หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3780

หลังจากเดินทางต่อเนื่องประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเฉินผิงก็มองเห็นจุดสิ้นสุดของรอยแยก เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและค่อยๆ สลายปราณสัมผัส

ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย และไม่อาจบอกได้ว่ามีอันตรายอะไรรออยู่ข้างหน้า เฉินผิงที่เป็นผู้นำทางจึงต้องตื่นตัวและมีสมาธิตลอดทาง

ที่ด้านหลัง บรรยากาศท่ามกลางเหล่าธิดาเทพดูมืดหม่น โดยเฉพาะปิงลู่ เธอรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าเธอเป็นต้นเหตุการตายของธิดาเทพทั้งสอง

“เมื่อเราข้ามรอยแยกนี้ไป เราจะเข้าใกล้มิติโกลาหลมากยิ่งขึ้น ทุกคนต้องระวังตัวให้มาก ไม่อย่างนั้นจะถูกดูดเข้าไปในมิติโกลาหลและไม่ได้กลับมา” เฉินผิงพูดกับธิดาเทพหลายคน

“เข้าใจแล้ว” คราวนี้เหล่าธิดาเทพทุกคนเชื่อฟังของเฉินผิงโดยไม่มีคำถาม

เมื่อเห็นสีหน้าของปิงลู่ดูสิ้นหวัง เฉินผิงจึงแนะนำว่า “ปิงลู่ หยุดโทษตัวเองได้แล้ว คุณต้องตั้งสติ ตำหนักก่วงหานจะรุ่งเรืองและผงาดขึ้นมาได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับคุณ ผมอยู่ช่วยคุณตลอดไปไม่ได้ คุณต้องแบกรับความรับผิดชอบของตัวเอง”

“คุณเฉิน ฉันเข้าใจ” ปิงลู่พยักหน้า

ทั้งกลุ่มเดินไปรอบๆ รอยแยกขนาดใหญ่ โดยมิติที่บิดเบี้ยวอยู่ไม่ไกลนัก ทุกคนดูอดใจรอไม่ไหว

เฉินผิงยังคงนำหน้า เราต้องเอาศิลาขั้วโลกมาให้ได้!

“ศิลาขั้วโลก!”

ทันใดนั้น ธิดาเทพคนหนึ่งก็ส่งเสียงร้องดังลั่น และพุ่งไปหาศิลาขั้วโลก

ที่ไม่ไกลออกไป มีศิลาขั้วโลกหลายร้อยก้อนส่องแสงราวกับดอกไม้บานบนหิมะหนาทึบ

“เป็นเรื่องจริงที่ยิ่งเราเข้าใกล้มิติโกลาหลมากขึ้นเท่าไร ศิลาขั้วโลกก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น” ปิงลู่กล่าวอย่างหนักแน่น

“อย่าเข้าไปใกล้มากกว่านี้!” เฉินผิงตะโกนใส่ธิดาเทพทันที

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้ว ธิดาเทพคนนั้นไปถึงศิลาขั้วโลกแล้ว และเธอเริ่มเก็บศิลาลงในกระเป๋าใส่ของด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงจึงรีบพุ่งไปหาธิดาเทพ

แต่เมื่อมิติโกลาหลเริ่มปั่นป่วน แรงดึงดูดมหาศาลก็กระชากเอาธิดาเทพเข้าไปในนั้น