน้า จากนั้นให้ธิดาเทพยืนเฝ้าและตรวจสอบบริเวณโดยรอบ

ทว่าหลานอิ๋งอิ๋งกลับทรุดตัวลงกับพื้นและหายใจหอบ

“สถานที่นี้ดูไม่เหมือนสุสานอมตะ ผมไม่รู้สึกถึงพลังสวรรค์เลย”

เฉินผิงมองไปรอบๆ รู้สึกสับสนเล็กน้อยอยู่ในใจ

หากพวกเขาอยู่ที่สุสานอมตะจริงๆ ก็คงมีพลังสวรรค์ตกค้างอยู่เป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้น คงมีอาวุธที่เหล่าเซียนใช้และของวิเศษต่างๆ ที่พวกเขาครอบครองหลงเหลืออยู่แน่นอน

พลังสวรรค์ของที่นี่น่าจะเข้มข้นกว่าที่อื่นมาก

แต่เฉินผิงกลับไม่รู้สึกถึงพลังสวรรค์เลยสักนิด

เรื่องนี้ทำให้เฉินผิงสับสน แดนขั้วโลกแห่งนี้เป็นสุสานอมตะจริงๆ หรือทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องโกหก?

ในเมื่อจ้าวมารสีชาดเองก็พูดออกมาแล้ว เห็นได้ชัดว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่สุสานอมตะอย่างแน่นอน

เขาลอยลงมาอย่างรวดเร็วและยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก

ในตอนแรกพวกเขาเลือกที่จะไม่เหาะเพราะกลัวว่าจะทำให้สะดุดตาเกินไป ตอนนี้พวกเขาอาจจะติดอยู่ที่นี่ ไม่สามารถเหาะได้แม้ว่าพวกเขาจะต้องการก็ตาม

“ปิงลู่...” เฉินผิงร้องเรียก เขาอยากถามว่าปิงลู่รู้ว่าแดนขั้วโลกจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า

“คุณเฉิน...”

ปิงลู่รีบมาที่ตรงหน้าเฉินผิง

“ที่นี่คือสุสานอมตะใช่ไหม?” เฉินผิงถาม

ปิงลู่ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบส่ายหัว “ไม่ใช่...”

“ไม่ใช่เหรอ?” เฉินผิงตกใจที่ปิงลู่บอกตรงๆ “ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมเจ้าตำหนักของคุณถึงบอกผมว่าที่นี่คือสุสานอมตะ และขอให้ผมพาพวกคุณมาที่นี่เพื่อค้นหาสมบัติและทรัพยากร”

“คุณเฉิน โปรดอย่าเพิ่งไม่พอใจ เจ้าตำหนักไม่ได้ตั้งใจที่จะหลอกลวงคุณ แต่ทำไปเพื่อหลอกคนอื่น”